Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

O Adamo και το Inche Allah... Σαν σήμερα γεννήθηκε ο τραγουδιστής που σφράγισε μια εποχή.



Αυτός στα 15 Γ' Γυμνασίου, εγώ στα 11 ΣΤ' Δημοτικού. Τα σπίτια μας τα χώριζε ένας τοίχος. Στον τρίτο όροφο στη Δαβάκη. Τα μπαλκόνια μας τα χώριζε ένα κρύσταλλο. Η αδερφή του η Λίτσα κολλητή μου, Α' Λυκείου αυτή. Τα μπαλκόνια στενάζανε από τους έρωτες. Οι γαμπροί από κάτω ουρές. Οι γονείς μου έξαλλοι. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά γιατί τα παιδιά του διπλανού σπιτιού ήταν τα παιδιά του Θανάση του Σκορδαλού του αγαπημένου οικογενειακού φίλου, του μεγαλύτερου λυράρη της Κρήτης, που συμπτωματικά ήρθε να κατοικήσει στο διπλανό διαμέρισμα λίγους μήνες μετά από μας. Κάνανε οι γονείς παρέα, κάναμε κι εμείς. Αξέχαστα χρόνια. Εμένα όμως με είχαν μόνιμα σε καραντίνα. Παλαιών Αρχών Κρητικός ο πατήρ, μου είχε κάνει τα νεύρα κρόσσια και τη ζωή μαύρη. Για να πάω εκδρομή με το σχολείο, έπρεπε να εγγυηθεί την προσωπική μου φύλαξη και προστασία όλο το διδακτικό προσωπικό. Κι αυτό δεν ήταν σίγουρο γιατί η τελική συμμετοχή, πάντα αβέβαιη ως τη στιγμή που θα έμπαινα στο πούλμαν, εξαρτιόταν και από την υστερία της μητρός. Έτσι και είχε δει κακό όνειρο δεν... Τους έχω χρεώσει πολλά. Απίστευτη καταπίεση με πρόσχημα την αγάπη. Αγάπη μη αμφισβητούμενη, μα απίστευτα κτητική και εγωκεντρική. Την έδιναν τη ζωή τους, το πιστεύω. Αλλά ήθελαν και τη δική μου. Ακόμα είναι έτσι. Δεν είμαι σίγουρη αν έχω σπάσει τις αλυσίδες... Πιάνω τον εαυτό μου να τους μετράω στις επιλογές μου. Μου φόρτωσαν στην πλάτη το βαρύ φορτίο της αγάπης τους και των προσδοκιών τους που δεν είχα δικαίωμα να διαψεύσω ΚΑΙ ΕΓΩ! Αφού όλοι οι άλλοι στον κόσμο συμπεριλαμβανομένου του αδερφού μου, τους διέψευσαν. Ο ρόλος της καλής κόρης που σιχαινόμουν ανέκαθεν, μου φορέθηκε χωρίς να το καταλάβω. Αναλύοντας τη ζωή μου, ανακαλύπτω ότι πολλές επιλογές μου, ασυνείδητα, γίνονταν με βάση τις αρχές και τις αξίες που θα έπρεπε να έχει μια σωστή γυναίκα, μια αληθινή κυρία! :Ρ
Με το Δημήτρη λοιπόν, ήμασταν πολύ ερωτευμένοι. Τρελά ερωτευμένοι. Το πρώτο μας φιλί το δώσαμε στην ταράτσα της πολυκατοικίας μιας αστρόλουστης βραδιάς, υπό το χτυποκάρδι του έρωτος και του τρελού φόβου, μη μας πάρει κανένα μάτι.
Για να βρεθούμε μόνοι, οπουδήποτε αλλού, δεν έπαιζε. Πούλμαν μ' έπαιρνε για το σχολειό, πούλμαν μ' έφερνε. Η λέξη κοπάνα στο σχολείο-φυλακή που πήγαινα για 12 χρόνια, δεν συζητιόταν ούτε για καλαμπούρι. Έτσι λιώναμε στα κάγκελα του μπαλκονιού, αλλάζοντας φλογερές ματιές και με την κάλυψη και της Λίτσας, διατηρούσαμε την «σχέση»!

