Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Μιχαήλ Μητσάκης! Μια λαμπρή καριέρα, ένα μεγάλο πνεύμα... με την κλασική κατάληξη: Παραφροσύνη!


Μιχαήλ Μητσάκης
Φωτό: ΕΛΙΑ


Τα δυο εκπληκτικά γράμματα του Μητσάκη το ένα στην καθαρεύουσα και το άλλο στη Δημοτική! Απόλαυση;

Η ΘΛΙΨΙΣ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΟΥ

Με τεθραυσμένας κνήμας εκ του γόνατος, ηκρωτηριασμένους από της ωλένης του βραχίονας, κατάκειται εν τω μουσείω ο αρχαίος έφηβος. Ημικλινής επί του δεξιού πλευρού, στρέφων μικρόν προς τα αριστερά την κεφαλήν, απλούται κατά μήκος επί του ξυλίνου βάθρου του, και φαίνεται ως να προσβλέπη εις το ίδιον σώμα του. 'Αρτιος κατά πάντα, ο κορμός αυτού, εκτείνεται, πάλλευκον όνειρον κάλλους και ευρωστίας. Της γλυκείας ως κόρης και αρρενωπής ως ήρωος μορφής, την ελαφράν έπαρσιν ανέχει του εξαισίου τραχήλου η εύγραμμος χάρις. Ευρείαι φεύγουν οπίσω, από του ηρέμα καμπτομένου αυχένος, αι ισχυραί ωμοπλάται, ενώ προς τα εμπρός ογκούνται τα στέρνα, ρωμαλέα, έντονα, με προεξέχοντας και σφριγώντας τους μαστούς, ωσεί υπεγειρόμενα εκ του πλουσίου χυμού, του κυκλοφορούντος μέσα των. Υπό βαθείας αύλακος τεμνομένη καταβαίνει η ράχις, μακρά, ευθυτενής, περιβάλλουσα την μαντευομένην υπό το δέρμα κανονικωτάτην των οστών διάπλασιν και την αδιάσπαστον σύνδεσιν. Λεπτή, με τας πλευράς συμπλεκομένας προς αλλήλας εν αρμονική διαδοχή, γλαφυρά, κολπούται η οσφύς, μαλακώς μετάγουσα, από των στέρνων την ανδρώδη έντασιν, προς της αναθαλλούσης και παλλομένης σαρκός των νώτων την επαφρόδιτον ευμορφίαν και των ισχίων ή των λαγόνων τα εύρυθμα θέλγητρα. Αναλάμπει, στίλβουσα όλη, ανεπαισθήτως πτυχουμένη που και που, η αδρά συγχρόνως σύμμετρος γαστήρ, εν μέσω της οποίας, ηδύτατα, μόλις διαφαινόμενος, προσμειδιά ο ομφαλός, και υφ' ην, ακάλυπτον, ελεύθερος, παμφαές, έκπαγλον, εγείρεται της ήβης το θείον κράτος. Τολμηροί, εύτορνοι, ακμαίοι, στρογγυλούνται οι μηροί, ίσοι και λείοι βαίνοντες προς τας τεταμένας ιγνύς. Από των ώμων, εκατέρωθεν, εκ παραλλήλου τω κορμώ, εκφύεται των βραχιόνων η νευρώδης δύναμις, εφ ων κυρτούνται αγερώχως οι μυώνες, κεχωρισμένοι αφ' εκάστων ευκρινώς, και συνεχόμενοι αρρήκτως εν τοσούτω, ήσυχοι, γαλήνιοι, ωσεί αναπαυόμενοι εν πεποιθήσει υπερτάτ' εις εαυτούς...



ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΟΥ

Αφιερόνεται εις τον αγαπητόν μου
κύριο Γεώργιο Καλοσγούρο.

Με τα πόδια σπασμέν' από το γόνατο, με τα χέρια κομμέν' από τον άγκωνα, κοίτεται μέσα στο μουσείον το παλληκάρι το αρχαίο. Μισοπεσμένο στο δεξί του πλευρό, γέρνοντας ζερβά λίγο το κεφάλι, είναι ξαπλωμένο, ολόβολο, απάνω στο ξύλινο στήριγμά του, και φαίνεται ωσάν να κυττάζη το ίδιο του το κορμί. Ακέρηο απ' άκρη σ' άκρη, το σώμα του τεντόνεται, σαν κατάλευκ' ονειροφάντασμα ωραιότητας και γεροσύνης. Της γλυκειάς ωσάν κοριτσιού, της παλληκαρίσιας σαν ήρωα μορφής του το αλαφρό σήκωμα, βαστούνε, του εξαίσιου λαιμού του η χαριτωμένες γραμμές. Από το σβέρκο του που σκύβει λιγάκι, φεύγουνε πίσωθε, ανοιχτές, η δυνατές πλάτες του. μα από μπροστά, τα στήθια του ορθόνονται εύρωστα, σφιχτά, με φουσκωμένα, ξαναμμένα τα βυζά, σα ναν τ' ανασηκόνη ο πλούσιος χυμός, που αναβράζει από μέσα τους. Η ράχη του μακρυά, ίσια, κατεβαίνει, χωρισμένη με αυλάκι βαθύ, και τυλίγει, λες και το βλέπεις, από κάτου από το δέρμα, το κανονικώτατο φκιάσιμο των κοκκάλων και το αξεχώριστο δέσιμό τους. Απαλή, με τα πλευρά πλεγμέν' αρμονικά, τώνα με τ' άλλο, λυγίζεται η μέση του η λεπτή, που σε πάει μαλακά-μαλακά, από το ανδρικό τέντωμα των στηθών του, εις της τρεμάμενης, της ανθισμένης σάρκας των πισινών του την αφροδίσια εμορφιά, στα ρυθμικά μάγια των λαγαρών του. Λαμποκοπάει, γυαλιστερή σαν καθρέφτης, όλη, με ανεπαίσθητες ζάρες εδώ κ' εκεί, η κοιλιά του, η πλατειά και η σύμμετρη αντάμα και καταμεσής της χαμογελάει γλυκύτατα ο αφαλός του, που μόλις φαίνεται, και από κάτου της, ξέσκεπο, ελεύθερο, περίλαμπρο, ολόφωτο, το θείο βασίλειο της νειότης του, υψόνεται. Ακμαία, γενναία, τορνευμένα, στρογγυλόνονται τα μεριά, και τραβούν κατά κάτου, ομαλά, ευθύγραμμα, για να βρουν τα κορδωμένα ντικλίνια. Δώθε και κείθε δίπλα εις το κορμί, ξεφυτρόνουν από τους ώμους του τα νευροδύναμα μπράτσα του, κι απάνω τους, χωρισμένοι, καθαρά-καθαρά, καθ' ένας από τον άλλον, μα κ' ενωμένοι αξεκόλλητα εν τούτοις, ήσυχοι, αξένοιαστοι, ωσάν ν' αναπαύουνται με απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, προβάλλουνε οι μυώνες, καμαρωτοί και περήφανοι...


