Σάββατο 9 Αυγούστου 2008

Αντώνης Μποσκοΐτης! Εκ βαθέων... στους Διόσκουρους! Αποκλειστικώς αποκλειστικός κι ιδιαιτέρως απολαυστικός! Τόσο νωρίς... τόσα πολλά!


Ο Αντώνης συνομιλεί με Λουδοβίκο! Φωτό: Γητ ;)


Εδώ και πολλούς μήνες εκκρεμούσε μια συνάντηση με τον αγαπημένο κι εκλεκτό συνιστολόγο και φίλο, Μπόσκο. Επιτέλους καταφέραμε πριν λίγες μέρες και ήπιαμε έναν απολαυστικό καφέ στους Διόσκουρους. Η συζήτηση ήταν τόσο ενδιαφέρουσα μαζί του, που σκέφτηκα να την κάνω ποστ γιατί σίγουρα θα ενδιαφέρει κι άλλους φίλους ιστολόγους. Αφαιρώ τις απαντήσεις μου και παραθέτω τις απόψεις του Αντώνη, αφού πρώτα γράψω ένα σύντομο :) βιογραφικό σημείωμα για όσους δεν ξέρουν πολλά για τον Αντώνη Μποσκοΐτη, τον κατά κόσμον, δικό μας... BOSKO!

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1974.
Εγγονός του Χρήστου Μποσκοΐτη, περίφημου τραγουδιστή αμανέδων στην παρέα των ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, ΜΑΡΚΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ, που ο ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ αναφέρει στο βιβλίο του για τα ρεμπέτικα ως "ΜΠΟΣΚΙΟΥ" (τουρκική λέξη).

Σπούδασε Κινηματογράφο και Δημοσιογραφία στην Αθήνα. Σε ηλικία 6 ετών ξεκίνησε μαθήματα Ελεύθερου Σχεδίου. Το 1986 σε ηλικία 12 ετών κερδίζει το Β΄ΒΡΑΒΕΙΟ στον ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ με κριτική επιτροπή τους ΦΑΣΙΑΝΟ και ΜΥΤΑΡΑ, μεταξύ άλλων!!! Το Βραβείο ήταν ο Γύρος της πρώην Ανατολικής Ευρώπης για 22 ημέρες.Έκτοτε δεν ασχολήθηκε ξανά με τη Ζωγραφική αλλά παραμένει ερασιτέχνης ζωγράφος.(Έτσι έλεγαν οι εφημερίδες της εποχής).

Στη συνέχεια σπούδασε ηθοποιός για ένα φεγγάρι παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στον "ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΗ" του Μολιέρου, παράσταση που σε τοπικό πλαίσιο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και παρουσιάστηκε σε διάφορες φεστιβαλικές οργανώσεις.

Στις αρχές του '90 σπούδασε Κινηματογράφο και Δημοσιογραφία παράλληλα! Τόσο διαφορετικές Σχολές...

Εργάστηκε ως Βοηθός Σκηνοθέτης στην Τηλεόραση και τον Κινηματογράφο, ενώ από πολύ νωρίς γύρισε με τις φοιτητικές ταινίες του πολλά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Το 2000 σε συνεργασία με τον συνθέτη ηλεκτροακουστικής μουσικής, ΜΗΝΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, σκηνοθέτησε το μονόπρακτο του «Το απρόοπτο στο Οχάιο» του Σάμουελ Μπέκετ, το οποίο παρουσιάστηκε στις εκδηλώσεις του Ιονίου πανεπιστημίου στην Κέρκυρα (Τμήμα Μουσικών Σπουδών) και στο μικρό μουσικό θέατρο στο Κουκάκι, απ' ότι λέει το Αθηνόραμα της εποχής.
Παράλληλα σκηνοθετούσε βίντεο-κλιπς του ΠΑΝΟΥ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ, του ΠΑΝΤΕΛΗ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗ και άλλων καλλιτεχνών.

Το 1999 ξεκίνησε να γράφει δισκοκριτικές στον "ΗΧΟ". Ακολούθησαν συνεργασίες με τα έντυπα "ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ", "Η ΕΠΟΧΗ" και μέχρι σήμερα με το "ΔΙΦΩΝΟ", στο οποίο παραμένει βασικός συντάκτης και κριτικός. Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 100 συνεντεύξεις με καλλιτέχνες από την ελληνική μουσική και τον κινηματογράφο. Νωρίτερα, το 1998 ένα κείμενό του είχε βραβευτεί από το περιοδικό "ΠΟΠ+ΡΟΚ".

Το 2002 το πρώτο ντοκιμαντέρ του για την ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ σαρώνει τα Βραβεία στο 25ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ. Ακολουθεί άλλο ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μέχρι που το 2005 το σενάριό του για ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για το θρυλικό ΚΥΤΤΑΡΟ, εγκρίνεται παμψηφεί από το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.

Η ταινία εγκαινιάζει πανηγυρικά το FILMCENTER του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ και κάνει πρεμιέρα στις Αθηναϊκές αίθουσες τον Οκτώβριο του 2005 όπου και παραμένει για πέντε εβδομάδες.
Ο δύσκολος ΔΑΝΙΚΑΣ τη χαραχτηρίζει στα ΝΕΑ ως το "ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΔΕΚΑ ΕΤΩΝ"!

Την επόμενη χρονιά , το 2006 στο 47ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝ/ΦΟΥ ΤΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ κερδίζει το Β΄ ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ του ΥΠΠΟ στην κατηγορία ταινίας τεκμηρίωσης. Συμμετέχει ακόμη στο επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του σημαντικού ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ MOFFOM (MUSIC ON FILM- FILM ON MUSIC) της Πράγας, ενώ διοργανώνεται και ρετροσπεκτίβα στα μουσικά ντοκιμαντέρ του από την ελληνική κινηματογραφική λέσχη του Λουξεμβούργου.

Η νέα του ταινία- και πάλι μουσικό ντοκιμαντέρ- για τον Ιάπωνα τραγουδιστή DAMO SUZUKI των Γερμανών Ροκάδων CAN, διαγωνίζεται σε λίγες βδομάδες στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ, στην κατηγορία ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ.

Παράλληλα ετοιμάζει και το δεύτερο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του με παραγωγό τον εκδότη ΓΙΑΝΝΗ ΣΟΛΔΑΤΟ και θέμα την εικαστική αξία των ταινιών του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΥ (Τίτλος "ΟΔΥΣΣΕΙΕΣ ΣΩΜΑΤΩΝ" από το ομώνυμο βιβλίο του ΓΙΑΝΝΗ ΣΟΛΔΑΤΟΥ, που ο BOSKO μετέτρεψε σε κινηματογραφικό σενάριο).

Τον έχουν εμπιστευθεί σημαντικοί καλλιτέχνες, χαρίζοντάς του το Αρχείο τους: Η ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ και ο ίδιος ο ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ.

Ακόμα και τώρα συνεργάζεται με τον ΣΕΙΡΙΟ, το δισκογραφικό σπίτι του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, υπό την εποπτεία του θετού γιου του, ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ενώ επιμελείται δύο επικείμενες δισκογραφικές εκδόσεις με κινηματογραφικές μουσικές του Μάνου. Έχει επιμεληθεί δισκογραφικές εδόσεις καλλιτεχνών όπως η ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ, η ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ, ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ κ.ά.