Κι ένα απριλιάτικο λουλουδιαστό βράδυ, που μοσχοβόλαγε έρωτα όλη η Καλλιθέα, με ανθισμένες τις νεραντζιές και τις πορτοκαλιές στους κήπους και στους δρόμους, η φίλη μου και συμμαθήτριά μου Σίσσυ, έκανε πάρτυ σπίτι της. Θα πήγαινε όλη η παρέα σαφώς.
Δική μου συμμετοχή ήταν αδιανόητη σε πάρτυ. Πόσο μάλλον που η μαμά της Σίσσυς ήταν μια κυρία με κόκκινα μαλλιά, βραχνή φωνή, σύχναζε στο Στράτο Διονυσίου τα βράδια και ήταν χωρισμένη!!! Αυτά και μόνο ήταν αρκετά για να μην τεθεί ούτε καν το αίτημα μου στο τραπέζι. Δεν το είπα καν για το πάρτυ.



Το έλεγα όμως από το κάγκελο στο Δημήτρη και στη Λίτσα, με πολύ παράπονο. Και τότε εκείνος, μου λέει να πείσω τον κατά πέντε χρόνια μικρότερο αδερφό μου, να θέλει σουβλάκι. Το έκανα. Ο πατέρας μου έλλειπε. Ήταν γύρω στις 9. Η μήτηρ ενέδωσε στις απαιτήσεις του υιού, στον οποίον είχε και τρελή αδυναμία άλλωστε. Ο Δημήτρης έπεισε και την κ. Νίτσα να θέλει σουβλάκια, τη μαμά του. Και πήγαμε μαζί. Το σουβλατζίδικο δυο τετράγωνα πιο κάτω. Με το που κατεβαίνουμε, μου λέει ανέβα. Ήταν με το ποδήλατο.
- Πού πάμε; ρώτησα τρομαγμένη.
- Μη φοβάσαι, θα δεις.
Σε πέντε λεπτά είχαμε φτάσει στο σπίτι της Σίσσυς. Τα παιδιά με χειροκροτήματα υποδέχτηκαν τη φυλακισμένη με τον καλό της! Ατμόσφαιρα μαγική για μένα... χαμηλά χρωματιστά φώτα, σχεδόν σκοτάδι, βερμούτ και ξηροί καρποί και στο πικ απ σε σαρανταπεντάρι, ο Adamo με το Inche Allah! Με βουτάει ο Δημήτρης κι χορεύουμε το πρώτο μας μπλουζ! Μαγεμένη εγώ, δεν ήξερα που πατούσα και που βρισκόμουν από ευτυχία! Τα παιδιά όλα, βοηθοί και συνεργοί, με το που τελειώνει αρχίζουν να χειροκροτάνε και στα καπάκια γυρνούν το σαραπεντάρι που αρχίζει να παίζει το Ensemble.

Τα χορέψαμε, ευχηθήκαμε στα παιδιά καλή συνέχεια και με κατακόκκινα μάγουλα τρέξαμε για τα σουβλάκια. Ευτυχώς ήταν κατηφόρα και το απριλιάτικο αεράκι ξεφλόγωσε τα μάγουλα μέχρι να γυρίσω σπίτι, όπου τους είπαμε ότι είχε μια ουρά νααα... το σουβλατζίδικο.

Και βεβαίως το Inche Allah έγινε ο Εθνικός μου Ύμνος! Και βεβαίως το δισκάκι έλιωσε να παίζει... και βεβαίως ο Δημήτρης θα είναι πάντα μια υπέροχη ανάμνηση ως το πρώτο μου αγόρι, το πρώτο φιλί, ο πρώτος χορός.

