O Adamo και το Inche Allah... Σαν σήμερα γεννήθηκε ο τραγουδιστής που σφράγισε μια εποχή.

Αυτός στα 15 Γ' Γυμνασίου, εγώ στα 11 ΣΤ' Δημοτικού. Τα σπίτια μας τα χώριζε ένας τοίχος. Στον τρίτο όροφο στη Δαβάκη. Τα μπαλκόνια μας τα χώριζε ένα κρύσταλλο. Η αδερφή του η Λίτσα κολλητή μου, Α' Λυκείου αυτή. Τα μπαλκόνια στενάζανε από τους έρωτες. Οι γαμπροί από κάτω ουρές. Οι γονείς μου έξαλλοι. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά γιατί τα παιδιά του διπλανού σπιτιού ήταν τα παιδιά του Θανάση του Σκορδαλού του αγαπημένου οικογενειακού φίλου, του μεγαλύτερου λυράρη της Κρήτης, που συμπτωματικά ήρθε να κατοικήσει στο διπλανό διαμέρισμα λίγους μήνες μετά από μας. Κάνανε οι γονείς παρέα, κάναμε κι εμείς. Αξέχαστα χρόνια. Εμένα όμως με είχαν μόνιμα σε καραντίνα. Παλαιών Αρχών Κρητικός ο πατήρ, μου είχε κάνει τα νεύρα κρόσσια και τη ζωή μαύρη. Για να πάω εκδρομή με το σχολείο, έπρεπε να εγγυηθεί την προσωπική μου φύλαξη και προστασία όλο το διδακτικό προσωπικό. Κι αυτό δεν ήταν σίγουρο γιατί η τελική συμμετοχή, πάντα αβέβαιη ως τη στιγμή που θα έμπαινα στο πούλμαν, εξαρτιόταν και από την υστερία της μητρός. Έτσι και είχε δει κακό όνειρο δεν... Τους έχω χρεώσει πολλά. Απίστευτη καταπίεση με πρόσχημα την αγάπη. Αγάπη μη αμφισβητούμενη, μα απίστευτα κτητική και εγωκεντρική. Την έδιναν τη ζωή τους, το πιστεύω. Αλλά ήθελαν και τη δική μου. Ακόμα είναι έτσι. Δεν είμαι σίγουρη αν έχω σπάσει τις αλυσίδες... Πιάνω τον εαυτό μου να τους μετράω στις επιλογές μου. Μου φόρτωσαν στην πλάτη το βαρύ φορτίο της αγάπης τους και των προσδοκιών τους που δεν είχα δικαίωμα να διαψεύσω ΚΑΙ ΕΓΩ! Αφού όλοι οι άλλοι στον κόσμο συμπεριλαμβανομένου του αδερφού μου, τους διέψευσαν. Ο ρόλος της καλής κόρης που σιχαινόμουν ανέκαθεν, μου φορέθηκε χωρίς να το καταλάβω. Αναλύοντας τη ζωή μου, ανακαλύπτω ότι πολλές επιλογές μου, ασυνείδητα, γίνονταν με βάση τις αρχές και τις αξίες που θα έπρεπε να έχει μια σωστή γυναίκα, μια αληθινή κυρία! :Ρ
Με το Δημήτρη λοιπόν, ήμασταν πολύ ερωτευμένοι. Τρελά ερωτευμένοι. Το πρώτο μας φιλί το δώσαμε στην ταράτσα της πολυκατοικίας μιας αστρόλουστης βραδιάς, υπό το χτυποκάρδι του έρωτος και του τρελού φόβου, μη μας πάρει κανένα μάτι.
Για να βρεθούμε μόνοι, οπουδήποτε αλλού, δεν έπαιζε. Πούλμαν μ' έπαιρνε για το σχολειό, πούλμαν μ' έφερνε. Η λέξη κοπάνα στο σχολείο-φυλακή που πήγαινα για 12 χρόνια, δεν συζητιόταν ούτε για καλαμπούρι. Έτσι λιώναμε στα κάγκελα του μπαλκονιού, αλλάζοντας φλογερές ματιές και με την κάλυψη και της Λίτσας, διατηρούσαμε την «σχέση»!