Αντώνη, ευκαιρία τώρα που σε πέτυχα επιτέλους από κοντά να μιλήσουμε για τα blogs και το μέλλον του blogging στην Ελλάδα. Θα ήθελα τη γνώμη σου για ένα σοβαρό ζήτημα που με απασχολεί τελευταία. Ξέρεις από τα διάφορα θέματα που ανεβάζω και από τις «παρέες» μου, ότι υποστηρίζω φανατικά το λεγόμενο «πάναγνο ιστολογείν». Αυτό που αγαπήσαμε ως τώρα. Το ιστολογείν που οι bloggers ή ιστολόγοι να λέω καλύτερα, υπηρέτησαν ως τώρα με συνέπεια και αγάπη περισσή. Ανεξάρτητα αν ήταν δημοσιογράφοι ή όχι. Ποιητές και λογοτέχνες, διανοούμενοι κι επαγγελματίες, φοιτητές ή μαθητές, καλλιτέχνες ή πολιτικοί, νοικοκυρές ή αγρότισσες, συνταξιούχοι ή μάχιμοι. Όσοι έγραφαν, το έκαναν από μεράκι και από αγάπη. Τελευταία όμως παρατηρείται μία τάση να «αλωθεί ΚΑΙ το δίκτυο» από τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα και τον ελεγχόμενο τύπο. Ειδησεογραφία κλασική και συνεπώς βαρετή, και όχι η ψυχούλα του καθενός μας που έβγαινε στα θέματά μας, αυθόρμητα κι ανυστερόβουλα. Τί λες γι αυτό; Και τί προβλέπεις; Είσαι άνθρωπος με πείρα, αλλά και με μια αισθητική εκλεκτή και θα ήθελα να μιλήσεις με το χέρι στην καρδιά.

Εδώ θα σε στενοχωρήσω, καλή μου Μαριάννα, όμως από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, αυτό που ήθελα να πολεμήσω ήταν ακριβώς οι…νοικοκύρηδες. Δε νομίζω ό, τι εμένα προσωπικά με αφορά η γνώμη του συνταξιούχου ή της νοικοκυράς, πόσω μάλλον όταν αυτοί έχουν και λογοτεχνικές ανησυχίες. «Μακριά από βλάχο με άποψη» είχε πει κάποτε η Αρλέτα και με είχε καλύψει απόλυτα. Όλοι αυτοί που λες, απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις, συνήθως γλιτώνουν τα φράγκα από μια συνεδρία με τον ψυχίατρο, αντικαθιστώντας τον με τους ιντερνετικούς αναγνώστες – επισκέπτες τους. Πίστεψε με, η ειδησεογραφία είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να παρέχεται μέσω διαδικτύου φιλτραρισμένη μέσα από το ψώνιο ή την οπτική του κάθε καραάσχετου. Αν θες και τον αντίποδα, όμως, προτιμώ τις ειδήσεις, σερβιρισμένες από bloggers, παρά αυτές της ιδιωτικής τηλεόρασης που θα έπρεπε να μας είχαν βγάλει όλους στο δρόμο με το κατώτατο φρικώδες επίπεδο τους. Για να το κλείσουμε το θέμα, διαφωνώ κάθετα με τη μετατροπή των blogs σε στεγνά και στυγνά ΜΜΕ από μέσο έκφρασης και ελευθερίας, αλλά ταυτόχρονα διαφωνώ με την τακτική του «κάνουμε δημοσιογραφία», αγνοώντας τι είναι πραγματικά η δημοσιογραφία. Με εκνευρίζουν αφάνταστα κάτι ψώνια που νομίζουν ό, τι διαμορφώνουν κοινή γνώμη απ’ τα blogs, βρίζοντας τον ημερήσιο ή περιοδικό Τύπο και που παρ’ όλα αυτά θα το έκλειναν την επόμενη μέρα το μαγαζάκι τους, αν τους δινόταν βήμα στο οποιοδήποτε life – style και μη, έντυπο.

Επιδιώκεις να γνωριστείς με τους bloggers που σου γράφουν;

Κοίταξε, όταν συνομιλείς καθημερινά, επί μήνες, ακόμη και χρόνια, με πέντε- δέκα ανθρώπους είναι λογικό να θες κάποια στιγμή να γνωριστείτε κι από κοντά. Στην αρχή, το ήθελα πολύ κι εγώ, σήμερα δεν με ενδιαφέρει και τόσο, εφόσον σέβομαι το δικαίωμα του άλλου στην ανωνυμία. Δεν ξέρω πως θ’ ακουστεί αυτό, μα όσο πιο υγιής ψυχικά είσαι, τόσο λιγότερες επαφές θες να έχεις στην ιδιωτική σου ζωή με τους bloggers που σου γράφουν.

Σερφάροντας καθημερινά στο ίντερνετ, ποιά είναι η γνώμη σου για τα blogs και την «ιδιοσυγκρασία» τους;

Ο καθένας στο blog του βάζει κάτι από την προσωπικότητα του. Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά blogs: άλλοι γράφουν ποίηση, άλλοι ασχολούνται με το πώς τον παίρνουν ή πως τον δίνουν οι συνάνθρωποι τους, άλλοι εκφράζουν απλά βαθύτερες σκέψεις με το δικό τους τρόπο και κάποιοι άλλοι κρατούν κανονικές εφημερίδες με μια ευρεία θεματική που ξεκινάει από τα της τέχνης μέχρι τα της πολιτικής. Καλό είναι να υπάρχουν τα πάντα, δημοκρατία έχουμε, ο καθένας ας εκφράζεται ελεύθερα με το δικό του ύφος. Η επιλογή είναι δική μας και καθορίζεται από ένα απλό κλικ.



Πιστεύεις ότι οι bloggers φιλοδοξούν να είναι και λίγο Δημοσιογράφοι;

Σαφώς κάποιοι θα το ήθελαν ασυναίσθητα ενδεχομένως από τη στιγμή που δημοσιοποιούν τη γνώμη τους για το οτιδήποτε. Εδώ οι απόψεις διίστανται: διαβάζω κατά καιρούς πολλά κείμενα, τα οποία υπερτερούν αυτών που συνήθως διαβάζουμε στον επίσημο Τύπο. Προσωπικά χαίρομαι που ό, τι γράφω στο blog αποτελεί συχνά μια πιο επιμηκυμένη εκδοχή της ύλης που έχω να παραδώσω για κάποιο έντυπο. Πιστεύω όμως ό, τι φαίνεται ποιος ειν’ αυτός που γράφει επαγγελματικά, αυτός που γράφει για να δηλώσει κάτι αναφορικά με την ημιτελή του προσωπικότητα ή αυτός που γράφει για να καταθέσει απλά μια υποκειμενική άποψη. Και πάλι θα σου πω, ας κάνει ο καθένας ό, τι θέλει. Το μ’ αρέσει – δε μ’ αρέσει ισχύει και σ’ αυτή την περίπτωση.

Έχεις δεχτεί επιθέσεις από bloggers που διαφωνούν με τα κατά καιρούς γραφόμενά σου;

Α, εδώ υπάρχει η άλλη λούμπα: ξέρεις, όταν τη σπας σε κάποιον μ’ αυτά που γράφεις χωρίς να το θέλεις κι αυτός δεν έχει τ’ αρχίδια να στο πει μ’ ένα σχόλιο ή μ’ ένα mail, αλλά κάθεται κι εφευρίσκει ολόκληρες ποιητικίζουσες παπαριές, επιτιθέμενος υποτίθεται από το δικό του blog. Το έχω δει σε πολλά blogs. Όχι, δε θα έλεγα ό, τι μου έχουν επιτεθεί άλλοι bloggers, εκτός από μια – δυο περιπτώσεις «ανώνυμων» σχολιαστών που μου έχουν σύρει τα εξ αμάξης κατά καιρούς. Φυσικά, αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για μουσικοσυνθέτες που τους είχα κάνει κακή κριτική από τις σελίδες κάποιου περιοδικού κι απλώς τώρα βρίσκουν ευκαιρία για μια πιο προσωπική επίθεση. Τι να κάνουμε, μεσ’ στο παιχνίδι είναι κι αυτό, θα τ’ αντέξουμε!



