Μήνυμα προς αγαπημένους φίλους μπλόγκερς... ;)

Λοιπόν, αν ένας χοντρούλης με κατακόκκινα ρούχα και άσπρα γένια, σε βουτήξει και θελήσει να σε βάλει στο σάκο του, μην αντισταθείς! Εγώ σε έχω ζητήσει για δώρο μου! :Ρ

Καλή χρονιά αγαπημένοι φίλοι!!!
Γελαστή να είναι κι ευτυχισμένη! Όπως ερμηνεύει την ευτυχία ο καθένας μας!
Γιατί για μένα η ευτυχία είναι να είμαστε όλοι καλά... αυτό και μόνο. Την υγειά μας να έχουμε να δουλεύουμε, να το παλεύουμε, να είμαστε άνθρωποι. Μακριά από μας τα δυσάρεστα απρόοπτα και οι κακές ειδήσεις! Ξέρω ότι εμείς μπορούμε, ακόμα και τη ρουτίνα της ζωής, να την κάνουμε όμορφη και ενδιαφέρουσα.
Δεν θέλουμε λοιπόν πολλά. Σωστά; Υγεία, ειρήνη στον κόσμο και τους αγαπημένους μας κοντά μας!
Να περάσετε υπέροχα όλοι σας! Σας ευχαριστώ θερμά για όλες τις πανέμορφες και ενδιαφέρουσες ώρες που περάσαμε μαζί τη χρονιά που φεύγει... κι αν κάποιους από σας τους πίκρανα καμιά φορά, σίγουρα ήταν από αυθορμητισμό και παρόρμηση και όχι από πρόθεση...
Να χαίρεστε τους αγαπημένους σας!
Ζητώ την κατανόησή σας που δεν απαντώ προσωπικά στις ευχές σας, αλλά μαγειρεύω και τρέχω κυριολεκτικά γιατί τους έχω όλους εδώ φέτος. ;)

Την αγάπη μου σε όλους σας!

Read more!

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

«Τα κάλαντα» Νικηφόρος Λύτρας




«Παιδική Συναυλία» Γεώργιος Ιακωβίδης

Read more!

Benazir Butto: Στα 54 της θύμα; Τελικά ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτή η γυναίκα ήταν άγγελος ή σατανάς...

Πακιστάν — Η 54χρονη Μπεναζίρ Μπούτο, η οποία σκοτώθηκε σήμερα από επίθεση σε προεκλογική της συγκέντρωση στο Ραβαλπίντι, έγινε το 1988 σε ηλικία 35 ετών η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός σε χώρα του ισλαμικού κόσμου.

Η Μπούτο ήταν κόρη του πρώην προέδρου και πρώην πρωθυπουργού Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο του Πακιστάν, ο οποίος εκτελέστηκε το 1979, ήταν παντρεμένη και είχε τρία παιδιά.

Η Μπούτο, η οποία σπούδασε στο Χάρβαρντ και στην Οξφόρδη, διετέλεσε από το 1984 ηγέτις εν εξορία του Λαϊκού Κόμματος του Πακιστάν (Pakistan People's Party), και μαζί με τη μητέρα της Νουσράτ Μπούτο συμμετείχε στο Κίνημα για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο Πακιστάν.

Το 1986 επέστρεψε στο Πακιστάν μετά την εξορία της από το 1984 ως το 1986. Το 1988 εξασφάλισε στις εκλογές 92 από τις τις 207 έδρες και ζήτησε από τον πρόεδρο Γκουλάμ Ισχάκ Χαν την εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Το 1990 ο πρόεδρος της χώρας έπαυσε την κυβέρνησή της, κατηγορώντας την για κατάχρηση εξουσίας και διαφθορά, διέλυσε το Κοινοβούλιο και προκήρυξε εκλογές για τις 14 Οκτωβρίου.

Την ίδια χρονιά της απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα και εμφανίστηκε ενώπιον ειδικού δικαστηρίου, όπου απέρριψε ως ''χαλκευμένες και ψευδείς'' τις κατηγορίες για διαφθορά, νεποτισμό και κατάχρηση εξουσίας, που της απέδωσε ο πρόεδρος της χώρας. Αργότερα το ίδιος έτος το Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν υπέστη συντριπτική ήττα στις γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στη χώρα και η Μπούτο κατήγγειλε το εκλογικό αποτέλεσμα ως προϊόν βίας και νοθείας. Το 1991 η Μπούτο κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος από το Ειδικό Δικαστήριο της Λαχόρης, κατηγορία την οποία αποδέχθηκε, αλλά αρνήθηκε να αποκαλύψει τους παραλήπτες των χρημάτων, ισχυριζόμενη ότι πρόκειται για κρατικό μυστικό.