Ο Ανταμό γεννήθηκε σαν σήμερα το 1943. Σημάδεψε τη γενιά μου. Ο Ιταλοβέλγος με τη βελούδινη ερωτική φωνή, ο γιος του ανθρακωρύχου, ένα από τα 7 παιδιά της οικογένειάς του, σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και τις αναμνήσεις μας... Να είναι καλά!


17 σχόλια:

μελονικος είπε...

Μπράβο, μπράβο!1 Πολύ τρυφερό, πολύ γλυκό, πολύ ωραίο. Με συγκίνησε
Σε ευχαριστώ που μας επέτρεψες να το ζήσουμε και εμείς λίγο. Να είσαι καλά..

μαριάννα είπε...

.
.
.
.
Εσείς θυμάστε το πρώτο φιλί; :)

μαριάννα είπε...

@ Νίκος

Νίκο μου καλέ μου! Εχθές απολάμβανα τα πανέμορφα καλντερίμια σου και σκεφτόμουν πόσες αλήθεια ιστορίες να έχουν να πουν....

koulpa είπε...

Αχ τι γλυκό.. βούρκωσα πάλι στη φάση με το ποδήλατο και το πάρτυ..:):)
..χαχα εγω θυμάμαι μια μικούλα.. την έβελιν (προς τιμήν της τα χελονάκια μου βαυτίστηκαν έβελιν1,2και 3..).. να με κηνηγά και να με φιλάει κάτω από την τραπεζαρία γιατί ντρεπόμουν ενόπιων μαρτύρων.. έιμασταν 5-6 χρονών..:):)
Την καλησπέρα μου και καλό μήνα:):)

kyriaz είπε...

μ' έκανες να χαμογελάσω Γητεύτρια-λίγο σπάνιο αυτές τις μέρες...

Έχεις ταλέντο στην αφήγηση...

Και μ'έκανες να θυμηθώ το σκληρό μα τελικά τόσο αληθινό λόγο του Καζαντζάκη,πως οι άνθρωποι αποκτούν την ελευθερία τους όταν πεθάνουν κι οι δυο γονείς τους.Κάτι ήξερε κι αυτός...απ' τον πατέρα του...

Καλά να είσαι!

Ανώνυμος είπε...

όλα τα ήξερα, όλα τα είδα αλλά δεν είπα κουβέντα, τρελλός είμαι να τα βάλω με Κρητικό ιδιοκτήτη :-)

γέλασα, χαμογέλασα, σκέφθηκα, γαμησέ τα ... μερικά ζόρια κρατάνε για πάντα .
νάσαι καλά και μην κλωτσάς ακόμη και όταν κοιμάσαι, φιλιά

εγώ και όχι αυτή :-)

Aggelos Spyrou είπε...

Πόσο χαίρομαι που τριγυρίζω στα blogs και διαβάζω ψυχές...

Πόσο μάλλον που ξυπνάς αναμνήσεις μέσα μας...

Η πρώτη παιδική αγάπη, η αθώα, σημαδεύει αγνά τους περισσότερους από εμάς.

Το πρώτο αμήχανο, ντροπαλό φιλί, δεν ξεχνιέται εύκολα, κι ας μη σημαίνει τίποτα.

Είναι απόδειξη της αθωότητας που κουβαλάμε μέσα μας κάθε μέρα. :)

A.F.Marx είπε...

Aχ μωρέ το καϊμένο!
Το καταπιεσμένο!
Το ερωτοχτυπημένο!
Mέχρι κι εγώ συγκινήθηκα...
:)

μαριάννα είπε...

@ koulpa

χαχαχαχαχαχα! Εκείνη βρε σε κυνηγούσε να σε φιλήσει; Κι εσύ ντρεπόσουν; Εκείνη δεν ντρεπόταν; :) Χελωνάκια έβελυν, καλό μου ακούγεται! Ειδικά αν είναι 1,2,3!!! :Ρ
Α, βρε αγόρι μου να είσαι καλά... με κάνεις και γελάω πάντα!