Χειρόγραφο του Μητσάκη
Φωτό: ΕΛΙΑ


ΜΙΧΑΗΛ ΜΗΤΣΑΚΗΣ (1863-1916)
Οι πληροφορίες για τη ζωή του Μιχαήλ Μητσάκη αντλούνται από το λεξικό των Μπαρτ και Χηρστ και από αναφορές συγχρόνων του στο πρόσωπό του. Ως χρονολογία γέννησής του αναφέρεται το 1868, καθώς όμως αντιτίθεται σε άλλα στοιχεία γύρω από τη ζωή του συχνά αντικαθίσταται από το 1863. Γεννήθηκε στα Μέγαρα γιος του Αριστείδη και της Μαριγώς Μητσάκη, καταγόταν όμως από τη Σπάρτη, όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα και τέλειωσε το Γυμνάσιο. Μαθητής ακόμα εξέδωσε την βραχύβια εφημερίδα Ταϋγετος. Το 1880 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σύντομα όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του και ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία συνεργαζόμενος αρχικά με το περιοδικό Ασμοδαίος. Στη συνέχεια δημοσίευσε διάφορα άρθρα στις περισσότερες αθηναϊκές εφημερίδες, καθώς και σε πολλά περιοδικά, υπογράφοντας άλλοτε με το όνομά του (κυρίως στα λογοτεχνικά κείμενα) ή τα αρχικά του και άλλοτε με διάφορα ψευδώνυμα, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες έγραψε και ανώνυμα άρθρα. Εξέδωσε τα ευθυμογραφικά έντυπα Θόρυβος και Πρωτεύουσα που κυκλοφόρησαν για μικρό χρονικό διάστημα. Υπήρξε συνιδρυτής του σατιρικού Άστεος μαζί με το Θέμο και Μπάμπη Άννινο και διευθυντής του Ελληνικού Ημερολογίου του Π.Δ.Σακελλαρίου. Η δημοσιογραφική του καριέρα υπήρξε λαμπρή, διακόπηκε όμως απότομα το 1896, λόγω κορύφωσης της πνευματικής ασθένειας του Μητσάκη που είχε ξεκινήσει δυο χρόνια πριν. Έκτοτε παρέμεινε διανοητικά ανάπηρος, φτάνοντας ως την παραφροσύνη. Από το 1914 και μέχρι το θάνατό του πέρασε τη ζωή του στο Δρομοκαϊτειο, όπου πέθανε από πνευμονία. Το αρθρογραφικό έργο του Μητσάκη συγγενεύει στενά με τη λογοτεχνική παραγωγή του, η οποία εντάχθηκε στα πλαίσια της δημοσιογραφικής του δραστηριότητας. Δημοσίευσε αφηγήματα, κριτικά δοκίμια, επιγράμματα και ποιήματα στα ελληνικά και τα γαλλικά. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του εκδόθηκε μετά το θάνατό του. Στο χώρο του γλωσσικού ζητήματος τάχτηκε θεωρητικά υπέρ της δημοτικής, χρησιμοποίησε όμως την απλή καθαρεύουσα, κυρίως λόγω της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας στο χώρο του Τύπου, όπου η δημοτική ήταν αποκλεισμένη. Οι γλωσσικές του αντιλήψεις βρίσκονται αναλυτικά εκφρασμένες στην επιστολή του Η δήθεν δημώδης γλώσσα (1888), στο κριτικό άρθρο του για τον Γεράσιμο Μαρκορά (1890), στο άρθρο του Το Γλωσσικόν ζήτημα εν Ελλάδι· Μια φιλολογική σελίς εις δυο γλώσσας (1892), γραμμένο δυο φορές, μια στην καθαρεύουσα ( Η θλίψις του μαρμάρου) και μια στη δημοτική (Το παράπονο του μαρμάρου). Το πεζογραφικό έργο του είναι γραμμένο σε μεικτή γλώσσα. Επηρεάστηκε από τα ρεύματα του ρεαλισμού (και αργότερα του νατουραλισμού), και του αισθητισμού, καθώς ήταν ενημερωμένος γύρω από τη σύγχρονή του γαλλική λογοτεχνία. Κυρίαρχο θέμα στο έργο του είναι η εσωτερική μετανάστευση, που κυριαρχούσε τότε στην Ελλάδα και η αστική ζωή στην Αθήνα. Στα πλαίσια της προσπάθειάς του να απεικονίσει την αποξένωση και την αλλοτρίωση ως συνέπειες της ζωής στην πόλη ο Μητσάκης υπέταξε το υλικό του στην στη λογική της αποδιοργάνωσης. Η δομή των έργων του είναι συχνά χαλαρή ή και απουσιάζει. Από τα έργα του αναφέρονται ενδεικτικά το πρώτο του διήγημα με τίτλο Το βάπτισμα , η συλλογή αφηγημάτων Αθηναϊκαί Σελίδες και ο Αυτόχειρ .

Πηγή Βιογραφίας: ΕΚΕΒΙ

41 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μ' αρεεεσει αυτοος!Πισω απ' το σπιτι μου,υπαρχει ενα στενακι με τ' ονομα του,κι αναθεμα με αν ξερει κανεις ποιος ηταν.Επειδη περναω συχνα απο κει (για να παω στο βιντεο κλαμπ)το ματι μου πεφτει παντα πανω στην ταμπελα της γωνιας και λεω απο μεσα μου 'Α,ρε Μιχαηλ,εγινες και οδος!'.
Ειχε καποτε μια εκπομπη,'Εποχες και συγγραφεις',και εκει ειδα για τη περιπετεια της ζωης του.

Ευτυχειτε!