Την επόμενη χρονιά η πρώην πρωθυπουργός του Πακιστάν συνελήφθη από τις αρχές επειδή διοργάνωσε αντικυβερνητική πορεία διαμαρτυρίας και εξορίστηκε από την πρωτεύουσα για 30 ημέρες.

Στις γενικές εκλογές που διεξήχθησαν το 1993 το κόμμα της αναδείχθηκε πρώτο, χωρίς όμως να κερδίσει αυτοδυναμία και η Μπούτο εξελέγη πρωθυπουργός, αναλαμβάνοντας ταυτοχρόνως τα υπουργεία Οικονομικών και Εμπορίου.

Το 1996 αποπέμφθηκε από την πρωθυπουργία με εντολή του προέδρου Λεγκαρί, ο οποίος την κατηγόρησε για διαφθορά και άλλες καταχρήσεις εξουσίας και η Μπούτο προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο με αίτημα την ακύρωση της απομάκρυνσής της από την εξουσία. Ωστόσο το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή της και την επόμενη χρονιά το κόμμα της υπέστη συντριπτική ήττα στις βουλευτικές εκλογές.

Το 1997 οι ελβετικές αρχές αποφάσισαν να παγώσουν για τρεις μήνες τους τραπεζικούς λογαριασμούς της ιδίας, του συζύγου της και της μητέρας της, ύστερα από σχετικό αίτημα της πακιστανικής κυβέρνησης η οποία ερευνούσε κατηγορίες εναντίον της για διαφθορά. Ο σύζυγός της είχε ήδη καταδικασθεί για διαφθορά και βρισκόταν στη φυλακή καθώς κατηγορείτο και για συμμετοχή σε συνωμοσία με σκοπό τη δολοφονία του αδελφού της και πολιτικού της αντιπάλου.

Το επόμενο έτος δικαστήρια της χώρας διατάζουν τη δέσμευση όλων των περιουσιακών στοιχείων της ιδίας, του συζύγου της και της μητέρας της και εκδίδεται ένταλμα σύλληψης εναντίον της με την κατηγορία των παράνομων διορισμών την περίοδο της πρωθυπουργίας της.

Την ίδια χρονιά και ελβετός δικαστής ζητεί την άσκηση δίωξης εναντίον της για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, κρίνοντας ως ύποπτα δύο συμβόλαια που είχε υπογράψει με ελβετικές εταιρίες.

Η Μπούτο εγκατέλειψε το Πακιστάν και έμεινε εξόριστη στο Λονδίνο και το Ντουμπάι.Το 1999 καταδικάστηκε ερήμην της σε πενταετή κάθειρξη για διαφθορά. Το δικαστήριο επέβαλε στην ίδια και το σύζυγό της πρόστιμο 8,6 εκατομμυρίων δολαρίων με την κατηγορία ότι ελάμβαναν παράνομες προμήθειες από ελβετική εταιρεία.


Το 2001 το Ανώτατο Δικαστήριο έκανε δεκτή την έφεσή της και διέταξε τη διεξαγωγή νέας δίκης εις βάρος της με την κατηγορία της διαφθοράς και το 2002 εξελέγη πρόεδρος του Λαϊκού Κόμματος του Πακιστάν, όντας εν εξορία. Ωστόσο η κεντρική εκλογική επιτροπή απορρίπτει την υποψηφιότητά της για τις βουλευτικές εκλογές, με το αιτιολογικό ότι έχει καταδικαστεί ερήμην για διαφθορά.

Την επόμενη χρονιά η Μπούτο καταδικάζεται από δικαστήριο της Γενεύης σε φυλάκιση έξι μηνών με αναστολή και καταβολή προστίμου 262.758 δολαρίων, από κοινού με το σύζυγό της, για ξέπλυμα χρημάτων στην Ελβετία.

Το 2006 υπέγραψε με τον πρώην πρωθυπουργό Σαρίφ στο Λονδίνο μια "χάρτα για τη δημοκρατία", με την οποία αναλάμβαναν από κοινού τη δέσμευση να αποκαταστήσουν τη δημοκρατία στο Πακιστάν.

Φέτος η κυβέρνηση του Πακιστάν απέσυρε τις κατηγορίες για διαφθορά εις βάρος της και τον Οκτώβριο ο πρόεδρος Μουσάραφ υπέγραψε τη "συμφωνία συμφιλίωσης" μαζί της η οποία άνοιξε το δρόμο για την επιστροφή της στη χώρα.