Θα χαραχτηριζόσουν ως άνθρωπος ΕΓΩΠΑΘΗΣ ή ΧΑΜΗΛΩΝ ΤΟΝΩΝ;

Νομίζω πως κλίνω προς το πρώτο, αν και προσπαθώ να το περιορίσω. Διαβάζοντας κανείς το blog μου, θα νομίζει πως είμαι αφενός ένας άνθρωπος με κοινωνική ματιά και αφετέρου μεσ’ στην καλή χαρά. Με τις γνωριμίες του, τη φιλία των καλλιτεχνών κλπ. Το’ χω υπ’ όψη μου, αλλά σε διαβεβαιώνω πως αυτή είναι η καθημερινότητα μου και ό, τι γράφω μου βγαίνει τελείως αυθόρμητα, χωρίς να προσχεδιάζω τίποτα: ούτε το περιεχόμενο των κειμένων, αλλά ούτε και τις αντιδράσεις αυτών που με διαβάζουν. Απ’ την άλλη, δεν ανήκω στους bloggers που βγάζουν φόρα – παρτίδα την ιδιωτική τους ζωή, τα ερωτικά τους ή τα οικογενειακά τους. Ποιον ενδιαφέρει αλήθεια εάν ο bosko ή η Γητεύτρια είναι στρέιτ ή γκέι και αν έχουν εξοχικό στην Ελβετία ή από πέντε παιδιά ο καθένας; Όσες φορές συνέβη κάτι τέτοιο, να γράψω δηλαδή πιο προσωπικά μου πράγματα, αν δεν είχε χιούμορ μέσα, να είσαι σίγουρη ό, τι το μετάνιωσα κι ό, τι ακόμη είμαι έτοιμος να εξαφανίσω ανά πάσα στιγμή τέτοιου είδους αναρτήσεις. Κι επειδή με ρωτάς, δεν είμαι καθόλου χαμηλών τόνων. Δε μου πάνε δίπλα μου άνθρωποι χαμηλών τόνων! Παλιότερα τους θαύμαζα κάτι τέτοιους τύπους, σήμερα έχουμε γεμίσει από σεμνούς και ταπεινούς μόνο για το θεαθήναι, όμως. Γεμάτο και το διαδίκτυο από δαύτους. Ανέκαθεν προτιμούσα τους εριστικούς ανθρώπους, αυτούς με το θάρρος της γνώμης τους, ακόμη και με το θράσος τους. Και παρ’ όλο που στη ζωή μου άντε να’ χω καυγαδίσει το πολύ δυο – τρεις φορές, δεν μου αρέσει να χαρίζομαι σε κανέναν σαν κοινός μαλθακός. Τέλος, το τι ζόρια τραβάω στην ιδιωτική μου ζωή, τα κρατάω για ανθρώπους που νιώθω ό, τι με νιώθουν και σε καμία περίπτωση βέβαια για τους ιντερνετικούς επισκέπτες μου.

Έχεις κάνει φίλους μπλόγκερς με διάρκεια στη φιλία ή απλά ήταν γνωριμίες παρεΐστικες;

Ούτε το ένα, ούτε τ’ άλλο. Είμαι εννιά μήνες μόνο στη μπλογκόσφαιρα. Βέβαια ως κοινωνικός άνθρωπος χαίρομαι να γνωρίζω άλλα άτομα, εξ ου και στην πρεμιέρα του θεατρικού που σκηνοθέτησα στο Κύτταρο κάλεσα αρκετούς bloggers, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους ανταπεξήλθαν στην πρόσκληση. Έχω όμως τόσο πολλούς καλούς φίλους στην ιδιωτική μου ζωή, ώστε δεν έχω καμία ιδιαίτερη καούρα να κάνω παρέες απ’ το ίντερνετ.

Πιστεύεις ότι μπορούν να δημιουργηθούν μέσα από τα ιστολόγια σχέσεις φιλίας με διάρκεια ζωής; Ίσως και έρωτες; Θα αφηνόσουν να ερωτευθείς μία μπλόγκερ;

Όχι, δεν θα αφηνόμουν σε τίποτα στο ίντερνετ. Ούτε στις φιλίες εξ αποστάσεως, ούτε στο πλακομόνιτορ που λέει ευφυώς και ο Πανούσης. Το πολύ – πολύ να έπαιζα με κάποιο άτομο, με σκοπό να μελετήσω τη συμπεριφορά του σε διάφορες φάσεις. Μετά θα βαριόμουν και θα λέγαμε μοιραία «άντε γεια». Σε όλους νομίζω συμβαίνει αυτό, ειδικά όταν πρωτομπαίνουν στο μαγικό κόσμο του ίντερνετ και νομίζουν πως οι προκάτοχοι – γείτονες τους είναι αλλόκοτα υπερφυσικά πλάσματα. Σιγά τα ωά, θα σου’ λεγα σήμερα. Εντούτοις, εκτός από σένα που μιλάμε αυτή τη στιγμή, φιλία ανάπτυξα με έναν blogger από Θεσσαλονίκη, με τον οποίο κατά σύμπτωση είχαμε κοινούς γνωστούς. Μιλάω για τον rena fan, Αποστόλη κατά κόσμον, ένα εξαιρετικό παιδί και φοβερό γνώστη του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού. Συναντηθήκαμε μια – δυο φορές σα φυσιολογικοί άνθρωποι, ανταλλάσσουμε ακόμη υλικό, τραγούδια κλπ. και μάλιστα εντυπωσιασμένος από το blog του, μεσολάβησα ώστε να δημοσιευθεί κείμενο του σε ένα καινούργιο μουσικό περιοδικό. Οι περισσότεροι πάντως απ’ αυτούς που θα δεις στα links του blog μου είναι άνθρωποι που τους γνωρίζω προσωπικά πολύ πριν από την εποχή του διαδικτύου. Κάποιους τους διέγραψα, μια και η επικοινωνία μας είναι πολύ αραιή έως σπάνια πια.


Θα μπορούσες ποτέ να «ερωτευθείς» μια γραφή πριν δεις το πρόσωπο που κρύβεται από κάτω;

Όχι, ειλικρινά. Δε μασάω από την υφή των κειμένων του καθενός και χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες έχω γνωρίσει από κοντά bloggers που ενώ βγάζουν ένα δυναμισμό ή έναν ακτιβισμό- ξέρω γω- στη γραφή τους, από κοντά είναι ολότελα αδιάφοροι. Κατανοώ όμως κι αυτούς που ερωτεύονται μία γραφή και το πρόσωπο που κρύβεται κάτω απ’ αυτή, δίχως να το’ χουν δει ποτέ τους. Τους συμπονάω και αν ήμουν ο ψυχίατρος τους θα τους συμβούλευα να ξεκινήσουν επειγόντως συνεδρίες «κοινωνικοποίησης».

Θα παραμείνεις ρομαντικός μπλόγκερ και πάντα έτσι συνεπής όπως ως τώρα; Ή το θεωρείς μια πρόσκαιρη διαφυγή;

Δε μπορώ να ξέρω τι θα συμβεί με το blog μου. Ένας άνθρωπος εν αγνοία του με έβαλε στη φάση αυτή και μέχρι σήμερα το χρησιμοποιώ καθαρά για να μοιράζομαι θέματα μουσικολογικής υφής με συνανθρώπους μου που πιστεύω ό, τι έχουν ένα επίπεδο και μία ποιότητα. Γράφω συχνά επίσης ιστορίες του περιθωρίου, όπως το βίωσα κατά τα φοιτητικά μου χρόνια και νιώθω πολύ τυχερός γι’ αυτό. Να ξέρεις, όμως, αν κάποια στιγμή το παρατήσω το blogging, δε θα αφήσω το blog να «αιωρείται» στη μπλογκόσφαιρα, θα πατήσω ένα απλό κλικ και θα διαγράψω τα πάντα.