μαριάννα είπε...

@ kyriaz

Το πιο σημαντικό είναι που χαμογέλασες. :)
Για τους Κρητικούς Γιάννη, ο Καζαντζάκης είχε απόλυτο δίκιο. Είναι μεγάλη ιστορία. Είναι τέτοια η πλύση ράτσας που υφίστανται, που αγγίζει τα όρια της ψυχοπαθογένειας. Αυτά τα κουλά του τύπου εγώ είμαι Κρητικός και δεν τα σηκώνω αυτά και η τιμή, τιμή δεν έχει και άλλα παρόμοια, οδήγησαν και πριν από δυο μέρες το ζευγάρι στην αυτοκτονία. 24 αυτός, 17 εκείνη. Απαγόρευαν λέει οι δικοί τους το γάμο. Επί τόπου αυτός, διασωληνωμένη εκείνη.
Είναι μία εντελώς άλλη μενταλιτέ και δεν γίνεται να κάνεις καμιά λογική κουβέντα για να τους πείσεις. Το τεράστιο λάθος που έκανα εγώ. Πάλευα να τους δώσω να καταλάβουν. Εδώ η λύση είναι μία. Θέλουν δούλεμα χοντρό και αθόρυβο. Δε λες ποτέ όχι. Κάνεις αυτό που θες χωρίς να το συζητάς και αποδέχεσαι το πέταγμα του γαϊδάρου, αναντίρρητα. Το τραβά ο οργανισμός τους.
Κι ο Καζαντζάκης γι αυτό διψούσε για ελευθερία, μια ζωή...

μαριάννα είπε...

@ Δαβάκης καιροφυλακτών

χαχαχαχαχα! Φαίνεται πολύ ότι κλωτσάω ε; Μα είναι να μην;
Γιατί λες από τα δεκαοχτώ έψαχνα παντρειές; Να ξεφύγω. Και πέρασα στη δεύτερη κηδεμονία. Την πιο σκληρή. Που συμπεριελάμβανε και ζήλειες. Αφού να φανταστείς ότι στο άκουσμα και μόνο της λέξης σχέση, τσινάω γιατί την έχω ταυτίσει με καταπίεση. Λες να μην είναι τυχαίο που επιλέγω σχέσεις εξ' αποστάσεως; Γελάω... χαίρομαι που είσαι εσύ! Σε φιλώ!

μαριάννα είπε...

@ Aggelos Spyrou

Συμφωνώ Άγγελέ μου. Όμορφο είναι να μπορούν οι άνθρωποι να ανοίγονται. Βγάζοντας τα εσώψυχά τους γίνονται βατοί, προσβάσιμοι, ευκολοπροσέγγιστοι. Ανθρώπινοι δηλαδή. Ανοίγονται και οι άλλοι έτσι κι όλα γίνονται πιο απλά.
Η μαγεία της γραφής. Λειτουργεί να ημερολόγιο, μη σου πω σαν εξομολογητήριο και γιατί όχι και σαν καναπές ψυχαναλυτή. Βάρη της ψυχής που μοιράζονται, είναι πιο ελαφρά.
Το πρώτο φιλί όντως δεν ξεχνιέται. Αν είναι κι από έρωτα... με τίποτα!
Να είσαι καλά μάτια μου! :)

μαριάννα είπε...

@ A.F.Marx

Μου άρεσε το μέχρι κι εσύ συγκινήθηκες! :Ρ
Αφού βρε είσαι πιο τρυφερός κι απ' την καρδιά ενός μαρουλιού!
Δε σε ξέρω λες;
Το κακό είναι ότι το ξέρει κι ο γιόκας σου! Όπως το ήξεραν και τα δικά μου! ;)

cropper είπε...

Αχ, τί με βάζεις να θυμηθώ, τί με βάζεις να γράψω.
Θα βγει μεγάλο σεντόνι.