-ΑΤΠ-

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Aχ! Πώς με καταλαβαίνεις! Αγαπημένοι παράφρονες, σαλεμένοι, γι αυτό και μεγάλοι! Ρε λες να είμαστε κι εμείς και δεν το ξέρουμε;
Εχθές το βράδυ σε φιλικό μπλογκ μου είχαν αφιερώσει ένα μαγικό βίντεο με έναν Αργεντίνο καταπληκτικό χορευτή τον Χοσέ Ντον, από τους καλύτερους στον κόσμο, που χόρευε το Μπολερό σε χορογραφία Μωρίς Μπεζάρ! Ο Ντον πέθανε το 1992 από έιτζ, νομίζω στο Βέλγιο που έκανε καριέρα κοντά στον Μπεζάρ. Το συγκεκριμένο δε χορευτικό, που το δοκίμασαν και πολλοί άλλοι ήταν αναντικάταστο. Ούτε Η Πλισέτσκαγια ούτε κανείς δεν το πλησίασε. Και μπαίνει κάποιος γνωστός του φίλου και λέει: Τί μαλακία είναι αυτή! χαχαχαχα
Εγώ εκστασιάστηκα... έπαθα, ο άλλος το έβλεπε μαλακία! Μετά σου λένε για δε μου γράφεις; Πού να βρεις άντρα σήμερα κοπέλα μου; Πούουουου;

Δες εδώ να δεις και το βίντεο: Γιάννης Καφάτος

Και εδώ με
Maya Plisetskaya

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

1ον.Απ' τη στιγμη που ο Μπεζαρ μπορεσε να χορογραφησει τις 'Μπαλλαντες της οδου Αθηνας',και με τον υπεροχο τροπο που το εκανε,απο κει και περα,σταματά καθε κουβεντα και καθε σκεψη!Τι να πω για τα βιντεακια!Τενκ-ιου!
2ον.Πουουουου!!!???
3ον.Το 'Δρομοκαϊτειον',υφισταται ακομη;(Ρε πστ μου,βουλωμενο γραμμα διαβαζεις!Ο,τι θα 'γραφα πως μερικοι εκει θα καταληξουμε.Εγω,σιγουρα,στο λεω!)

Αντε,ξαναματαευτυχειτε!

-ΑΤΠ-

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

χαχαχαχαχα! Μου έφτιαξες το κέφι και πάω χαρούμενη για μάθημα. Και δε θα πάρω αυτοκίνητο. Θα πάω ποδαράτο γιατί έχει έναν ήλιο ναααααααα! Το κάνω μπας κι ενεργοποιηθεί εκείνος ο γαμ#δ*ς ο μεταβολισμός που έχει μπλοκάρει λέει από το κόψιμο του τσιγάρου. Πεθαίνω στην πείνα και διατηρώ τη σταθερότητά μου! Μου 'ρχεται να σπάσω τη ζυγαριά, αλλά το τσιγάρο δεν το ξαναρχίζω! Μου έχω θέσει όρο: Το τσιγάρο ή εγώ! :Ρ

Χαίρομαι που απόλαυσες τα βιντεάκια! ;)

mareld είπε...

Υακινθάκι μου!

Τα σαλιγκάρια βγαίνουν μετά τη βροχή και εγώ όταν ξεφεύγω από τα χέρια του πόνου.
Όταν διάβασα "Το παράπονο του μαρμάρου" μου ήρθε να βγάλω μια κραυγή..πιθανόν αυτή που δεν έβγαζε ο ίδιος και κατέληξε στη παραφροσύνη.
Άνθρωποι που κοιτάζουν με τα μάτια ανοιχτά και η ψυχή τους γίνεται πεδίο μαχών..πως να αντέξουν;
Πάντα μας προσφέρεις ουσιαστικά ψυχαγωγία.
Σε ευχαριστώ!
Φιλιά!

Τυχαία πήρα είδηση το Λόρκα. Σου άφησα σχόλιο.
Δεν ήξερα για τα άλλα σου μπλογκ..να μου λες.
Να πας στο νοσταλγία αλλά και στο γλυκοχαράζει να πάρεις μέλι.
Μην αφήνεις σχόλια, ξέρω ότι δεν έχεις χρόνο.

μαριάννα είπε...

@ mareld

Είδες τί υπέροχο κείμενο είναι; Ξέρεις πόσα χρόνια το φυλάω στ' αγαπημένα μου; Από φοιτήτρια.
Χρόνο πάντα βρίσκουμε γι αυτά που αγαπάμε... ;)

Καλημέρα και εύχομαι να κρατήσει η χαρά! Να είναι το σαλιγκαράκι έξω! Μόνιμα!
Φιλιά!!!

faraona είπε...

Yπεροχο κειμενο Μαριανα μου κι απ οτι ειδα το φυλαγες χρονια.
Πηγα και ειδα και τον Χοσε Ντον κι επεσα στα πατωματα....
Τα ειπα εκει και στον Γιαννη...
Παναγια μου τι χορευτης ...τι ατομο!ΠΑΠΑΠΑ!ΕΠΑΘΑ...

ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ

μαριάννα είπε...

@ Faraona

Όντως είναι φοβερός ο Μητσάκης. Και ως τέτοιος, είχε και την συνηθισμένη κατάληξη. Δρομοκαΐτειο!
Σε διάβασα στο Γιάννη εχθές και σε χάρηκα, γιατί είχα οδηγήσει εκεί την κόρη μου, να το δει με το ζόρι ;) να εκπαιδεύεται. Ξέρεις, άποψη έχει. Της κόβει να κρίνει το καλό και την ποιότητα, αλλά βαριέται η άτιμη την τέχνη, ακόμα. Πιστεύω είναι θέμα χρόνου. Εκτός κι αν επικρατήσουν τα γονίδια του πατρός της, που είχε με την τέχνη, τη σχέση που έχω εγώ με την αεροπορία. :Ρ Χωριζόμασταν πάντα στα μουσεία. Εγώ Τεχνών, αυτός Επιστημών, Φυσικής Ιστορίας κτλ. Το ίδιο κι ο γιος μου ο μεγάλος. Πατέρας κλάσικ. Μόνο τον μικρό έχω καταδικό μου. Καλλιτεχνικές επιλογές... ;)
Μα είναι να μην μείνει άναυδος κανείς με τον Ντον; Λες και βλέπεις πουλί... κυριολεκτικά.

roula karamitrou είπε...

Γιαυτό σου λέω, γητεύτριά μου, κλασική κατάληξη, Δρομοκαϊτειο, παραφροσύνη...άσε με μένα στην αφροσύνη μου να προσπαθώ να παίξω:)
Ελπίζω ή απάντησή μου στο σχόλιό σου, γητεύτρια ταγμένη στην ενθάρρυνση ναμην ακούστηκε κακότροπη.Δασκάλα, είμαι πολύ αδιάβαστη:)
Η Σοφία η Φίλντηση μ'άρεσε, σέυχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

Μαριάνα ,

συγνώμη γιά την παρέμβαση - δεν αφορά το θεμα που συζητάτε - σου έχω στείλει εδώ κι ένα μηνα περίπου αποσπάσματα σελίδων από το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού που κυκλοφόρησε από εκδοτικό οίκο . Έχω στείλει κι άλλα μυνήματα - στο μειλ ghteftria@gmail.com - ρωτώντας αν τα έχεις λάβει , αλλά δεν έχω πάρει καμμία απάντηση .

charmingman

κοκκινη κισσα είπε...