Ποιά μπλογκς αγαπάς; Ή καλύτερα... ποιά διαβάζεις ανυπερθέτως;

Δεν έχω κάποια συγκεκριμένα. Σερφάρω καθημερινά, όποτε δεν είμαι έξω και βλέπω τι γράφει και πως εκφράζεται ο καθένας. Εννοώ πως υπάρχουν μέρες που μπορεί να διαβάζω Γητεύτρια φανατικά και άλλες που περνούν χωρίς να μπαίνω καν στο blog σου. Σα να περιμένεις να μαζευτούν αναρτήσεις για να’ χεις να διαβάζεις. Μου αρέσει επίσης απ’ το ένα blog να οδηγούμαι σε κάποιο άλλο, άγνωστο. Δεν αφήνω πάντως συχνά σχόλια σε «αγνώστους», αν μ’ αρέσει κάποιο blog το παρακολουθώ από απόσταση.

Πως θα αντιδρούσες αν έβλεπες αλλού δημοσιευμένο, κείμενο απ’ το blog σου;

Δεν την έχω πατήσει, νομίζεις; Πρόσφατα σε ένα σερφάρισμα μου σε διαδικτυακό μουσικό περιοδικό, ανακάλυψα αυτούσιες φράσεις μου από δισκοκριτική που είχα αναρτήσει τον περασμένο Μάρτιο. Δε μου αρέσει να ξενυχτάω για να γράφω και να μου βγαίνει η πίστη κι ο άλλος να τα παίρνει έτοιμα, καλύπτοντας την ημιμάθεια και την έλλειψη παιδείας του. Χωρίς καν να σε ενημερώνει κιόλας. Αν συνέβαινε αυτό με κάποιον απλό blogger που εκτιμούσα – διότι έγινε πρόσφατα κι αυτό – δε θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα! Αντίθετα μ' ευχαριστεί αυτό το συνταξίδεμα των λέξεων από ανθρώπους με κοινή αισθητική! Επιπλέον θα πρέπει να ξέρουν οι τύποι αυτοί, οι άλλοι, ό,τι τα συγκεκριμένα κείμενα μου, έτσι ακριβώς δημοσιεύονται αυτούσια ή μικρότερα σε έκταση, στο μεγαλύτερο ελληνικό μουσικό περιοδικό, απ’ το οποίο πληρώνομαι αξιοπρεπέστατα. Δεν πρόκειται δικά μου κείμενα να γεμίσουν καμιά περιθωριακή, ιντερνετική ή μη, φυλλάδα. Το έκανα στα είκοσι μου, συνειδητά αυτό! Γι’ αυτό και ήδη επικοινώνησα με τη δικηγόρο μου, αρμόδια στα πνευματικά δικαιώματα, η ίδια που με βοηθά και στις κατοχυρώσεις των σεναρίων μου προτού κατατεθούν σε κάποιο χρηματοδοτικό πρόγραμμα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Σε κάθε επόμενη παρατυπία που θα πέσει στην αντίληψη μου, δε θα φανώ καθόλου επιεικής.


Γιαννάτου-Φαραντούρη-Μποσκοΐτης. Φωτό: Χρήστος Κισατζεκιάν


Και κάτι άσχετο λόγω της ημέρας. Σου άρεσε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων;

Λες και δε με ξέρεις, ρε Γητεύτρια! Δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω να δω καμία τελετή έναρξης, μια και μου είναι ολότελα αδιάφορα και οι Ολυμπιάδες, τα ποδόσφαιρα, οι Γιουροβιζιονιστές, οι ενθρονίσεις νέων Αρχιεπισκόπων, τα λαϊκοπόπ σούργελα και οι τηλεπαρουσιαστές – μαριονέτες! Δε θα ξεχάσω τη βραδιά που πήραμε το γαμημένο το Euro – κύπελλο, που είχαμε πάει να δούμε τάχα μου τον αγώνα στο σπίτι του Κούνδουρου με την Κωχ. Μόλις τέλος πάντων έληξε το ματς και η ψωροκώσταινα χρίστηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Μαρίζα άνοιξε το παράθυρο, έριξε ένα πελώριο κιούπι από ψιλά και άρχισε να ξεφωνίζει το Στο’ πα και στο ξαναλέω! Ο δε Κούνδουρος που τον είχε πάρει ο ύπνος, ξύπνησε απότομα απ’ τον κρότο του κιουπιού που έσπαγε στο έδαφος, έγινε έξαλλος και παραλίγο να μας πετάξει έξω! Πολύ τρελή φάση εκείνο το βράδυ! Όταν αργότερα επιχείρησα να επιστρέψω σπίτι μου με ταξί, η Συγγρού είχε κλείσει από θεοπάλαβους που είχαν καβαλήσει αυτοκίνητα και φορτηγά, ντυμένοι με αρχαιοελληνικές χλαμύδες και που κρατούσαν λερωμένες αλβανικές σημαίες, γελώντας τρομακτικά και υστερικά. Τότε ήταν που προέβην στο πρώτο μου γκράφιτι, γράφοντας σε κεντρικό τοίχο της Συγγρού «με τρομάζει η χαρά των ηλιθίων»! Γι’ αυτό σου λέω μη με ρωτάς για τελετές λήξης ή έναρξης.
Ακούγοντας σε να μιλάς για τον Κούνδουρο και την Κωχ, έχεις απομυθοποιήσει μέσα σου κάποιους καλλιτέχνες που έχεις γνωρίσει ή αντίθετα τους μυθοποιείς καθημερινά ολοένα και περισσότερο;
Δεν έχεις άδικο, υπάρχουν περιπτώσεις καλλιτεχνών που θαύμαζα και που γνώρισα πολύ καλά σε προσωπικό επίπεδο τα επόμενα χρόνια. Πολλούς απ’ αυτούς, θα ήθελα να μην τους είχα γνωρίσει, να έμεναν μέσα μου με ό, τι καλό έχουν αφήσει στον πολιτισμό αυτού του τόπου. Όταν βέβαια αναφέρομαι στην Κωχ και τον Κούνδουρο είναι σα να σου μιλάω για την οικογένεια μου, μην πιάνεσαι απ’ αυτό. Ούτε υπάρχει λόγος να σου παραθέτω ονόματα καλλιτεχνών που αγαπώ και θαυμάζω και οι οποίοι με τιμούν με τη φιλία τους. Θα τους δει όλους να παρελαύνουν κανονικά και πανηγυρικά από το blog μου με όλες τις τιμές που οφείλει να τους αποδώσει ένας νεότερος άνθρωπος που τους σέβεται και τους εκτιμάει. Αν θες όμως μια αναφορά μου σε καλλιτέχνες συνομήλικες μου, με τους οποίους μας δένει μεγάλη φιλία και μια καθημερινότητα πλέον, θα σου έλεγα τον τραγουδοποιό Νίκο Χαλβατζή από την Κοζάνη, τον Θεσσαλονικιό ερμηνευτή Παντελή Θεοχαρίδη και τον Βασίλη Γισδάκη, τον τελευταίο ορίτζιναλ τραγουδιστή του Χατζιδάκι.


Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω πως βλέπεις τη σημερινή ελληνική μουσική και αν υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που θα ξεχώριζες.