Adamo. Περιζήτητα τα τραγούδια του στα πάρτυ εκείνης της εποχής. Τα ξεχωρίζαμε από την πρώτη νότα, για να προλάβουμε να καπαρώσουμε την καλλίτερη ντάμα. Κάποια συμμαθήτρια ή κάποια φίλη συμμαθήτριας. Αν δεν ήμασταν γρήγοροι θα χορεύαμε οι καημένοι με τις καημένες τις άσχημες, που τις είδαμε στα κατοπινά χρόνια «φτιαγμένες», σουλουπωμένες και τρίβαμε τα μάτια μας. Ή το χειρότερο, με καμιά ξαδέλφη. «Μήπως χορεύετε;» Πληθυντικός, παρακαλώ, ενώ μισό λεπτό πριν μιλούσαμε στο ενικό. Και χτυποκάρδια κι οι πρώτοι έρωτες ή οι πρώτοι «νομιζόμενοι» έρωτες. Έρωτες πάντως κι αυτοί.

Για το πρώτο φιλί, για το πρώτο πραγματικό φιλί είχα κάνει πριν λίγο καιρό ποστ, το «Μόνο δυο λέξεις πριν το πρώτο φιλί». Ήμουν στα δεκαπέντε και ήταν στα δεκατρία. Τώρα είμαι στα πενήντα ένα και είναι στα σαράντα εννιά. Πώς μεγάλωσαν τα νούμερα! Πώς μεγαλώσαμε! Και τι να πεις για τα προηγούμενα φιλιά, όταν τόσα χρόνια, από τόσο μικρός είσαι μαζί με την Μόνη Γυναίκα. Και είσαι ακόμα ερωτευμένος. Και στον έρωτα έχουν προστεθεί τόσα χρόνια, τόση ιστορία, τόσος θαυμασμός, τόση αγάπη.