θησαυρός!
μια άλλη γεωμετρία.
δώρο.

Ανώνυμος είπε...

Τι απίθανος τύπος!!!
Οι Αθηναϊκαί Σελίδες του είναι από τις καλύτερες συλλογές αφηγημάτων που έχω διαβάσει!
Σε ευχαριστώ που μου τον θύμισες!
Μάλιστα λέω να τον ξαναπιάσω απόψε κιόλας στα χέρια μου να δούμε τι ιστορία έχει να μου αφηγηθεί αυτή τη φορά!

Πολλά φιλιά!

Υ.γ. Η "εξαφάνισή" μου δεν δηλώνει έλλειψη ενδιαφέροντος, αλλά αδυναμία συντονισμού τον τελευταίο καιρό, ωστόσο συχνά-πυκνά ρίχνω κλεφτιές ματιές στο μπλογκ σου, γητεύτριά μου, και μου κοστίζει που δεν μπορώ να το παρακολουθήσω με τη δέουσα προσοχή!

μαριάννα είπε...

@ roula karamitrou

Α είδες κάτι από Φίλντιση; Τρυφερές περιγραφές μιας αυθεντικής γραφής που συγκινεί. Φοβερή γυναίκα και ως προσωπικότητα. Με πολλούς αγώνες στο ενεργητικό της.
Να είσαι καλά Ρουλάκι!

Καλό βράδυ!

μαριάννα είπε...

@ charmingman

Όχι Θανάση μου δεν πήρα τίποτα. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται. Συνέβη προ καιρού με τη φίλη Χουανίτα. Δεν πήρε δικό μου ιμέιλ, ενώ αυτό ήταν στα απεσταλμένα μου. Αν έχει μείνει στα απεσταλμένα σου ξαναστείλτο με προώθηση.

μαριάννα είπε...

@ κόκκινη κίσσα

Είδες; Και πόση εξέλιξη της ορθογραφίας της δημοτικής ε; Μου φαίνεται σαν ψέμα όταν το διαβάζω. Ότι κάποτε γράφαμε έτσι. Πόσο μακρινά μου φαντάζουν εκείνα τα χρόνια πριν το '76 που καθιερώθηκε η δημοτική...
Αλλά είναι γλωσσικοί θησαυροί. Όντως...

Φιλιά! Καλό βράδυ!

μαριάννα είπε...

@ tinuviel

Αχ Ελενάκι μου! Σε πεθύμησα πολύ κι εγώ! Αλλά κι εγώ μια απ' τα ίδια είμαι, μη νομίζεις.
Πόσο χαίρομαι που ΚΑΙ εδώ συμπίπτουμε! Θα πάω Μαδρίτη το Μάη να ακούσω Εστρέγια. Μου έστειλε το πρόγραμμα η Χουανίτα και είναι όνειρο. Έχει και τον Ενρίκε Μορέντε στις 6 Ιουνίου αλλά εγώ τότε δεν μπορώ.

22 de mayo
- Estrella Morente
Madrid, Teatro Albéniz 20:30 h


6 de junio
- ‘Homenaje a García Lorca’: Enrique Morente
Villa de Vallecas, Paseo Federico García Lorca 22 h

Καλά ε; Έπαθες; ;)
Εγώ έσκασα πάντως... αλλά όλα πόντε μας είναι Μάη γιατί είχαμε νωρίς Πάσχα εδώ φέτος.
Θα τα ξαναπούμε όμως ως τότε. Στην Ο.Ο. σας παρακολουθώ αρκετά συχνά.

Καλό βράδυ και πολύ χάρηκα που σε «είδα»! :)

Θράσος είπε...

Συγκλονιστικό ...
Με ιντριγκάρουν οι 'τρελοί' της λογοτεχνίας και των τεχνών.
Και τι ωραία κείμενα!!!!

koulpa είπε...

Nά'μαι πάλι.. τρεχοφυγάτος..:):)
ε δεν είναι και παράξεη η κατάληξη τελικά.. τι να μας πει ένας ισοροπιμένος καλοζωισμένος απροβλημάτιστος.. το ενδιαφέρον βρίσκεται έξω απο τα όρια..:):)
Βιαστικά φιλιά και καλησπερες:):)
υγ έκοψες το κάπνισμα; ΜΠΡΑΒΩ εγώ ακόμα δε το έχω πάρει απόφαση..:):)

μαριάννα είπε...

Κι εμένα το ίδιο. Γιατί ξέρω ότι κάτι καλό κρύβεται στα μυαλά που βγάζουν φλόγες και πετάνε σπίθες!
Αλλά έχει και πλάκα.

Σφριγώντας τους μαστούς,

από των στέρνων την ανδρώδη έντασιν, προς της αναθαλλούσης και παλλομένης σαρκός των νώτων την επαφρόδιτον ευμορφίαν και των ισχίων ή των λαγόνων τα εύρυθμα θέλγητρα

προσμειδιά ο ομφαλός, και υφ' ην, ακάλυπτον, ελεύθερος, παμφαές, έκπαγλον, εγείρεται της ήβης το θείον κράτος

Τολμηροί, εύτορνοι, ακμαίοι, στρογγυλούνται οι μηροί, ίσοι και λείοι βαίνοντες προς τας τεταμένας ιγνύς

Όσο να πάρεις χαμπάρι τί τέλει να πει το ποιητή στην καθαρεύουσα σου 'χει φύγει!!! χαχαχαχαχα

Υπέροχη να τη διαβάζεις, αλλά στην πράξη... πίκρα!
;)

Δημοτικιστής φυσικά ο Μητσάκης έτσι;

μαριάννα είπε...

Ωχ! Η παραπάνω απάντηση είναι για τον Θράσο. Ξέχασα να βάλω παραλήπτη στο γράμμα μου. :)

μαριάννα είπε...

@ koulpa

Σωστά τα λες. Τί να μας πουν οι λουκουμάδες οι νορμάλ; :))))

Όχι μόνο το έκοψα, αλλά εχθές ανέβηκα φυσέκι την ανηφόρα, που πάντα έπαιρνα λεωφορείο για μια απόσταση κυριολεκτικά 5 λεπτών για να την αποφύγω, γιατί μου κοβόταν η αναπνοή και τα πόδια.

ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΣΧΕΔΟΝ ΑΜΕΣΑ.

ΔΕΝ ΤΟ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!

ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΕΚΟΨΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΊΧΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΠΟΛΥ.

ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΣΑΣ ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΦΩ. ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΕΣΤΩΡΑΝ, ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΤΕΛΕΙΑ.

ΤΟ ΚΟΒΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ!!!

ΘΑ ΒΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΑΛΛΑ ΜΗ ΜΑΣΑΣ. ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙΣ.