Σε μία περίοδο που ακούγεται ότι η δισκογραφία περνάει κρίση, κάθε μήνα φτάνουν στα χέρια μου περίπου 10 με 15 CDs. Και δεν εννοώ σκυλάδικα ή λαϊκοπόπ, που σου έλεγα προηγουμένως. Αλήθεια είναι πως το έντεχνο έχει κουράσει, αν και μέσα σ’ αυτή την κατηγορία βάζουμε τα πάντα πλέον. Μεγάλο λάθος! Έντεχνη είναι ας πούμε η Νένα Βενετσάνου, έτσι όπως μάθαμε τον όρο από τους μεγάλους συνθέτες του ΄50 και του ΄60. Έντεχνος είναι ο Μαραμής, ο μόνος που μελοποιεί σήμερα με το ίδιο τρόπο που κάποτε το έκαναν ο Λεοντής ή ο Μούτσης. Δεν είναι έντεχνοι η Τσαλιγοπούλου, ο Μάλαμας και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι χρησιμοποιούν λαϊκότροπες και παραδοσιακές φόρμες στα τραγούδια τους. Επιπλέον, παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μεγάλη άνοδος της ελληνικής αγγλόφωνης εναλλακτικής σκηνής, το myspace βρίθει από φοβερά γκρουπάκια. Εδώ βρίσκεται το μέλλον κατά τη γνώμη μου. Από νέα παιδιά που η τεχνολογία πλέον τα βοηθάει να κάνουν τη δουλειά τους έξω από δισκογραφικά κυκλώματα και μαγειρέματα. Παρ’ όλα αυτά, χαίρομαι ιδιαίτερα όταν κάποιοι νέοι εκδίδουν κανονικά το έργο τους – όχι τόσο γι’ αυτούς που ούτως ή άλλως θα έβρισκαν το δρόμο τους, όσο για την κατάσταση που πάει να διαμορφωθεί στη δισκογραφία. Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν το cd των Your Hand In Mine από τη Θεσσαλονίκη, εκτός βέβαια από τα Ημερολόγια της αγαπημένης Λένας Πλάτωνος που κυκλοφόρησαν από εκδοτικό οίκο! Βγαίνουν πολλά καλά νέα πράγματα, που μας γεμίζουν αισιοδοξία! Κι απ’ την άλλη, υπάρχουν και οι σταθερές αξίες – παρουσίες ανθρώπων σαν τον Ευάγγελο Μπουντούνη με τη νέα δουλειά του, τη Μαρία Βουμβάκη, τον Μιχάλη Σιγανίδη, τον Κ. Βήτα, τον Ξυδάκη, τη Γιαννάτου κ.ά. που βαδίζουν στον ίδιο μοναχικό δρόμο τους!

Αντώνη, πολλά ευχαριστώ για την όμορφη συζήτηση! Πέρασα υπέροχα μαζί σου και χαίρομαι πολύ γιατί φαντάζομαι από τώρα έναν υπέροχο χειμώνα στο Κύτταρο! Θα στο χρωστάμε! Και πολλά άλλα... αλλά στα φιλαράκια δε λέμε πολλά λόγια. Τους κλείνουμε μάτι κι εκείνοι ξέρουν πόσο πολύτιμη είναι η φιλία σήμερα... στους καιρούς τους χαλεπούς. ;)

41 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλή η συνέντευξη που πήρες.
Δημιουργείς τις προϋποθέσεις για νέο εργασιακό πεδίο; :) :)
Καλή σου ημέρα.

μαριάννα είπε...

Sotiris K

Καλώς το! Ναι βρε αστέρι! Το κατάλαβες! Δημιουργώ τις προϋποθέσεις για νέους ενδιαφέροντες καφέδες στα όμορφα καφενεδάκια της Αθήνας! ;)
Αυτή είναι η κανονική μου δουλειά. Ότι άλλο, θεωρείται πάρεργον και βιοποριστικόν. :ΡΡΡΡ

Ο κάθε άνθρωπος Σωτήρη μου, γεννιέται για κάτι. Εμένα η φύση με διάλεξε για νωχελικούς ρεμβασμούς και κουβεντούλα φιλική στα θαλασσινά καφέ του νότου, όπως και πολλούς άλλους Έλληνες υποθέτω. :))))))))
Πήγες διακοπές;

Φιλιά πολλά!!!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

E, να μη το πω τώρα; Να κρατηθώ και να σκάσω δηλαδή;

Λοιπόν κυρία γητ.,
έχετε δίκιο ότι πολλούς διάλεξε "η φύση για νωχελικούς ρεμβασμούς και κουβεντούλα φιλική στα θαλασσινά καφέ του νότου" [ή και του βορρά]. Αλλά, κυρία μου, δεν έχουν όλοι την τύχη να είναι εκπαιδευτικοί! Οι περισσότεροι είναι εργαζόμενοι (με την ακριβή σημασία της λέξης), και δεν προλαβαίνουν.


Επί της ουσίας τώρα:

Με τον Bosko γίναμε 4 οι νορμάλ "μπλόγκερς".

Ανθολογώ και προσυπογράφω:

- "...γλιτώνουν τα φράγκα από μια συνεδρία με τον ψυχίατρο, αντικαθιστώντας τον με τους ιντερνετικούς αναγνώστες – επισκέπτες τους."

- "...ψώνια που νομίζουν ό, τι διαμορφώνουν κοινή γνώμη απ’ τα blogs, βρίζοντας τον ημερήσιο ή περιοδικό Τύπο και που παρ’ όλα αυτά θα το έκλειναν την επόμενη μέρα το μαγαζάκι τους, αν τους δινόταν βήμα στο οποιοδήποτε life – style και μη, έντυπο."

- "όταν συνομιλείς καθημερινά, επί μήνες, ακόμη και χρόνια, με πέντε- δέκα [2-3 με τα δικά μου μέτρα] ανθρώπους είναι λογικό να θες κάποια στιγμή να γνωριστείτε κι από κοντά"...

- "όσο πιο υγιής ψυχικά είσαι, τόσο λιγότερες επαφές θες να έχεις στην ιδιωτική σου ζωή με τους bloggers...


- "Απ’ την άλλη, δεν ανήκω στους bloggers που βγάζουν φόρα – παρτίδα την ιδιωτική τους ζωή, τα ερωτικά τους ή τα οικογενειακά τους. Ποιον ενδιαφέρει αλήθεια εάν ο bosko ή η Γητεύτρια είναι στρέιτ ή γκέι και αν έχουν εξοχικό στην Ελβετία ή από πέντε παιδιά ο καθένας;... [προσωπικώς δεν με ενδιαφέρει ούτε το όνειρο που είδαν χτες βράδυ, ούτε τι έφαγαν και τους έπεσε βαρύ, ούτε πόσες φορές παντρεύτηκε η θεία τους, ούτε αν έχουν συλλογή Rosenthal meets Versace]

- "Ανέκαθεν προτιμούσα τους εριστικούς ανθρώπους, αυτούς με το θάρρος της γνώμης τους, ακόμη και με το θράσος τους [κι εγώ, κι εγώ!]

Kαι το καλύτερο:

- "αν ήμουν ο ψυχίατρος τους θα τους συμβούλευα να ξεκινήσουν επειγόντως συνεδρίες «κοινωνικοποίησης»."

E ναι! Οπωσδήποτε! Να ξεκινήσουν πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.

ΕΥΓΕ Βοsko!
Eύγε και σ' εσένα γητ. που έκανες τις σωστές ερωτήσεις
;-)

(κυρία γητεύτρια, είστε σίγουρη ότι όλα αυτά, σας τα είπε ο Βosko και όχι εγώ; - είναι σαν να με ακούω!)

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

...Οι περισσότεροι είναι εργαζόμενοι (με την ακριβή σημασία της λέξης), και δεν προλαβαίνουν.