Κι ένα απριλιάτικο λουλουδιαστό βράδυ, που μοσχοβόλαγε έρωτα όλη η Καλλιθέα, με ανθισμένες τις νεραντζιές και τις πορτοκαλιές στους κήπους και στους δρόμους, η φίλη μου και συμμαθήτριά μου Σίσσυ, έκανε πάρτυ σπίτι της. Θα πήγαινε όλη η παρέα σαφώς.
Δική μου συμμετοχή ήταν αδιανόητη σε πάρτυ. Πόσο μάλλον που η μαμά της Σίσσυς ήταν μια κυρία με κόκκινα μαλλιά, βραχνή φωνή, σύχναζε στο Στράτο Διονυσίου τα βράδια και ήταν χωρισμένη!!! Αυτά και μόνο ήταν αρκετά για να μην τεθεί ούτε καν το αίτημα μου στο τραπέζι. Δεν το είπα καν για το πάρτυ.

Το έλεγα όμως από το κάγκελο στο Δημήτρη και στη Λίτσα, με πολύ παράπονο. Και τότε εκείνος, μου λέει να πείσω τον κατά πέντε χρόνια μικρότερο αδερφό μου, να θέλει σουβλάκι. Το έκανα. Ο πατέρας μου έλλειπε. Ήταν γύρω στις 9. Η μήτηρ ενέδωσε στις απαιτήσεις του υιού, στον οποίον είχε και τρελή αδυναμία άλλωστε. Ο Δημήτρης έπεισε και την κ. Νίτσα να θέλει σουβλάκια, τη μαμά του. Και πήγαμε μαζί. Το σουβλατζίδικο δυο τετράγωνα πιο κάτω. Με το που κατεβαίνουμε, μου λέει ανέβα. Ήταν με το ποδήλατο.
- Πού πάμε; ρώτησα τρομαγμένη.
- Μη φοβάσαι, θα δεις.
Σε πέντε λεπτά είχαμε φτάσει στο σπίτι της Σίσσυς. Τα παιδιά με χειροκροτήματα υποδέχτηκαν τη φυλακισμένη με τον καλό της! Ατμόσφαιρα μαγική για μένα... χαμηλά χρωματιστά φώτα, σχεδόν σκοτάδι, βερμούτ και ξηροί καρποί και στο πικ απ σε σαρανταπεντάρι, ο Adamo με το Inche Allah! Με βουτάει ο Δημήτρης κι χορεύουμε το πρώτο μας μπλουζ! Μαγεμένη εγώ, δεν ήξερα που πατούσα και που βρισκόμουν από ευτυχία! Τα παιδιά όλα, βοηθοί και συνεργοί, με το που τελειώνει αρχίζουν να χειροκροτάνε και στα καπάκια γυρνούν το σαραπεντάρι που αρχίζει να παίζει το Ensemble.

Τα χορέψαμε, ευχηθήκαμε στα παιδιά καλή συνέχεια και με κατακόκκινα μάγουλα τρέξαμε για τα σουβλάκια. Ευτυχώς ήταν κατηφόρα και το απριλιάτικο αεράκι ξεφλόγωσε τα μάγουλα μέχρι να γυρίσω σπίτι, όπου τους είπαμε ότι είχε μια ουρά νααα... το σουβλατζίδικο.

Και βεβαίως το Inche Allah έγινε ο Εθνικός μου Ύμνος! Και βεβαίως το δισκάκι έλιωσε να παίζει... και βεβαίως ο Δημήτρης θα είναι πάντα μια υπέροχη ανάμνηση ως το πρώτο μου αγόρι, το πρώτο φιλί, ο πρώτος χορός.

Ο Ανταμό γεννήθηκε σαν σήμερα το 1943. Σημάδεψε τη γενιά μου. Ο Ιταλοβέλγος με τη βελούδινη ερωτική φωνή, ο γιος του ανθρακωρύχου, ένα από τα 7 παιδιά της οικογένειάς του, σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και τις αναμνήσεις μας... Να είναι καλά!