Ας είναι, υπήρξαν και πέντ' έξι προ-πρώτα φιλιά. Το πιο πρώτο απ’ όλα το θυμάμαι καλά. Τελευταία μέρα του Δημοτικού. Το μεσημέρι παίρναμε τα απολυτήρια. Δυο μέρες χαράς, γιατί τότε έπρεπε να δώσουμε, αμέσως, ξανά εξετάσεις για το Γυμνάσιο. Περιμένοντας να με φωνάξουν, να ο γνωστός κι απ’ το Πρώτο Φιλί, Δημήτρης. Το ξεφτέρι της τάξης και κολλητός μου. «Ρε χάχα», μου λέει, εγώ ήμουν χάχας, «δεν κατάλαβες ότι η Ευγενούλα σε γλυκοκοιτάει. Σε θέλει.» Η Ευγενούλα, η πιο όμορφη της τάξης με τα ωραιότερα πράσινα μάτια του κόσμου, ήθελε εμένα τον χάχα. Δεν ήταν δυνατόν. Ήταν. Και η Ευγενούλα ήταν πιο ντροπαλή κι από ‘μένα. Πώς έγινε και το ίδιο βράδυ βρέθηκα κάτω απ’ το σπίτι της. Γειτονιά, δηλαδή τότε -1968- όλος ο Βόλος μια γειτονιά ήταν. Η Ευγενούλα στο μπαλκόνι του ορόφου, διώροφο το σπίτι της, κι εγώ από κάτω. Κι ο μπαμπάς της Ευγενούλας ένας αγριωπός αγιογράφος, ποία Παναγιά να με φυλάξει. Λείπανε οι γονείς της, έλα μου λέει, ανέβα μου κάνει η πιο ντροπαλή από μένα Ευγενούλα, ανεβαίνω και βρίσκομαι στο δωμάτιό της. Κάτω στο πεζοδρόμιο είχ’ αφήσει τον Αντρέα, άλλος φίλος, που αυτός δεν μ’ έλεγε χάχα, γνωστός της οικογένειας, ώστε αν έρχονταν οι δικοί της να τους καθυστερούσε στον δρόμο μιλώντας δυνατά, μέχρι να φύγω απ’ το πίσω μπαλκόνι. «Ρε σύ, μην ανέβεις. Έχω ακούσει...», φοβερές γνώσεις ο Αντρέας, πολλές εμπειρίες ο εντεκάχρονος συμμαθητής μου, «...έχω ακούσει ότι όταν οι γυναίκες...», γυναίκα εννοούσε την ντροπαλή πρασινομάτα εντεκάχρονη Ευγενούλα, επομένως εγώ θα ήμουν ο εντεκάχρονος κατακτητής άντρας, λογικά, με τα αραιά δόντια, επιπλέον, «...όταν οι γυναίκες θέλουν, δεν υπολογίζουν ούτε κινδύνους ούτε τίποτε». Αυτό μάλλον ήταν αληθινό. «Μην ανεβαίνεις». Ανέβηκα. Την φίλησα. Με φίλησε. Φιληθήκαμε Δηλαδή, μάλλον. Φιλί θα ήταν αυτό. Με κοίταξε με τα πράσινα μάτια, ακουμπήσαμε τα κόκκινα μάγουλα, κατακόκκινα από την τρομάρα μας, ενώσαμε τα χείλη και όχι, γλώσσα δεν βγήκε. Ντροπή. Πού να ξέρουν τα εντεκάχρονα από φιλί. Πού να ξέρουν τα πενηντάχρονα ότι θα θυμούνται το πρώτο φιλί μετά από σαράντα χρόνια. Και θα γελούν. Οι γονείς δεν φάνηκαν, βγήκα μετά από μισή ώρα δοκιμών διαφόρων στάσεων φιλιού, βγήκα σαν κύριος κι ο Αντρέας να περιμένει έντρομος, γιατί είχε δει τους γονείς που εκείνη την ώρα πλησίαζαν. Πανικός. Νόμιζα ότι με είχαν δει να βγαίνω. Δεν με είχαν δει. Νόμιζα ότι έγραφε στο μέτωπό μου: πριν λίγο φιλούσα την κόρη σας την Ευγενούλα. Μάλλον δεν έγραφε, γιατί ο αγριωπός αγιογράφος δεν με έγδαρε. Μόνο μας είπε κοιτώντας τον Αντρέα «έξω είστε ακόμη τέτοια ώρα; Άντε σπίτια σας». «Καληνύχτα κύριε Γιάννη, να, είχαμε πάει σινεμά, στον Ζορό»

Αφιερωμένο το Mon cinema του Adamo, που έκανε θραύση λίγα χρόνια αργότερα, στο Γυμνάσιο, όπου η Ευγενούλα χάθηκε, αλλά εγώ ο χάχας είχα μάθει να βάζω και γλώσσα. Και μερικά άλλα …

Καλό μήνα.

μαριάννα είπε...

@ cropper

Δεν παίζεσαι λέμε! Καλά ρε συ πρώτο φιλί ΣΤ' Δημοτικού και σε πήρε στο δωμάτιο της; Κοίτα να δεις τα ξεπεταρούδια! Και μετά σου λένε για την επαρχία, σεμνές κι έτσι... Καλά χάπατα ήμασταν οι Αθηναίες και καλά!!! :ΡΡΡ
Κι εσύ βρε Κωστή αφού έφυγε η Ευγενούλα έμαθες να τα κάνεις όλα σωστά; Υπέροχο το Μον σινεμά και το Τομπ λα νεζ! Σωστά;
Όσο για το ποστ του πρώτου σου φιλιού, ήταν υπέροχο ποστ, που το θεώρησα πολύ προσωπικό, κάτι σαν εξομολόγηση στη γυναίκα που αγαπάς μια ζωή, γι αυτό και δεν το σχολίασα ποτέ. Γιατί αυτές οι ομορφιές είναι του ζεύγους... ;)

Φιλιά και να είστε πάντα καλά και ερωτευμένοι!