Λίγες ώρες μετά την επάνοδό της στην πατρίδα της στις 19 του ιδίου μήνα, έπειτα από οκτώ χρόνια εξορίας, διπλή βομβιστική επίθεση με στόχο την αυτοκινητοπομπή της στο Καράτσι είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 130 ανθρώπων.

Στις 9 Νοεμβρίου οι αρχές την έθεσαν σε κατ'οίκον περιορισμό, ο οποίος ήρθη αργότερα την ίδια ημέρα, προκειμένου να εμποδίσουν τη συμμετοχή της σε προγραμματισμένη μεγάλη συγκέντρωση του κόμματός της στο Ραβαλπίντι κατά του προέδρου Μουσάραφ, ο οποίος επέβαλε στις 3 Νοεμβρίου κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη χώρα.

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 12 Νοεμβρίου, οι αρχές την ξαναέθεσαν σε κατ'οίκον περιορισμό για επτά ημέρες προκειμένου να την εμποδίσουν να συμμετάσχει σε μαζική μηχανοκίνητη πορεία διαμαρτυρίας από τη Λαχόρη έως το Ισλαμαμπάντ. Ο κατ΄οίκον περιορισμός της ήρθη τελικά στις 15 Νοεμβρίου.

"Μπορεί να προσπαθήσουν να με δολοφονήσουν", είχε δηλώσει πριν επιστρέψει στο Πακιστάν από την οκτάχρονη εξορία της στην παναραβική εφημερίδα 'Ασαρκ αλ Αουσάτ. "Έχω προετοιμάσει την οικογένειά μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα για παν ενδεχόμενο".

ΑΠΕ

Read more!

Τα Χριστούγεννα των ποιητών! Εύχομαι παραμυθένια Χριστούγεννα σε όλους σας!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, λάτρευα τα Χριστούγεννα. Τα παραμύθια, οι εικόνες με γιαγιάδες στα φτωχικά τζάκια των χωριών, να λένε παραμύθια στα εγγονάκια και να περιμένουν όλοι μαζί την καμπάνα να σημάνει για να πάνε στην εκκλησιά. Το χιόνι και τα φωτισμένα παράθυρα της θαλπωρής, ο καπνός από τις ευτυχισμένες καμινάδες, οι μυρωδιές, το πνεύμα το γιορτινό, το στόλισμα, τα ποιήματα, τα τραγούδια, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, οι δίπλες, η βασιλόπιτα, τα χριστουγεννιάτικα κέικ, τα κάλαντα, οι γιρλάντες, τα φωτάκια, με μάγευαν κυριολεκτικά... Η φάτνη, οι ιστορίες της γέννησης, το αστέρι, οι Μάγοι, ο Ιωσήφ, η γλυκιά Μαρία...


Και μετά προσγειώθηκα. Θα ήμουν γύρω στα δώδεκα όταν άρχισα να αμφισβητώ στα σοβαρά τις θρησκείες όπως μας τις δίδαξαν. Μεγαλώνοντας δε, όλο και πιο πολύ, ώσπου ήρθε η μέρα που πολύ απλά είπα μέσα μου, ότι εμένα δεν μου κάνει αυτός ο Θεός. Δεν πληρεί τις προδιαγραφές και τα ζητούμενά μου. Θεωρούσα ότι έχει δώσει τόσο πόνο στους ανθρώπους και ότι είναι απίστευτα σκληρός. Οι σκληροί και οι άκαρδοι άνθρωποι με θυμώνουν και με απογοητεύουν. Οι σκληροί και άκαρδοι Θεοί όμως, με εξαγριώνουν. Αν στον άνθρωπο συγχωρούνται λάθη, στον Θεό δε γίνεται. Και φυσικά δεν με έπειθε καμιά ιστορία της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης, ούτε καν σαν παραμύθι.