ΤΟ ΦΩΝΑΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟ ΒΛΑΜΜΕΝΟ, Η ΘΕΡΙΑΚΛΟΥ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ! :ΡΡΡΡΡΡΡ

Η οποία μου λέει θα το κόψει όταν γίνει μαμά. Ναι καλά. Όσο το έκοψα κι εγώ τότε... που έκανα και τρία παιδιά.

Μόλις γεννούσα, αμέσως μετά το θηλασμό, το ξανάρχιζα. :))))

Ανώνυμος είπε...

Παντως,για να επανελθω,τι φλυαρια αυτο το 'η κοιλιά του,η πλατειά καί η σύμμετρη αντάμα καί καταμεσής της χαμογελάει γλυκύτατα ο αφαλός του,πού μόλις φαίνεται'.Δεν πιανει 'μπαζα' μπροστα στο 'Αναλάμπει...εν μέσω τής οποίας,ηδύτατα,μόλις διαφαινόμενος,π-ρ-ο-σ-μ-ε-ι-δ-ι-ά ο ομφαλός',εδω εχω πεσει απ' την καρεκλα,και ο αφεντικος μου σπευδει να με συνεφερει.Η δημοτικη,που ολοι αγαπαμε,εχει αναψει τους προβολεις και μας λεει κιολας,'Να!Δες!'.Ενω η καθαρευουσα μας ανοιγει σιγα-σιγα την πορτα,μ΄ενα άγγιγμά της στρεφει το πρόσωπό μας στο 'θλιμμένο μάρμαρο',και οι χυμοί των λέξεών της,καταβαίνουν,εν αρμονική διαδοχή,τήν υπό βαθείας αύλακος τεμνομένη ράχι μας!

Τι γραφω ο άνθρωπας μεσημεριατικα!

-ΑΤΠ-

Υ.Γ.Και τα μυαλα στα καγκελα,επισης!

Ανώνυμος είπε...

Αν ζηλεύω λέει!
Δε χωράω σε καμιά βαλίτσα;! ;-)

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-


χαχαχαχαχαχαχαχα! Ήθελα να 'μουνα εκεί ρε γαμώτο! Τί χάνω... Θα παραγγέλναμε ουζάκι να το απολαύσουμε!
Αυτές οι λέξεις θέλουν την ανάλογη παρέα.
Ενώ στην Κρήτη όταν μιλάνε για μακρόταλη και κουβαροβύζα, πάει γάντι με τσικουδιές! ;)

Πάντως είναι εκπληκτικό το κείμενο. Όσο το διαβάζεις, τόσο πιο πολύ το χαίρεσαι. Αυτά είναι κείμενα της πολλαπλής ανάγνωσης. Σαν το καλό κρασί. Όσο παλιώνει, τόσο καλύτερο γίνεται.

Καταλαβαίνεις ΠΟΙΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ μας για πολλά χρόνια ήταν στην αφάνεια;

Διάβαζα εχθές τυχαία σε ένα φόρουμ τον Τόλη Νικηφόρου(ποιητής σύγχρονος), να καταφέρεται με μανία κατά της ρίμας σε ένα κείμενο εξοργιστικό και άκρως προκλητικό, κλασικά ντιβίστικο, ποιητού και καλά παντογνώστη, σε κάτι γλυκύτατες κοπέλες που είχαν ποστάρει το θέμα:«Ομοιοκαταληξία ή ελεύθερος στίχος;»

Είπα να μπω και να χώσω γκάζια, και να τον προκαλέσω να γράψει με ρίμα αν μπορεί και είναι μάγκας αφού είναι τόσο πανεύκολο, μετά λέω και τί με νοιάζει εμένα; Έλεος...

Αλλά κάτι τέτοιες απόψεις άφησαν στην αφάνεια εκλεκτούς της Ποίησης τόσα χρόνια. Παρουσιάζοντας ως παρωχημένους και «μουσειακό είδος», ποιητές σαν τον Μαβίλη, τον Λαπαθιώτη, το Σαραντάρη, τον Πασσαγιάννη, τη Μυρτιώτισσα, την Πολυδούρη, τον Καρυωτάκη, το Σολωμό και άπειρους άλλους.

Τώρα να πω κι εγώ την κακία μου για μερικούς. Μήπως ο ελεύθερος στίχος βοηθά κάποιους ατάλαντους που βαφτίζουν το όποιο κείμενο ποίημα; Μήπως αυτοί που νιώθουν να τους χτυπά στον εγκέφαλο η ομοιοκαταληξία και η φόρμα, ζορίζονται να γράψουν ένα σονετάκι ή ένα τριολέτο ή ένα χάι κου;

Δεν αναφέρομαι στον κ. Νικηφόρου, τον οποίον απλά και μόνο ακουστά είχα και που δεν φιλοδοξώ να τον μάθω μετά από αυτό γιατί με εκνεύρισε... :))))

Είχε λέει αποτρέψει και τον Αλεξάκη σε μια επιτυχημένη, κατά ομολογία Νικηφόρου, προσπάθειά του, να γράψει με ρίμα κι ευτυχώς λέει ξαναγύρισε στον καλό δρόμο, δηλαδή του ελεύθερου στίχου.!!!

Και για να μην παρερμηνευθώ, δηλώνω: Είμαι υπέρ της ελεύθερης επιλογής του Ποιητή. Της αυθορμησίας και της έμπνευσης. Να γράφει όπως του έρχεται και όπως μιλάει η ψυχούλα του. Χωρίς στεγανά και χαραχτηρισμούς, από τους ξερόλες. Έχω απολαύσει αριστουργήματα τόσο σε ελεύθερο στίχο, όσο και σε ομοιοκαταληξία!!!

Κι επίσης έχω διαβάσει και τερατουργήματα και με ελεύθερο και ομοιοκαταληξία. Μόνο που το ομοιοκατάληκτο ατάλαντο, ψιλοκαταπίνεται, στο ατάλαντο ελεύθερο... κόβεις φλέβες!

Δες εδώ τί λέει ο ποιητής:

«Στους ποιητικούς κύκλους δεν γίνεται ποτέ κουβέντα για ομοιοκαταληξία. Θεωρείται δεδομένο ότι το θέμα έχει λήξει εδώ και 70-80 χρόνια, με τους νεωτερικούς ποιητές του μεσοπολέμου (δηλαδή, αυτούς που έγραψαν σε ελεύθερο στίχο). Οι παραδοσιακοί ποιητές του μεσοπολέμου (δηλαδή, της περιόδου 1920-1940) αντιμετωπίζονται με συγκατάβαση ως μουσειακό είδος. Οι νεώτεροι ποιητές που γράφουν με ομοιοκαταληξία σπάνια μπορούν να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό του άσχετου ή του γελοίου. Ο αυτονόητος λόγος είναι ότι η ομοιοκαταληξία είναι μια απαράδεκτη επιβολή που δεν έχει καμία σχέση με το ποιητικό φαινόμενο.

