Δεν τραγουδάω τα φάντο. Εκείνα τραγουδούν μέσα μου, έλεγε η Amalia Rodrigues. Γεννημένη το πρωινό της 1ης Ιουλίου 1920 στη Λισαβώνα,η Amalia Rodrigues τραγουδούσε, παιδάκι ακόμα, στις γειτονιές, λαϊκά τραγούδια (cantigas populares) και επιτυχίες από το σινεμά. Παρά τη βροντερή φωνή της, οι γείτονες δεν ενοχλούνταν και η μικρή Αμάλια γυρνούσε στο σπίτι πάντα με καραμέλες στα χέρια. Τα οικονομικά της οικογένειας δεν ήταν καθόλου καλά και έτσι αναγκάστηκε, μαζί με την αδελφή της Celeste και τη μητέρα της, να πουλάει φρούτα στην αγορά Cais de Rocha, συνεχίζοντας όμως πάντα να τραγουδά. Καθώς η φήμη της εξαπλωνόταν, το 1936, της προτάθηκε να εκπροσωπήσει τη συνοικία Αλκαντάρα σε πανεθνικό διαγωνισμό φάντο. Στις πρόβες τραγούδησε τόσο καλά, που οι υπόλοιποι συμμετέχοντες δήλωσαν πως θα απόσχουν. Οι διοργανωτές αποφάσισαν λοιπόν να της απαγορεύσουν εφεξής να λαμβάνει μέρος στον διαγωνισμό! Το φημισμένο Πορτογαλικό τραγούδι (Fado σημαίνει μοίρα), είναι τραγούδι της ψυχής χωρίς μικρόφωνο με τη συνοδεία κιθάρων. “Το fado είναι όλα όσα λέω και όλα όσα δεν μπορώ να πω...”, έλεγε ο Aribal Nazare Carvalho.
Το fado έκανε την ανεπίσημη πρεμιέρα του ελάχιστα χρόνια αργότερα μέσα από το τραγούδι της Μαρία Σεβέρα, στην Αλφάμα, μια από τις πιο κακόφημες, φτωχές και υποβαθμισμένες γειτονιές της Λισσαβόνας. Το τραγούδι αυτό ακούστηκε στην αρχή σαν ένα “θυελλώδες ερωτικό τραγούδι” και πολεμήθηκε ως επικίνδυνο για τα χρηστά ήθη της εποχής. Το fado όμως δεν ήταν παρά το απόσταγμα της καλλιτεχνικής έκφρασης μιας υπό διαμόρφωση κοινωνίας που άρχιζε να πληρώνει τη μεγαλομανία της αποικιοκρατίας.
.png)
.jpg)
4 σχόλια:
Εξαιρετικό!
Έχω αργή σύνδεση μα λέω να τα κατεβάσω όλα...
Έχεις υπόψη το τραγούδι στο νέο cd του Μαυρουδή που είναι αφιερωμένο στην τραγουδίστρια αυτή;...
Καλώς όρισες! Χαίρομαι που αγαπάς τα φάντο! Μαζί με τα φλαμένκο και τα κέλτικα, καθώς και τα δικά μας ρεμπέτικα, αποτελούν θησαυρό αληθινό της ιστορίας και της παράδοσης των χωρών που εκπροσωπούν. Αν δεν βιάζεσαι θα σας φτιάξω μια λίστα με τα καλύτερα κατά τη γνώμη μου με όλες τις νέες εκπροσώπους του φάντο, που αν και η Αμάλια ήταν μοναδική, οι κοπελιές δεν υστερούν καθόλου!
Χάρηκα που «γνωριστήκαμε». Σε έχω συναντήσει σε φιλικά ιστολόγια.
Το cd του Μαυρουδή, όχι δεν το ξέρω. Και τον εκτιμώ πολύ. Σ' ευχαριστώ για την ενδιαφέρουσα πληροφορία! Θα το ψάξω. Θα σου έφτιαχνα σιντί γιατί καταλαβαίνω ότι η αργή σύνδεση είναι κόλαση. Αλλά μέχρι να έρθω Αθήνα θα τα έχεις κατεβάσει. :)
Με εκτίμηση
Μαριάννα
Aνακήρύσεσαι αυτοδικαίως ξεναγός ισπανίας και ιταλίας.
Λουγκάνο έ τυχερούλα!!
Υ.Γ.
Φαίνεται ότι για τη Θεοδώρα δεν αποφάσισε ο Θεοδόσιος αλλά οι "πλάτες της" ο αυλικός περίγυρος, ο Θεοδόσιος θα προτιμούσε βέβαια τη Γνώση της Κασσσιανής, αλλά άλλαι αι βουλαί της πεθεράς-μητέρας του θεοδοσίου και καθοδηγητρίας των αυλικών. Μάλλον πατούσε γερά, εφόσον εικονολάτρισες ....
@gb winzip
Καλωσόρισες!!! Μόλις έκανα μια βόλτα στο μπλογκ σου κι έπαθα πλάκα για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και ο δεύτερος πως δε σε είχα ανακαλύψει ως τώρα. Σ'ευχαριστώ για την ανακήρυξη. Με τιμά. Αν και νομίζω ότι καλύτερα γνωρίζω το Παρίσι. Γενικά όπως με ματιά θα είδες είμαι πληρωθική. Κι όταν καταπιαστώ με κάτι του αλλάζω τα φώτα. Κι αυτό το αντέχουν μόνο οι πληθωρικοί. Τους άλλους τους εξοντώνουμε. Λέω ...με γιατί εκεί σε κατέταξα και σένα από τα θέματα που είδα στο μπλογκ σου. Λουγκάνο λοιπόν ναι, όντως είναι ονειρεμένο... η πόλη των Θεών. Μάλλον εδώ ξεχειμωνιάζανε. Απίστευτη ομορφιά και γλύκα. Καθόλου κλινική πόλη ή αποστειρωμένη. Μαγική... όλες τις εποχές. Γι αυτό ήρθα, αλλιώς οικονομικά δε με συνέφερε καθόλου. Πάλευα 3 χρόνια να πάω Ισπανία, αλλά δεν έκατσε. Εδώ έχουμε τη Σχολή του Μάριο Μπότα στην αρχιτεκτονική. Νομίζω ότι για σένα θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια επίσκεψη εδώ. Παρόλο που δε θα 'λεγα ότι λατρεύω τη μοντέρνα αρχιτεκτονική, ο Μάριο Μπότα έχει κάνει εκπληκτικές δουλειές και ιδιαίτερα πρακτικές. Όπως για παράδειγμα ο σταθμός των λεωφορείων. Δες εδώ
Για τη Θεοδώρα το 'πιασες κανονικά το σκηνικό και πολύ χαίρομαι...;)
Σε ζάλισα, αλλά χάρηκα που σε γνώρισα, μέσω των γραπτών σου έτσω, κι όταν χαίρομαι είμαι λαλίστατη. Όταν είμαι λακωνική, σημαίνει ότι βαριέμαι. :)
Δημοσίευση σχολίου