Τα Χριστούγεννα όμως τα λατρεύω. Κι έχω πείσει τον εαυτό μου να το ζει σαν όνειρο. Κάτι σαν αυτό που νιώθω κάθε φορά που πάω στη Ντίσνεϋλαντ. Ζω το παραμύθι, χωρίς πολλές σκέψεις. Απλά το γουστάρω. Και τον Άγιο Βασίλη γουστάρω τρελά... και τα τραγούδια τα Χριστουγεννιάτικα και τα υπέροχα ποιήματα. Και με συγκινούν αφάνταστα οι ποιητές του κόσμου με τα χριστουγεννιάτικα ποιήματά τους, αφού μέσα απ' αυτά καταλαβαίνει κανείς την ευαισθησία τους και από το πώς βίωναν τα Χριστούγεννα, τη φτώχια ή την ευημερία τους. Άνοιξα ένα θέμα στους Εκφραστές και εκεί θα ποστάρουμε τα Χριστούγεννα των ποιητών. Αν κάποιος από σας ξέρει οτιδήποτε σχετικό, με χαρά θα το διαβάζαμε. Ή από τον τόπο σας κάποιο σχετικό παραδοσιακό τραγούδι ή ποίημα ή ιστορία.


Και ξεκινώ με αγαπημένο, με πολυαγαπημένο, Παλαμά.

Νά 'μουν του σταύλου έν' άχυρο

Νά 'μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.

Να λάμψω από τη λάμψη του κι' εγώ σαν διαμαντάκι
κι' από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.

Να μοσκοβοληθώ κι' εγώ από την ευωδία,
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.

Νάμουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι
Την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Κωστής Παλαμάς



Νύχτα γεννήσεως

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστά τη φάτνη τους τ' άδολα βόδια.

Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος, θωρώντας τα, σταυροκοπιέται
και λεει, με πίστη απ' της ψυχής τ' απόβαθα, "Χριστός γεννιέται".

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη, κάποιοι ποιμένες
ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες, στη γη σταλμένες.

Κι ακούοντας τα ωσαννά απ' αγγέλων στόματα στο σκόρπιο αέρα,
το διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα με τη φλογέρα.

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη - Ποιος δεν το ξέρει ;
Των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα λάμπει τ' αστέρι.

Κι όποιος το βρει μεσ' τ' άλλα αστέρια ανάμεσα και δεν το χάσει,
σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το μπορεί να φτάσει.

Γ. Δροσίνης


Χριστούγεννα του χωριού

Μες στην αχνόφεγγη βραδιά
πέφτει ψιλό, ψιλό το χιόνι
γύρω στην άσπρη λαγκαδιά
στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι.

Ούτε πουλιού γροικάς λαλιά,
ούτ' ένα βέλασμα προβάτου.
Λες κι απλωμένη σιγαλιά
είναι 'κει ολόγυρα θανάτου.

Μα ξάφνου περ' απ' το βουνό
γλυκός σημάντρου αχός γροικιέται,
ωσάν βαθιά απ' τον ουρανό
μέσα στην νύχτα να σκορπιέται.

Κι αντιλαλεί τερπνά, τερπνά
γύρω στην άφωνη την πλάση
και το χωριό γλυκοξυπνά
την άγια μέρα να γιορτάσει

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος



Χριστούγεννα

Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι,
κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά.
Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι,
μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά...

Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι
και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά.
Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι
και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!

Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη
κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά.
Το μικρό το εικόνισμα όλ’ αυτά τα φτάνει,
μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά.

Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι,
όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά
στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι,
κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά...

Τέλλος Άγρας



Είδα χθές βράδυ στ’ όνειρό μου

Είδα χθές βράδυ στ’ όνειρό μου,
το νεογέννητο Χριστό,
τα βόδια επάνω Του εφυσούσαν,
όλο το χνώτο τους ζεστό.

Το μέτωπό Του ήταν σαν ήλιος,
και μέσα η φάτνη φτωχική,
άστραφτε πιό καλά από μέρα,
με κάποια λάμψη μαγική.

Στα πόδια Του έσκυβαν οι Μάγοι,
κι έμοιαζε τ’ άστρο από ψηλά,
πως θα καθήσει σαν κορώνα,
στης Παναγίτσας τα μαλλιά.

Βοσκοί πολλοί και βοσκοπούλες,
τον προσκυνούσαν ταπεινά,
ξανθόμαλλοι Άγγελοι εστεκόνταν,
κι έψελναν γύρω του «ωσαννά».

Μα κι από Αγγέλους κι από Μάγους,
δε ζήλεψα άλλο πιο πολύ,
όσο της Μάννας Του το στόμα,
και το ζεστό-ζεστό φιλί.

Τέλλος Άγρας

Read more!

Ναπολέων Λαπαθιώτης... Τ' είναι, τάχα για τους άλλους, ο χαμός ενός ατόμου; - Κι όπως ήρθα, και θα φύγω, μόνος μες στο θάνατό μου...