Επαναλαμβάνω, πάντως, ότι δεν αποκλείεται να γραφούν και καλά παραδοσιακά ποιήματα. Τίποτα τελικά δεν αποκλείεται. Ποιός ο λόγος όμως να χρησιμοποιεί κανείς ξεπερασμένες φόρμες, όταν μάλιστα οι φόρμες αυτές τείνουν να τον εκτρέψουν απ' την ποιητική ουσία; Δεν είναι μάταιος κόπος (και κωμικό) να ψάχνεις, σώνει και καλά, για ομοιοκατάληκτες λέξεις για να πεις αυτά που έχεις να πεις; Τις περισσότερες φορές η λέξη κραυγάζει ότι μπήκε εκεί λόγω της ομοιοκαταληξίας και μόνο.

Θα συνιστούσα στη φίλη μας τη λεοντόψυχη να μην αναλώνεται σ' αυτό το μάλλον πρωτόγονο παιχνίδι και να αναζητήσει τον εσωτερικό ρυθμό, τη μουσική των λέξεων, την λιτότητα και την ευκρίνεια των νοημάτων. Και, πρώτο απ' όλα, να διαβάσει σημαντικούς Έλληνες ποιητές. Θα διαπιστώσει ότι η μαθητεία αυτή είναι πολύτιμη και, πιθανότατα, σύντομα θα ανακαλύψει ένα καινούριο κόσμο. »



ΑΚΟΥΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

ΞΑΝΑΓΡΑΦΩ:

«...Οι παραδοσιακοί ποιητές του μεσοπολέμου (δηλαδή, της περιόδου 1920-1940) αντιμετωπίζονται με συγκατάβαση ως μουσειακό είδος. Οι νεώτεροι ποιητές που γράφουν με ομοιοκαταληξία σπάνια μπορούν να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό του άσχετου ή του γελοίου...»


Η καταπληκτική τοποθέτηση του κ. Νικηφόρου εδώ

μαριάννα είπε...

@ tinuviel

Μετά χαράς και χειραποσκευή! :)))))
Μακάρι να μπορούσες να έρθεις!

Ανώνυμος είπε...

Φαντασου τωρα εσυ...Εχεις κοψει το τσιγαρο,και ανεβαινεις την ελβετικη ανηφορια,σε χαιδευει το αερακι των Αλπεων,και στην πλατη σου νιωθεις τη δροσερη ανασα της λιμνης,η διαθεση σου ανεβαινει,κι απο μεσα σου αρχιζει να σιγογουργουριζει ενας ρυθμος,μια μελωδια,δυσδιακριτη ακομη και...ΟΧΙ ΚΥΡΓΙΕ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΜΟΥ!ΔΕΝ ΜΟΥ 'ΡΧΕΤΑΙ Ν' ΑΠΑΓΓΕΙΛΛΩ ΒΕΛΤΣΟ! ΣΟΛΩΜΟ Θ' ΑΠΑΓΓΕΙΛΩ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΑ!
'Ποια ειναι τουτη
που ανεβαινει (τραγουδιστα το λεω οποτε του τραβω & μια διασκευη!)
ασπροντυμενη
απ' το βουνο;'(μη στο γραψω και στην σχολικη εκδοση των αρχων του '70 'οχ,το βουνο')

Τωρα που τουτη
η κορη φαινεται
το χορτο γενεται
ανθι απαλο

κι ευθυς ανοιγει
τα ωραια του καλλη
και το κεφαλι
συχνοκουνει

κι ερωτεμενο
να μη το αφησει,
να το πατησει
παρακαλει.

Κοκκινα κι ομορφα
εχει τα χειλια,
ωσαν τα φυλλα
της ροδαριας,

οταν χαραζει
και η αυγουλα
λεπτη βροχουλα
στερνει δροσιας.

(Εδω ο ποιητης,σαφως αναφέρεται σε γνωστη μπλογκιστρια,και οχι στον κ.Νικηφορου)
Και των μαλλιωνε της
τ' ωραιο πληθος
πανου στο στηθος
λαμπει ξανθο.

Εχουν τα ματια της
οπου γελουνε
το χρωμα που 'ναι
στον ουρανο.

Ποια ειναι τουτη
που ανεβαινει
ασπροντυμενη
οχ,το βουνο;
'Η ΑΓΝΩΡΙΣΤΗ'

Ντραπηκα να στειλω κατι μικροτερο,ενω εσυ καθε φορα με σκλαβωνεις με μεγαλες απαντησεις!
Κι επειδη ειμεθα και της υψηλης διανοησης,ενας Κινεζος ποιητης (δεν θυμαμαι ονομα),καποτε εγραψε το εξης αληθινον:'Ποτε το ποιημα σου μην το δειχνεις,σε καποιον που δεν ειναι ποιητης'.
Παμε για ουζα τωρα;

-ΑΤΠ-

μαριάννα είπε...

@ -ΑΤΠ-


Α χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα! Ααααχ! Πόνεσε η μέση μου από το γέλιο. Μα γιατί δε σου 'ρχεται ν' απαγγείλεις Βέλτσο; :ΡΡΡΡΡΡ Ρε μιλάμε γέλασα τόσο, λες κι έκανα μασάζ κάνα δίωρο νιώθω. Τόσο καλό μου έκανε! Μη σου πω ήταν και με αιθέρια έλαια...

Πού την ταίριαξες βρε συ την Αγνώριστη με τις ανηφοριές της Ελβετίας; Την κόρη μου σκέφτομαι που θα μου κάνει καζούρα!
Πάντως ήρθε κι έδεσε άψογα! Δεν παίζεσαι λέμε! :)

Θα μας διαβάσει ο κ. Τόλης και θα μας πει Μουσειακές, που προτιμάμε Σολωμό, αντί Βέλτσο.

Φοβερός ο Κινέζος! Αλλά προϋποθέτει γνώση κι εμπειρία να ξεχωρίζει κανείς τους ποιητές, από τους αυτοαποκαλούμενους έτσι. Ή από τους αγαπώντες και στηρίζοντες την παραλογοτεχνία χρίζοντας ποιητές τους παραλογοτέχνες.

Η ποίηση λέξη ιερή. Δεν κάνεις χρήση εύκολα. Γι αυτό ανέλαβα την Υπεράσπισή της μαζί με τον Σέλλεϋ και όχι μόνο. :Ρ

Γι αυτό σου λέω πάμε... πάμε για κάνα Βαρβαγιάννη με χταποδάκι ψητό. ;)

Ανώνυμος είπε...