Την πανάκριβη να πω ένα πράμα! Όπως δείχνουν όλα τα sexit polls τα ποσοστά των κόμματων που παίρνονται στα γραφεία, είναι απείρως μεγαλύτερα από αυτά των εκπαιδευτικών που βογγάνε και στενάζουνε να γράψουνε ιστορία στο Tabula Rasa μυαλό των μοσχαναθρεμμένων κανακαραίων των νεοελλήνων. Αλλά μην το κάνουμε θέμα. Έτσι κι αλλιώς εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις αφού γεννήθηκες στη χλίδα και στη γκλαμουριά στο ταπεινό Κεφαλάρι και στην πτωχική πλην τιμία Εκάλη, που τις φακές τις περνάτε για πουά στο μπεζουλί. :ΡΡΡΡ


Κοίτα τώρα, αναφορικά με την ταύτισή σου με τα λεγόμενα του Μπόσκο, δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιά είσαι. :)

Δεν είναι τυχαίο που σας διαλέγω και με διαλέγετε!

Εγώ το κάνω για να σώσω την ψυχή σας ψωνάρες κι εσείς το κάνετε για να σωθείτε αφού ξέρετε ότι ο μόνος παράδεισος που μπορεί να σας δεχτεί είναι του Αμαρουσίου ή της Μυκόνου άντε!

Έτσι ερχόσαστε μαζί μου που είμαι καλό κορίτσι και διαφωνώ με όλα όσα λέει ο μπόσκο και πιστεύεις κι εσύ.

Εγώ θέλω να γνωρίζομαι με τους μπλόγκερς! Σας έχω πει εκατό φορές ότι στους χίλιους οι τρεις είναι και γαμώ τα άτομα! Απορώ που δεν το κατανοείτε.

Κι επίσης μου άρεσε η τελετή έναρξης με τα πεφταστέρια και το πληκτρολόγιο του τώρα, που κάνανε οι κινεζούλες του Γιμού και πολύ το φχαριστήθηκα που ήταν ο Παπαϊωάννου και η τελετή μας η καλύτερη από τότε που αναβίωσαν οι Ολυμπιακοί!!!!

Όχι για να ξέρουμε και τί λέμε! Έτσι; Δεν τίθεται σύγκριση σωστά;

Το ότι δε, ο οπερατέρ ο σχιστομάτης έβλεπε ως μόνο επίσημο της ελληνικής αποστολής τον Κωνσταντίνο με την Άννα Μαρία, αποδεικνύει την τσαχπινιά του σχιστού ματιού και δε σηκώνω κουβέντα!

Ρε μιλάμε για πολύ γέλιο... ;)

BOSKO είπε...

Την είδα την τελετή στην επανάληψη χθες βράδυ. Κάποια κομμάτια δηλαδή, γιατί γρήγορα σκυλοβαρέθηκα. Τα πεφταστέρια δεν τα πρόλαβα, αυτό με το πληκτρολόγιο πάντως ήταν εντυπωσιακό. Όχι βέβαια ό,τι άλλαξα γνώμη απ' αυτά που σου είπα. Βγες λόγου χάριν μια βόλτα στο γειτονικό μου Πέραμα και άντε ρώτα τους λιμενεργάτες πώς είδαν την τελετή έναρξης. Αν δε σε πετάξουν στη θάλασσα (το λιγότερο)...Εννοώ μ' αυτό το τραβηγμένο παράδειγμα πώς ο κόσμος σε γενικές γραμμές έχει προβλήματα ζωτικής σημασίας, οπότε χέστηκε για το αν η μέχρι πρότινος περιθωριοποιημένη Κίνα προέβη σε γκλαμουράτες φιέστες...

μαριάννα είπε...

BOSKO

Οι λιμενεργάτες Αντώνη μου και το Ηρώδειο και την Επίδαυρο και το Μέγαρο και τα ντοκιμαντέρ σου και τις ταινίες και την όποια παραγωγή πολιτισμού πολυδάπανη, την θεωρούν περιττή και άχρηστη και εντός του δικαίου.

Όταν οι άνθρωποι μετρούν την μπουκιά και χρωστούν το αίμα τους, το τελευταίο που τους απασχολεί είναι ο πολιτισμός, η τέχνη, ο αθλητισμός.

Αν ήταν τα λεφτά των Ολυμπιακών Αγώνων να δοθούν στους φτωχούς κι εγώ μαζί σου. Αλλά ξέρεις καλά πως δεν...

Από την άλλη με τη ντόπα και τους χορηγούς των δις, το νόημα της Ολυμπιακής ιδέας έχει ψευτίσει και στα δικά μου μάτια, αλλά συναισθηματικά και ρομαντικά τους θέλω τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πιστεύω στο αρχικό νόημά τους.

Σαφώς και διαφωνώ με το αλόγιστο και εγωιστικό ξόδεμα χρημάτων που μόνο την ολυμπιακή ιδέα δεν εκφράζει, αλλά σου θυμίζω πως οι λιμενεργάτες πάνε στα γήπεδα και συντηρούν το χορό και το παιχνίδι των εκατομμυρίων και όχι εγώ.

Και οι μισοί έχουν Θεό τον Κόκαλη κι οι άλλοι μισοί τους Βαρδινογιάννηδες. Κατάλαβες; Εκεί ακόμα κι η φτώχια υπερβαίνεται από την ομαδάρα!

BOSKO είπε...

Αφού διαφωνήσω...συμφωνώντας με κάποια απ' αυτά που λες, θα σου πω μόνο ό,τι ορισμένοι άνθρωποι του λεγόμενου "χαμηλού επιπέδου" κάνουν αμάν να παρακολουθήσουν μια συναυλία της προκοπής, όχι απαραιτήτως λαϊκού ρεπερτορίου. Γνώμες σαν τη δική σου είναι λίγο μηδενιστικές γι' αυτά τα άτομα, που πέραν του αγώνα για το μεροκάματο, διαθέτουν αναμφισβήτητες ευαισθησίες. Στα γήπεδα, είναι γνωστό- το' πε κι ο Σαββόπουλος, η Ελλάδα αναστενάζει, όμως η τελετή έναρξης κάποιας Ολυμπιάδας δε σχετίζεται τόσο με ένα φαινόμενο λαϊκής διασκέδασης (όπως ήταν και θα είναι η μπάλα), αλλά με τη λογική "κάντε μπάνιο στη χλίδα για 2 τηλεοπτικές ώρες και μετά ξαναβρωμίστε ελεύθερα"...

μαριάννα είπε...

BOSKO

Κοίτα μη νομίσεις πως δεν είδα όλα όσα υπέφεραν οι άνθρωποι για το στήσιμο της φιέστας. Είδα και τους απλήρωτους οικοδόμους και αυτούς που τους ξεσπίτωσαν αναγκαστικά για να κάνουν ολυμπιακές εγκατάσεις. Και σαφώς διαφωνώ με τις ανταγωνιστικές φιέστες των εκατομμυρίων.
Τους Ολυμπιακούς Αγώνες υπερασπίζομαι και το νόημά τους.
Και δεν είπα ότι οι λιμενεργάτες και οι άνθρωποι που τους έχει γονατίσει η φτώχια αδιαφορούν για την τέχνη ή δεν την αγαπούν. Απλά είναι μια απρόσιτη πολυτέλεια.
Το ποδόσφαιρο από την άλλη, που κάνει μυθικές αγοραπωλησίες παιχτών, συντηρείται κανονικά κι από τους πιο ριζοσπαστικούς αριστερούς συνδικαλιστές. Κι ούτε οι λαϊκές μάζες ξεσηκώθηκαν ποτέ να πουν ότι οι ποδοσφαιριστές και οι παράγοντες «παίζουν» με ποσά μυθικά. Όλοι αυτοί όμως είναι ικανοί να είναι κατά των Ολυμπιακών Αγώνων και των εξόδων που προκαλούν.

etalon είπε...