Το 1914 λοιπόν, με το περιβόητο Μανιφέστο, τσάκισε τα κόκαλα του αραχνιασμένου κατεστημένου, αφού το 1910 τον είχαν ρημάξει με το σκάνδαλο της «Ανεμώνης»!!! Στο περιοδικό αυτό ο ποιητής δημοσίευσε το «ανήθικο και προκλητικό» για την συντηρητική Αθήνα, ποίημα, «Κι έπινα μέσα απ' τα χείλη σου», σκανδαλίζοντάς την και προκαλώντας βίαιες επιθέσεις εναντίον του, τις οποίες βεβαίως και έγραφε όπου δει! :)

ΚΙ ΕΠΙΝΑ ΜΕΣ' ΑΠ' ΤΑ ΧΕΙΛΙΑ ΣΟΥ...

Ιδού εί καλός αδελφιδός μου και γε ωραίος προς κλίνη
ημών σύσκιος, δοκοί οίκων ημών κέδροι, φατνώματα
ημών κυπάρισσοι.
ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ Α, & 16, 17

Κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι,
κι όλο θόλωνε, όλο μέλωνε
το γλυκό σου μάτι,

και τα χέρια σου πλεκόντουσαν
στο κορμί μου γύρω-γύρω
κι έπινα μέσ' απ' τα χείλια σου,
γλυκιάν άχνα σαν το μύρο,

και σταλάζανε απ' τα χείλια σου
γλυκά λόγια σαν τα μύρα,
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι μας
κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα…

Έτσι, αγάπη μου, σε χόρτασα
κι έτσι, τη γλυκάδα σου ήπια
μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα
στ’ άνομα τα καρδιοχτύπια,

κι απ΄ το μέλι ποθοπλάνταζε
το κορμί σου και το μάτι
κι οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι...

Προκλητικά αδιάφορος, ψύχραιμος, κατασταλαγμένος, ειρωνικός, σαρκαστικός, ανατρεπτικός, ένας αληθινός δανδής της εποχής του, κατ' άλλους εστέτ, προσωπικά το δανδής μου πάει πιο πολύ, έτσι όπως τον φαντάζομαι από αυτά που έχω διαβάσει, πιστεύω ότι αντλούσε τη σιγουριά και την άνεσή του ή την ψυχραιμία του, από την αγάπη και την αποδοχή που είχε από τους γονείς του. Τη μητέρα του την οποία κυριολεκτικά λάτρευε, την έκλαψε πολύ στην ποίησή του και την αναζητούσε έντονα:

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Τις βαριές τις ώρες που είμαι μόνος,
και δεν είναι γύρω μου κανείς,
που δεν είμαι παρά μόνο πόνος,
- περιμένω, Μάνα, να φανείς!

Κι όπως ήξερα όλες σου τις πράξεις,
πριν, σα ρόδο, σπάσεις και σαπείς,
σχεδόν ξέρω πώς θα με κοιτάξεις,
και τα λόγια, ακόμα, που θα πεις…

Ξέρω, ακόμα, πώς θα με χαϊδέψεις,
μ’ έναν τρόπο τόσο τρυφερό,
που θα σβήσεις όλες μου τις σκέψεις
που με βάραιναν, τόσον καιρό…

Κι άμα νιώσεις όλο μου τον πόνο,
τι μεγάλος είναι και βαθύς,
φτάνει τη ματιά μου να δεις μόνο,
- δε θα φύγεις… θα με λυπηθείς!





Το 1914 δημοσίευσε στο «Νουμά», ανατρεπτικό περιοδικό, με ριζοσπαστικές τάσεις, το «Μανιφέστο» του (4.5.1914, τεύχος 524), όπου επιτίθεται ο ίδιος στους ανθρωπάκους των γραμμάτων, βγάζοντας το άχτι του και πραγματικά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε, γιατί θα νιώσετε μια βαθιά ικανοποίηση, κάτι σα να παίρνει πίσω και για μας, το αίμα των εκατοντάδων θυμάτων της συντήρησης και της στενοκεφαλιάς. Προσωπικά το κατα-απόλαυσα στη μνήμη όλων όσων πληγώθηκαν και τσακίστηκαν οι ζωές τους στο βωμό της βλακείας, η οποία είναι και η μόνη αήττητη ανά τους αιώνες των αιώνων... αμήν!

Ιδού το Μανιφέστο λοιπόν... Ηηηηηη απόλαυση!!!!

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ

Λυπήσου με, Θέ μου, στο δρόμο που πήρα,
χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πώς,
- χωρίς να 'χω μάθει, με μια τέτοια μοίρα,
ποιό κρίμα με δένει, και ποιός ο σκοπός!