Να σου πω,και γω γελασα πολυ!Πρεπει ομως να κλεινω το μαγαζι σιγα σιγα.Στο δρομο για το σπιτι,ειναι σιγουρο οτι θα γελαω σα βλακας!
Καλε,στη μαρκα θα κολησουμε;Αν και προτιμω τα λεσβιακα.Ο-Υ-Ζ-Α!!!

-ΑΤΠ-

ILIAS είπε...

“Με τα πόδια σπασμέν' από το γόνατο, με τα χέρια κομμέν' από τον άγκωνα, κοίτεται…Μισοπεσμένο στο δεξί του πλευρό, γέρνοντας ζερβά λίγο το κεφάλι, είναι ξαπλωμένο, ολόβολο, απάνω στο ξύλινο στήριγμά του, και φαίνεται ωσάν να κυττάζη το ίδιο του το κορμί.”

Γητεύτρια αγαπητή, μήπως μπορείς να μου πείς γιατί πολλές φορές νι’ωθω κάπως έτσι;;;

«Στα πλαίσια της προσπάθειάς του να απεικονίσει την αποξένωση και την αλλοτρίωση ως συνέπειες της ζωής στην πόλη ο Μητσάκης υπέταξε το υλικό του στην στη λογική της αποδιοργάνωσης......... Η δημοσιογραφική του καριέρα υπήρξε λαμπρή, διακόπηκε όμως απότομα το 1896, λόγω κορύφωσης της πνευματικής ασθένειας του Μητσάκη που είχε ξεκινήσει δυο χρόνια πριν. Έκτοτε παρέμεινε διανοητικά ανάπηρος, φτάνοντας ως την παραφροσύνη.»

Δηλαδή αν ζούσε στον καιρό μας τι θα πάθαινε ο άνθρωπος! Ρητορικό βέβαια το δίλλημα....

Την καλησπέρα μου αγαπητή μου, σ’ευχαριστώ, για τον Χάρολντ Πίντερ, πανέμορφο το δωράκι σου :)

Ένα μικρό σχόλιο για την ομοιοκαταληξία μου επιτρέπεις;

Σημασία για εμένα προσωπικά έχει το πόσο αληθινά μπορεί αυτά που γράφει κάποιος να αγγίξουν να εμπνεύσουν, να κάνουν να χαμογελάσει ή να κλάψει έστω και έναν άνθρωπο.
Φυσικά ως λάτρης της τέχνης σίγουρα σε συναρπάζει αυτό να γίνεται με ομοιοκαταληξία, είμαι σίγουρος και δε λέω όταν υπάρχει αυτός ο συνδυασμός ακουμπάει το τέλειο. Τέλειο μπορεί όμως π.χ. να είναι και μια μόνο λέξη. Να πω μια τέλεια λέξη για 'μένα;

Αγάπη

Συγγνώμη αν σε ψιλοζάλισα με τα φιλοσοφικά μου!

Την πολύ καλή καλησπέρα μου γητεύτρια

Weaver είπε...

Πολύ ωραίο Μαριάννα . Αξίζει να θυμόμαστε τον Μητσάκη και για το γεγονός οτι ήταν αυτός που ανέδειξε την ποίηση ενός άλλου ποιητή που έφυγε πρόωρα του Κώστα Κρυστάλλη , οι ποιητικές δυνατότητες του οποίου ήταν τεράστιες και φαίνονται ακόμα και μέσα στους στίχους του βουνού και της στάνης που έγραφε.
Και το ανέκδοτο: Θέλοντας να πειράξει νεαρές Ατθίδες , ο Μητσάκης - που ήταν τύπος μποέμ - απευθυνόμενος προς τον Κρυστάλλη του είπε : "Αει σαλάγε τες , ωρε τσομπάνε.." . Αλλά ο Κρυστάλλης από τη φύση του συνεσταλμένος κοκκίνισε λέγοντας "Ντροπή ωρε Μίχο"

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Γιατί του Βαρβαγιάννη από πού είναι; Απ' τις Κάννες; Συγκεντρώωωωσου!:Ρ
Πλωμάρι μάτια μου!;)

BOSKO είπε...

Όλοι οι τρελοί, τρελοί δεν είναι...το ξέρεις το τραγούδι αυτό; αν όχι, να στο στείλω!

μαριάννα είπε...

EKTORAS

Αν ζούσε στην εποχή μας; Δε θέλω ούτε να το σκεφτώ. Ήταν που ήταν ευαίσθητος.
Κι εσύ όμως βρε αγόρι μου...30 και κάτι παλικάρι, γιατί νιώθεις έτσι;
Πολύ νωρίς είναι Έκτορα. Έχεις καιρό...:) Εμείς τί να λέμε δηλαδή;
Συμφωνώ ως προς την ομοιοκαταληξία και ως προς τη λέξη!
Ο Πίντερ φοβερός ε;

Φιλιά πολλά! Καλημέρα!

μαριάννα είπε...

@ Weaver

Ευχαριστώ πολύ Γιώργο για την πολύτιμη κατάθεση! Πόσο πολύ μου αρέσει να μαθαίνω τέτοια περιστατικά...
Δεν το ήξερα για τον Κρυστάλλη! Πόσα όμορφα που δεν ξέρουμε! Δε γράφεις ένα βιβλίο Γιώργο με όλα αυτά τα θαυμάσια που γνωρίζεις και θυμάσαι, από τη ζωή και το έργο των ποιητών; Ανάρπαστο θα γίνει. Ή ένα μπλογκ με τέτοιες μνήμες;
Υστερόβουλη σκέψη! :) Τρελαίνομαι για τέτοιες μαρτυρίες όπως ξέρεις.
Να είσαι καλά, να μας μαθαίνεις!

μαριάννα είπε...

@ BOSKO

Καλώς το pajaro nocturno! Τί κάνεις ματάκια μου; Τί καλά μας φέρνεις απόψε; Έρχομαι να δω.
Το τραγούδι δεν το ξέρω και σαφώς το θέλω. Και μη ρωτάς. Στέλνε ότι σου έρχεται. Ότι στείλεις εσύ εγγύηση είναι! ;)

Ανώνυμος είπε...

Ναι,ρε συ!Μετα το σκεφτηκα.Αλλα ειχε γινει ο εγκεφαλος φραπε απο τα γελια,και δεν εκανε επαφη.Πιτσιλαδης is the name!Ο Μου Μο Καν παλι,δεν φτιαχνει ουζα,αλλα το στιχακι που παρεθεσα εχτε.Απ' το βλιβλιο,'Οι μυστικοι της Ανατολης' του Γ.Υφαντη.
Σας χαιρετησα;Δεν σας χαιρετησα.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

-ΑΤΠ-

Ανώνυμος είπε...