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχει ... μπαμπάς , που να μην αγαπάει (λατρεύει) το κοριτσάκι του .
Δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια που οφείλονται οι διαφορές στις αντιδράσεις τους , πάνω στα σχετικά με το πρώτο φιλί (!) θέματα ...
Μου άρεζε πολύ να ... κρυφακούω τους γονείς μου να σχολιάζουν για μένα ... 15 χρονών (μεγαλούτσικη για τα σημερινά δεδομένα - βρέφος για τότε-1964)πήρε χαμπάρι η μάνα μου ότι .... φιλιόμουν με κάποιον (μεγαλύτερο από μένα - εκεί ήταν το άγχος της)...
- Κώστα , τι θα γίνει με το παιδί ;φιλιέται ... βγαίνει ραντεβού με ....
- Αχ , τι καλά ! Μεγάλωσε πια το κοριτσάκι μας ! Μην ανησυχείς ... Ξέρει αυτή ... Είναι έξυπνη ... θα προσέχει .... Πες μου ... είναι όμορφος ; την αγαπάει ;... Σίγουρα θα την αγαπάει ... τόσο σπουδαίο που είναι το κοριτσάκι μου ...
Εντάξει .... ξέρω πως τους λένε κάτι τέτοιους στην εποχή μας ...
Δεν ήταν μαλάκας ... δεν ήταν κουτός ... με λάτρευε , μου είχε εμπιστοσύνη (που ποτέ δεν πρόδωσα) και ήθελε να είμαι ευτυχισμένη ...
----------------
Όσο για τον Αdamo , ...Θεός για τα πάρτυ της εποχής . Το έχω το συγκεκριμένο (που αναφέρεις)45αρι βινύλιο και το φυλάω σαν ... κόρη οφθαλμού ...
Την καλημέρα μου ... Ευχαριστώ για την ... βόλτα , εκεί ... στα παλιά .

μαριάννα είπε...

@ silia

Καλώς την! Συμφωνώ με το αξίωμα, ότι δεν υπάρχει πατέρας που να μη λατρεύει το κοριτσάκι του, αλλά πρέπει να σου πω ότι αυτή η λατρεία ποικίλλει. Ο δικός σου σε καμάρωνε όταν μάθαινε πως φιλιόσουν. Το χαιρόταν. Όπως κάθε φυσιολογικός γονιός που θέλει την ευτυχία και τη χαρά του παιδιού του, ασχέτως αν αυτή συμβαδίζει ή όχι με το κοινωνικά αποδεκτό.
Η κατηγορία των Κρητικών, αδιαφορεί παντελώς, πλήρως και απολύτως για την ευτυχία του παιδιού τους, προτάσσοντας κοινωνικούς κανόνες, ήθη και άλλες σιχαμιές, για να δικαιολογήσει την αρρωστημένη κτητικότητα, που τους οδηγεί να φθονούν και να υποβλέπουν την ευτυχία του παιδιού τους. Αν ήξερες τί έχουν τραβήξει οι άνθρωποι με τα μίση μιας βεντέτας! Ακόμα και σήμερα το Καπουλέτοι και Μοντέγοι ή Βροντάτσηδες και Φουρτουνάτσηδες, παίζει κανονικά.
Είναι ανόμοια λοιπόν παντελώς. Ήσουν πολύ τυχερή. Απόλαυσες αγάπη αληθινή, όχι αγάπη κτητική.
Εγώ αυτή την αγάπη την απόλαυσα μόνο από τον παππού μου κυρίως, αλλά κι από τη γιαγιά απ' τη μεριά της μάνας μου, από τα παιδιά μου και ελαχιστότατους φίλους. Κι από δυο ανθρώπους που αγάπησα αφού χώρισα. Από κανέναν άλλον. Όλοι οι άλλοι με αγαπούσαν για τους δικούς τους λόγους.
Γι αυτό κλωτσάω ακόμα και στον ύπνο όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Δαβάκης, ο προσωπικός μου ψυχαναλυτής. :Ρ

Φιλιά και να είσαι πάντα καλά!