Λυπήσου τα χρόνια που πάνε χαμένα,
προτού η νύχτα πάλι βαριά ν’ απλωθεί,
ζητώντας τους άλλους, ζητώντας και μένα,
ζητώντας εκείνο που δεν θα βρεθεί!

Λυπήσου όλα εκείνα που πάνε του κάκου,
γιατί έτσι τους είπαν πως είναι γραφτό,
και γίνουνται χώμα, στα βάθη ενός λάκκου,
χωρίς να γυρέψουν το λόγο γι’ αυτό!

Λυπήσου κι εκείνα, λυπήσου και μένα,
- και μένα, που πάω με καρδιά στοργική,
ζητώντας μια λύση, σε πράματα ξένα,
που δεν έχουν, Θέ μου, καμιά λογική…

Λιγάκι να κάνω πως κάτι με σέρνει,
λιγάκι να φέξει, μες στα σκοτεινά,
κι αμέσως η μοίρα μού να ξαναπαίρνει,
κι αμέσως η νύχτα γυρίζει ξανά…

Λυπήσου με, Θέ μου, στην απόγνωσή μου,
λυπήσου τη φλόγα που μάταια σκορπώ,
- λυπήσου με μες στην αγανάκτησή μου,
να ζω δίχως λόγο και δίχως σκοπό…

ΤΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
(από το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου Νο 10)
Από το μπλογκ Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά , ευχαριστούμε τον artois για την υπόδειξη.

[Σπίρτο]
Μητσάκι μου, μου φαίνεται πως αδικείς το πνεύμα μου!
Δεν είμαι σπίρτο, φυσικά, σαν κάποιους από σας
- αλλ' έχω, καθώς τό 'νιωσες,πιστεύω κι απ' το γεύμα μου,
τίτλους λαμπρούς, οικόσημα, περγαμηνάς χρυσάς!
Πιστεύω να καμάρωσες τ' αρχοντικό σερβίτσιο μου,
και το μικρό μου το λακέ με την οικοστολή.
Όταν υπάρχουν όλ' αυτά και βρίσκεις και ψωλή,
το παραπάνω το μυαλό, τι να το κάνεις Μήτσο μου;...


[To τσερβέλο]

Εσύ που λες πως θα ‘πρεπε λίγο τσερβέλο να ‘χα
και το δικό σου σπαταλάς εις βάρος μου μονάχα,
-δε θαύμασες το πιάνο μου και τη βιβλιοθήκη μου;
Δεν είδες το κατάμεστον οικόσημο καθήκι μου;
Tέτοιο καθήκι σαν αυτό βρε Παπανικολάου
θα βρεις μονάχα στην αυλή του φίλου Νικολάου!
Σε τέτοιο τάχα κ' η Σεπτή Εκείνου Υψηλότης,
dε σφίγγεται κάθε πρωί να κάνει το ψιλό της;…
Δεν είδες τα βιβλία μου τι πράματα και θάματα,
τι τόμοι κ’ εγχειρίδια και κλασικά συγγράματα;…
Aλλά, για να μιλήσουμε και δι εμέ τον ίδιον
mήπως κ’ εγώ βρε Μήτσο μου, δεν είμαι εν-χοιρίδιον;
[1933]

Και τελειώνω αυτή την αναφορά στον αγαπημένο ποιητή με το

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Ι

Τ' όνειρό μου πια δεν είναι να χαρώ, μήτε να ζήσω,
μα να πω μια λέξη μόνο, σα μια φλόγα, - και να σβήσω.

Κι αν ακόμα ζω του κάκου, και γυρνώ στη γην απάνω,
μόνον ένα πια μου μένει, - να την πω και να πεθάνω...

Κι όμως ούτε αυτή τη λέξη δε μου δόθηκε ακόμα
να την πω, - και μου παιδεύει την ψυχή μου και το στόμα.

Μήτε καν αυτή τη λέξη, την απέραντα θλιμμένη,
μήτε τρόπος να τη μάθω, μήτε χρόνος δε μου μένει.

Κι αφού τ' άχαρά μου χείλη δεν την πρόφεραν ακόμα,
θα την πάρω, - και σαν ξένοι, θα χαθούμε μες στο χώμα...

ΙΙ

Μόνος ήρθα κάποιο βράδυ, - κι ήσαν όλοι, γύρω μόνοι,
κι όλοι ξένοι, τραγουδάμε, μες στη νύχτα που σιμώνει.

Κι όσο ζω, κι όσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, αλίμονό μου,
το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου!