Σας ευχαριστω προσωπικα για την συνεντευξη και την υπέροχη στιχομυθία σας.
Αθελα σας δικαιώνετε την αναγκαιότητα του ιστολογείν.

μαριάννα είπε...

etalon

Καλέ μου etalon! Ελπίζω να καταφέρουμε να τα πούμε σε μια προσεχή συνάντηση όλοι παρέα. Θα περάσουμε τέλεια κι είμαι σίγουρη ότι θα έχουμε ακόμα πιο πολλά να πούμε και ν' ανταλλάξουμε.

Αντίθετα με τον μπόσκο και την κσμ, εγώ πιστεύω πως η γραφή μιλάει αλάνθαστα για το ποιός και τί κρύβεται από πίσω και θέλω να γνωρίζω μπλόγκερς. Ειδικά αυτούς που συμπαθώ!

Κι όσες φορές την πάτησα(ελάχιστες), είχα σαφή δείγματα και φταίω γιατί τα παράβλεψα ή τα αγνόησα.

Αλλά αυτή είναι μεγάλη κουβέντα και πολύ ενδιαφέρουσα και πρέπει να την κάνουμε οπωσδήποτε. ;)

Φιλιά πολλά!

Giannis Kafatos είπε...

αντε, μπήκα για "μια ματιά" από το γραφείο εν ώρα υπηρεσίας και με "κρατήσατε" όμηρο στην ωραία κουβέντα σας και στα εξίσου ζουμερά σας σχόλια ενώ γύρω μου οι συνεργάτες μου προσπαθούσαν να μου αποσπάσουν ό,τι μπορούσαν για την αυριανοπρωινιάτικη εκπομπή!
...
μπράβο σας!
κι επειδή έτυχε κι ήπια κι εγώ ένα - δε θυμάμαι τι, καφέ ή ποτό - με τον Αντώνη πολύ τον πάω!
;)
Την τελετή δεν την είδα γιατί πήγα εκδρομή με τα τέκνα. Ακόμη το "πληκτρολόγιο" δεν το έχω δει, αλλά θέλω να πω ότι αν ήμουν σπίτι θα την έβλεπα. Όπως θα δω και μια συναυλία κι ένα θέατρο, και μια ταινια, ή όπως θα διαβάσω κι ένα βιβλίο. Δε μπορώ τη "γρκίνια" για όλα στο όνομα των φτωχών, αδυνάτων κλπ κλπ. Δεν ντρέπομαι μάλιστα να πω ότι πολύ θα ήθελα να είμαι εκεί για να τη δω λάιβ (όπως ήθελα και τη δικιά μας). Αυτό δε σημαίνει ότι ξεχνώ τι συμβαίνει εκεί κλπκλπ.
Τέλος πάντων. Αγάπα τους συβλογκίτες σου με τα κολλήματά τους (που ευτυχώς υπάρχουν και μερικά απ' αυτά είναι υπέροχα!!!)!!!
;)

www.u-hoo.gr/gianniskafatos

μαριάννα είπε...

Giannis Kafatos

Πες τα Γιάννη μου, πες τα. Με κάλυψες εντελώς στα περί τελετής! Συμφωνούμε σε όλα. Και στα περί Αντώνη συμφωνούμε. Συμπαθέστατος με άποψη και χιούμορ. Κολλημένος λιγάκι όπως όλοι μας, αλλά γι αυτό ακριβώς γουστάρω μερικούς μερικούς τρελά! ;)
Θα τα λέμε στο Κύτταρο όλοι παρέα φέτος.
Όσον αφορά το χάζεμά σου στην κουβέντα μας, πολύ μας τιμά και πολύ το χάρηκα. Να 'σαι καλά!

BOSKO είπε...

giannis kafatos...
σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, Γιάννη. Κι εγώ σε πάω! Χωρίς σκουλαρίκι και χωρίς να πηγαίνεις στην εκκλησία (όχι τίποτα άλλο, μην καταντήσουμε σαν τον μακαρίτη το Χριστόδουλο)...

Ανώνυμος είπε...

Εμενα παντως,για να συμβαδισω με το ολυμπιακο σου πνευμα,δεν θα μ' ενδιεφερε καθολου να δω γυμνους/ες δικηγορους-δικηγορινες σε 'ευγενη αμιλλα',αλλα αθλητες-αθλητριες οπως τον παλιο καλο καιρο,με χιλια!!!

-ΑΤΠ-

ΥΓ1.Η τελετη δεν με πολυαρεσε.'Φωναζε':ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ,ΚΙ Ε Ρ Χ Ο Μ Α Σ Τ Ε!!!
ΥΓ2.Εξυπακουεται οτι δεν θα παρακολουθησω τα αθληματα (αφου οι αγωνες δεν ειναι γυμνικοι!)
ΥΓ3.Ξερω,γαϊδουριά μου που δεν σου 'στειλα ουτε μια λεξη για καλες διακοπες.Αλλα απ' τις φωτο σου καταλαβαινω οτι ηταν εξαδφαλισμενες.

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Βρε φιλεναδάκι μου, πού είσαι συ και σε πεθύμησα; Ήρθα και Θεσσαλονίκη μετά το Σάνι, αλλά δεν σκέφτηκα να σας το έχω πει θεωρώντας ότι λείπετε όλα τα καρντάσια.

Πήγες πουθενά κοριτσάκι; Εγώ δεν τέλειωσα ακόμα, αλλά έχω πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Φτιάχνω τα λουλούδια μου αυτή τη βδομάδα. Ιβίσκο, γαρδένια, γιασεμί, βασιλικά, γεράνια... το γέμισα. Για να πίνουμε καφέ απολαυστικό. ;)

Όσο για την τελετή... συμφωνούμε. Ο Γιμού στο σινεμά ήταν καλύτερος.

Δε μου είπες όμως συμφωνείς με όσα λέει ο μπόσκο και προσυπογράφει η κσμ; Για τα μπλογκς και τη γνωριμία με τους μπλόγκερς; Ή είσαι μαζί μου; :))))))

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Εκφράζω την αμέριστη συμπαράστασή μου στους αδίκως "βογγούντες" και "στενάζοντες" εκπαιδευτικούς που κάνουν διακοπές μόνον 15 μέρες τα Χριστούγεννα, 15 μέρες το Πάσχα και όλο το καλοκαίρι και διευκρινίζω πως κι εγώ συμφωνώ ότι η γραφή είναι "αποκαλυπτική" κατά κάποιο τρόπο.

γητεύτρια: Αντίθετα με τον μπόσκο και την κσμ, εγώ πιστεύω πως η γραφή μιλάει αλάνθαστα για το ποιός και τί κρύβεται από πίσω και θέλω να γνωρίζω μπλόγκερς

Δεν επιχειρώ να ερμηνεύσω τον Μπόσκο, αν και νομίζω ότι δεν είπε κάτι τέτοιο. Το ίδιο ΔΕΝ έγραψα κι εγώ. Δεν αρνούμαι πως "η γραφή είναι αποκαλυπτική", αλλά, αν ξεχωρίσω κάποια "γραφή", μου αρκεί η ιντερνετική αλληλεπίδραση με την γράφουσα ή τον γράφοντα. Τι περισσότερο θα αποκαλύψει, δηλαδή, η αυτοψία περί του χρώματος των ματιών ή των μαλλιών της/του; Πρακτικώς, άλλωστε, είναι αδύνατον να γνωρίσει κανείς όλες τις ενδιαφέρουσες γραφές του κόσμου.