Α!Επειδη ξεχασα να αφησω το γνωστο ΥΓ,να πω οτι και οι Καννες βγαζουν καλο ουζο,αλλα η Μασσαλια ειναι που φημιζεται.
(Τωρα δε χαιρετω,κουραστηκα)
-ΑΤΠ-

Giannis Kafatos είπε...

Ti kaλός! περιμένω να μας ποστάρεις κι άλλα δικά του!!! δε θέλω να γράψω τώρα για τη "δημιουργική τρέλλα" κι άλλες φτηνιάρικες κοινοτυπίες. Φοβερό κείμενο!!!
περιμένω...
καλό (κι ελπίζω ξεσκόνιστο) σ/κ!
www.u-hoo.gr/gianniskafatos

tractatus είπε...

Νομίζω οτι έχω κάτι που σ' ενδιαφέρει :)

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

χαχαχαχαχαχα! Σωστό κι αυτό! Και μια που τ' αναφέραμε... ας πούμε και για την ονομασία να υπάρχει να το έχουμε. Από τη λέξη uso=χρήση, την ιταλική βγήκε η λέξη ούζο. Αλλά ας το βάλω πιο επιστημονίκ:

1. Μία εταιρία εξήγαγε το ποτό στη Μασσαλία και στα κιβώτια της εξαγώγιμης παρτίδας αναγραφόταν η φράση "uso Massalia", δηλαδή "προς χρήση στη Μασσαλία". Για κάποιους λόγους η φράση αυτή έγινε συνώνυμη του καλής ποιότητας ούζου, και στη συνέχεια η λέξη "Μασσαλία" έφυγε και έμεινε η λέξη uso=ούζο που στο εξής χαρακτήριζε το ποτό.
2. η λέξη προέρχεται από την τούρικη λέξη uzum, που σημαίνει "τσαμπί σταφύλι" και "αφέψημα από σταφίδες" (βλ. Sir G. Clauson, An Etymological Dictionary of Pre-Thirteenth Century Turkish, Oxford 1972, σελ . 288).
3. Η ονομασία προέρχεται από το εξής περιστατικό: Μια Ιταλική (ή Επτανησιώτικη) εμπορική εταιρεία είχε συσκευάσει μια παρτίδα τσίπουρου εξαιρετικής ποιότητας και πολύ πλούσιου σε γλυκάνισο. Στα κιβώτια αναγράφονταν η ένδειξη "USO MASSALIA" δηλ. για χρήση στη Μασσαλία, προορισμός Μασσαλία. Αυτό έγινε "σλόγκαν" και για αρκετό καιρό σήμαινε το πολύ καλό τσίπουρο. (πώ πώ! Αυτό είναι... ούζο μασσαλία!). Το σλόγκαν γρήγορα συντμήθηκε (έφυγε το "Μασσαλία"). Αρκετά αργότερα το ούζο τυποποιήθηκε σαν άλλο, ξεχωριστό ποτό.
4. Η ονομασία οφείλεται σ' ένα Τούρκο μπέη από τον Τύρναβο, που εκδήλωσε τον ενθουσιασμό του όταν δοκίμασε το πρώτο ούζο λέγοντας «μωρέ αυτό είναι uso di Massiglia (= προς χρήσιν Μασσαλίας)» καθώς στην περιοχή του Τυρνάβου οι εξαγωγές κουκουλιών μεταξοσκώληκα στη Μασσαλία ήταν σημαντική εμπορική δραστηριότητα.
5. Η ονομασία προέρχεται από παραφθορά του αρχαίου ελληνικού ρήματος όζω (= μυρίζω) που έγινε ούζο.
6. Μία άλλη εκδοχή και μάλλον η πιο χαριτωμένη και μάλλον και η πιο απίθανη, ότι προέρχεται από το «ου ζω» (= δεν ζω χωρίς ούζο).
7. Στον Τίρναβο ένας στρατιωτικός γιατρός του τουρκικού στρατού, Αρμένιος, ονομαζόμενος Σταυρακ-μπέης, ο οποίος είχε μεγάλη φιλία με δυο
προκρίτους Τιρναβίτες, τον Αντώνιο Μακρή, υφασματέμπορο , και τον
Δημήτριο Δουμενικιώτη, παντοπώλη και ποτοποιό. Η παρέα αυτή των
τριών φίλων τακτικά έπαιρνε το ορεκτικό της , το «ματαβρασμένο ρακί». Ο Σταυρακ-μπέης πήγε κάποτε στο εργοστάσιο του Δ. Δουμενικιώτη και του
συνέστησε να προσθέσει και κάποια άλλη ουσία να βγει ρακί σε καλύτερη
ποιότητα . Και πράγματι, όταν έγινε η απόσταξη και πήγαν οι τρεις φίλοι να
δοκιμάσουν , ο Αντ. Μακρής υπερευχαριστήθηκε και ανεφώνησε: «Μωρέ, τι είναι
τούτο; Αυτό είναι ούζο Μασσαλίας!!» Αλλά τώρα θα ρωτήσει κανείς τι ήθελε να πει ο Αντ. Μακρής , ο νονός του ούζου με τις λέξεις «ούζο Μασσαλίας»...Στον Τίρναβο γινόταν καλλιέργεια μεταξοσκωλήκων και παράγονταν κάθε χρόνο κουκούλια σε μεγάλη ποσότητα. Από τα κουκούλια λοιπόν αυτά , τα εκλεκτότερα μπαλαρίζονταν σε ιδιαίτερες μπάλες και στέλνονταν από το Βόλο στην Ευρώπη με την επιγραφή uso Massalia , ήτοι «προς χρήσιν της Μασσαλίας». Εσήμαινε , δηλαδή, η φράση αυτή ( uso Massalia ) στο εμπόριο των κουκουλιών την εκλεκτή ποιότητα και αυτό ήθελε να πει ο μακαρίτης Αντ. Μακρής με την αναφώνηση του, χωρίς να το φαντάζεται βέβαια τότε ότι γινόταν δημιουργός μιας λέξης , που χαρακτηρίζει τώρα μια ιδιαίτερη βιομηχανία οινοπνεύματος.

Πηγή: Δώδεκα μήνες

μαριάννα είπε...

@ Giannis Kafatos

Καλό ΣΚ και σε σένα Γιάννη μου! Εμείς παπαριάσαμε από τη βροχή! Λύσσαξε... Όσο δεν έριξε όλο το χειμώνα, το ρίχνει μαζεμένο τώρα. Θα το φροντίσω για Μητσάκη, αν και η βιβλιοθήκη μου βρίσκεται στο Φάληρο. Εδώ έχω μόνο τα απαραίτητα, της συχνής χρήσης...

Να περνάτε καλά!