Τη στιγμή του σταυρωμού μου και για μόνη συντροφιά μου,
μόλις ένιωσα τα χέρια που σταυρώσαν τα καρφιά μου...

Μόνος ήρθα κάποιο βράδυ, μόνος πόνεσα για λίγο,
μόνος έζησα του κάκου, - κι όπως ήρθα, και θα φύγω.

Τ' είναι, τάχα για τους άλλους, ο χαμός ενός ατόμου;
- Κι όπως ήρθα, και θα φύγω, μόνος μες στο θάνατό μου...



Mάρθα Μεναχέμ, Το απλό παιδί που εγώ αγαπώ, σε ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη...

Read more!

Langeur d' amour... Αχ! να φιλούσα τα δυο χείλη σου...

Langeur d' amour

Αχ! να φιλούσα τα δυο χείλη σου,
τα πορφυρά σου χείλη, τόσο,
τόσο τρελά και τόσο αχόρταγα,
που απ' τα φιλιά να τα ματώσω...

Να τα ματώσω τα δυο χείλη σου!
Τα χέρια να σου πλέξω γύρω
και μες στα βάθη τα ολοσκότεινα
των μαύρων ίσκιων να σε σύρω...

Και να μου λες: «Μη τα χειλάκια μου!
Μην τα ματώνεις, τί σου φταίνε;
Αχ, μου πονέσαν τα χειλάκια μου!
Σώνει, γλυκέ μου αγαπημένε!...».

Και να περνάνε τα μεσάνυχτα,
οι αυγούλες, οι βραδιές, οι χρόνοι,
και να σου λέω: «Ακόμα, αγάπη μου,
ακόμα, αγάπη μου... Δε σώνει!...».

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Read more!

Επίκαιρος διάλογος... Πονηρές οι μέρες! Έτσι ήταν πάντα...

ΚΟΥΚΟΣ ΜΟΝΟΣ

- Κούκο μονό (Μοιράζει από ένα φύλλο και τον κοιτάει)
- ..... ( καπνίζει)
- Μιλάς
- Τσιπ
- Έλα ρε βάλε πέντε ... σιγά τα χτυπήματα που έχει.
- Μέσα
- ...... ( μοιράζει κι άλλο φύλλο)
- Δέκα
- Κάντα είκοσι να το τζερτζελέψουμε λιγάκι
- Μέσα
- ...... ( τρίτο φύλλο κάτω κι άλλο ένα στο χέρι)
- Ντούκου
- Όχι και ντούκου φύλλο είδαμε, εκατό
- Μέσα
- .... ( ξεροβήχει και μοιράζει φύλλα)
- Ντούκου
- Τα ρέστα μου ( λέει χωρίς καμιά αμφιβολία)
- Πόσα;
- Διακό
- Τα βλέπω ...άνοιξε και το πέμπτο
- ..... ( μοιράζει και το πέμπτο)
- Ένα φουλάκι στο ρήγα...εσύ; τί έχεις;
- Τα αρχίδια μου! Αυτό! Γάμησέ το ρε... δε με θέλει το γαμημένο! Δε με θέλει!



Άτιμο πράμα!


Playing Poker at Egan's Saloon in Burns, Oregon, 1882.

-Τί 'χες Γιάννη; -Τι 'χα πάντα!

Read more!

Urs Toni Bühler... Il Divo !!!!!!

Οι Il Divo χορεύουν τσάμικο...

Urs Bühler

Το γνωστό κι αγαπημένο κουαρτέτο. Ή μήπως να το πω Boyband; Μήπως να πω τέσσερις παίδαροι αλλοεθνείς έσμιξαν και έφτιαξαν ένα σχήμα μοναδικό, σε στυλάκι ροκ όπερα; Μωρέ όπως και να το πω τα παιδιά είναι αστέρια και σκίζουν! Ένας Ισπανός, ο βαρύτονος Carlos Marin, ένας Γάλλος ποπ τραγουδιστής, ο Sebastien Izambard, ένας Αμερικανός τενόρος, ο David Miller κι ένας Ελβετός, ο τενόρος Urs Buhler!!!! Οι δίσκοι τους όπως είναι φυσικό κι αναμενόμενο, σαρώνουν. Εμφανίσεις σε όλον τον κόσμο, σε συναυλίες, σε τηλεοπτικά σώου, διάσημες συνεργασίες και όλα τα σχετικά. Απολαύστε τους...


Il Divo, My way (a mi manera)


Il Divo, Desde el dia que te fuiste(Without you)


Il Divo!!!!

Read more!

Η καρδιά μου υπακούει στο ρυθμό που της δίνω εγώ. Ούτε παλμό παραπάνω, ούτε έναν λιγότερο...

Αυτοέλεγχος

Κι εγώ σου λέω πως μπορώ να δίνω εντολή
στα μάτια μου να μην τρέχουν.
Μπορώ να ελέγχω τον εγκέφαλό μου
να μη σε σκέφτεται
μπορώ να αποφασίζω αν θα βγω στη βροχή
πότε θα κολυμπήσω ή αν θα χορέψω.
Η καρδιά μου υπακούει
στο ρυθμό που της δίνω εγώ
ούτε παλμό παραπάνω, ούτε έναν λιγότερο.
Τα πόδια μου πειθαρχούν πια
και δεν τρέμουν όταν ακούγεται
από κάτω ο θόρυβος της μηχανής σου.
Κι έχουν εντολή οι αισθήσεις μου
να μην ορμούν στο μαξιλάρι σου
όταν φεύγεις για να το πάρουν αγκαλιά
μυρίζοντάς το.
Το χαμόγελό μου, κατ' εντολήν μου πάντα,
δεν ανθίζει στη θέα της φωτογραφίας σου
και καθόλου δε σαλεύουν τα χείλη μου
όταν κοιτάνε τα δικά σου,
να με καλούν με 'κείνη την ανεπαίσθητη,
αδιόρατη, υπεροχή, που μόνο εγώ διακρίνω.
Ούτε φυσικά σκιρτά η αγκαλιά μου
ορθάνοιχτη, για να χωθείς μέσα
όταν ακούει στην πόρτα το κλειδί σου.
Της έχω μιλήσει και ξέρει.
Κατάλαβε πως πρέπει να φέρεται.
Και τα χέρια μου τα έμαθα
να μη λαχταρούν να σε χαϊδέψουν.
Να μη σου ανακατεύουν τρυφερά τα μαλλιά,
να μη σου συμμαζεύουν το τσουλούφι
που κρύβει το ένοχο βλέμμα σου,
να μη σου παίρνουν με χάδια την υποψία ιδρώτα
απ' το μέτωπο.
Ιδρώτα αφύσικου μες στο χειμώνα.
Να απασχολούνται ήρεμα χωρίς να τρέμουν,
χωρίς να δείχνουν τί νιώθω
και τί σκέφτομαι.
Το μόνο που τους επιτρέπω είναι
να σχεδιάζουν κρυφά τη μορφή σου,
να ζωγραφίζουν την εικόνα σου
όχι όπως είσαι, μα όπως έδειχνες
και καμιά φορά όταν είμαι στις καλές μου,
τ' αφήνω να γράφουν σ' αγαπώ στον καθρέφτη
μετά το καυτό μπάνιο
ή στης κουζίνας το κρύσταλλο όταν μαγειρεύω
περιμένοντάς σε.
Μόνο τότε όμως.

Μαριάννα Τζανάκη

Αν είναι δυνατόν πόσες αναμνήσεις, πόσες μυρωδιές, πόσα καρδιοχτύπια και πόσα δάκρυα, μπορεί να κουβαλά στην πλάτη του ένα τραγούδι!

Read more!

Όταν οι κεραμιδόγατοι συναντάνε το φεγγάρι... σεληνιαζόμαστε κι εμείς... Gabriel Fauré

Είχε ένα ποστ ο Γάτος απόψε, που μ' έστειλε στα... κεραμίδια!!! ;)
Βέβαια εγώ το Clair De Lune, το έχω συνδυάσει με
Debussy.
Από την άλλη τον Gabriel Fauré τον έχω συνδυάσει με το Pavane!!!


Fauré plays Fauré Pavane, op 50... Θεϊκό; Απίστευτη μουσική!!! Μαγεία...κι από τα χέρια του!!!


Με την ευκαιρία ας ακούσουμε και την άλλη Θεά να το ντύνει με τη θεία φωνή και την μοναδική εικόνα της...


Ε, να μην απολαύσουμε κι έναν Claude Monet μια και φτάσαμε ως εδώ να εμπεδώσουμε και να χορτάσουμε τη μουσικάρα του Fauré;

Read more!

WILD: Βιολί, Πιάνο, κλασικές σπουδές, φωνητικά, keyboard...οφθαλμόλουτρα!

wild fiesta




String Fever (Live at The Hippodrome in Leicester Square)




Hipnotic - Live at The Hippodrome in Leicester Square












Reload (Live at the Hippodrome in Leicester Square)

WILD

Read more!