Αν και δεν θα επέλεγα να χρησιμοποιήσω τον όρο "γραφή", γιατί, περί "γραφής" των μπλόγκερς ομιλώντας, δεν με ενδιαφέρουν στο ελάχιστο οι ασκήσεις (ή η επίδειξη) γραφής των μπλόγκερς, επαγγελματιών ή μη, όπως και δεν με ενδιαφέρουν τα μπλογκς-κλειδαρότρυπες. Κατά κανένα τρόπο δεν χάνω χρόνο για να "διαβάσω" - προτιμώ τον παραδοσιακό τρόπο ανάγνωσης επιλεγμένων βιβλίων – ή να μάθω αν η τάδε πιάνει παιδί με τη μία, αν τον αποτέτοιο τον παράτησε η γκόμενα και πώς πέρασε ο δείνα την 25η Μαρτίου. Αυτό που μου προκαλεί το ενδιαφέρον είναι η ματιά που έχουν για τα πράγματα και ο τρόπος που αντιδρούν στα μικρά ή μεγάλα καθημερινά γεγονότα, εντός ή εκτός της "κοινότητας" (λέμε τώρα...) των μπλόγκερς. Οπωσδήποτε έχω τις προτιμήσεις μου ή και τις συμπάθειές μου ακόμα, (ελάχιστες, αλλά μεγάλες), χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τους "συμπαθήσω" περισσότερο ή θα πάψω να τους συμπαθώ αν διαπιστώσω ιδίοις όμμασι ότι έχουν ακμή ή κυτταρίτιδα και αν παίρνουν τον καφέ τους με τρεις ζάχαρες ή σκέτο.

Πραγματικά με προκαλείς να γίνω πιο ...ενοχλητική, αλλά κρατιέμαι.

Καλή βδομάδα

υ.γ.
Ξέχασες να γράψεις για την ιδιόκτητη βραχονησίδα μου με το ελικοδρόμιο.

Κουσουμού Βαρδιναγγελοπούλου

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

(...νομίζω ότι η γκρίνια και η μιζέρια με πρόσχημα τα ζωτικά προβλήματα είναι λιγουλάκι υποκριτική. Κανονικά δεν θα έπρεπε και να τρώμε νοστιμιές επειδή εκατομμύρια ανθρώπων λιμοκτονούν.)

BOSKO είπε...

κ-σ.μ...
Υποκριτική δεν είναι σε καμία περίπτωση, πίστεψε με, λάθος μου ίσως που το γενίκευσα. Από μένα ξεκινάει, το ότι ουδέποτε με ενδιέφερε κάθε αθλητική δραστηριότητα, πολύ περισσότερο όταν κάπου θυμίζει και ρωμαϊκή αρένα. Επίσης, ως κάτοικος της Β΄Πειραιώς, δεν ανάφερα τυχαία τους Περαματιώτες, οι οποίοι διαφοροποιούνται απ' τους Κηφισιώτες σε πολλά επίπεδα (κι εδώ δε σηκώνω κουβέντα). Διότι, πράγματι, εδώ υπάρχουν ζωτικά προβλήματα και καμιά Ολυμπιάδα δε δύναται να τα εξομαλύνει ούτε για ένα δίωρο. Πέρα, λοιπόν, απ' τις γκρίνιες ή όπως τέλος πάντων ακούγονται όλα αυτά, ξαναλέω πως προσωπικά δε με αφορούν τα πανηγυράκια και σε αντίθεση με τον αγαπητό Καφάτο, εγώ δε θα ήθελα να είχα παρευρεθεί στην τελετή της Κίνας, μα στη γιορτή σαρδέλας! Του Περάματος πάντα...
υ.γ. συμφωνώ απόλυτα στο προηγούμενο σχόλιο σου περί bloggers. Πάντα μια γνώμη επιδέχεται πολλές ερμηνείες
Καλημερίζω

μαριάννα είπε...

Κουσουμού Βαρδιναγγελοπούλου

Αγαπητή, μην μου φρενάρετε και μη δεσμεύετε ότι αγαπώ πιο πολύ σε σας. Την αυθορμησία και την ειλικρίνεια του λόγου σας. Να γίνεστε όσο ενοχλητική θέλετε. Έχουμε λόγο και επιχειρήματα να σας αποδείξουμε αυτά που πιστεύουμε, χωρίς φόβο και πάθος. ;)

Κι επειδή ξεκινά η νέα βδομάδα που οι νεοέλληνες και οι Έλληνες πλατσουρίζουν και η Αθήνα είναι μία καρακουκλάρα προτείνω Πινακοθήκη να δούμε το αφιέρωμα στον Γκόγια με τα υπέροχα χαραχτικά του. Διαρκεί ως τις 20 Οκτώβρη, αλλά τώρα είναι ευκαιρία που είναι η Αθήνα άδεια.

Α, και μια και είπα για εικαστικά, είδες το εκπληκτικό αφιέρωμα του φίλου μου του Αναμοχλευτή στον κόμη Balthazar Klossowski de Rola, γνωστός σε όλους με το ψευδώνυμο Balthus;

Μην το χάσεις. Εκπληκτική ανάρτηση.

Κατά τα λοιπά δε νομίζω πως διαφωνούμε κάπου, εκτός από το ότι εγώ είμαι της άποψης σχετικά με τους μπλόγκερς πως:

Αν δεν μπαζώσεις, δε χτίζεις!

Και ο νοών νοείτω... ;)

BOSKO είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Bosko, σίγουρα διαφοροποιούνται ως προς τα βασικά ζωτικά προβλήματα οι κάτοικοι των δύο περιοχών γι αυτό άλλωστε και οι μεν είναι ζωντανοί ενώ οι βόρειοι έχουν ψοφήσει και δεν το έχουν καταλάβει. Υποθέτω, λέω, και μην πιστεύεις αυτά που γράφει η γητ. χαριτολογώντας. Ύστερα, η Α' Πειραιώς, δεν απέχει πολύ από την Β.
;-)

Ωστόσο, η τελετή έναρξης δεν είναι αμιγής αθλητική εκδήλωση - θα έλεγα ότι το αποτέλεσμα είναι ο θρίαμβος της συνεργασίας κι αυτό, αν το καλοσκεφτείς, φτάνει για να σε συγκινήσει. Δεν είχα την ευκαιρία να την δω, παρότι προετοιμάστηκα και ντρεσαρίστηκα γι αυτό, και ελπίζω να πετύχω κάποια επανάληψη.

Για το ότι δεν σε αφορά, ουδείς ψόγος, όπως θα έλεγε κάποιος παλιός φίλος.


γητ, δεν είδα το ποστ για τον Μπαλτίς, αλλά θα σπεύσω.
Φαίνεται πως μπλογκοδιανύουμε εβδομάδα ευρωπαϊκού υπερρεαλισμού.

υ.γ.
ώστε θέλετε να πάτε εν μέσω Αυγούστου στην Πινακοθήκη; Γιατί; Εκπαιδευτικός δεν είστε; Όλο το καλοκαίρι καθόσαστε, τώρα το θυμηθήκατε;

BOSKO είπε...

διέγραψα το προηγούμενο μακροσκελές σχόλιο μου, αν κι είχα ομολογουμένως ρέντα. Με έπεισε η επεξηγηματική διάθεση της δευτερολογίας του κυρίου. Γνωρίζω ασφαλώς ό,τι η όποια επεξηγηματική του διάθεση οφείλεται στην παραίνεση των "αγαπημένων τρίτων" κι επειδή είναι και σε μένα πραγματικά αγαπημένοι, δεν επιθυμώ καμία συνέχεια.

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

ώστε θέλετε να πάτε εν μέσω Αυγούστου στην Πινακοθήκη; Γιατί; Εκπαιδευτικός δεν είστε; Όλο το καλοκαίρι καθόσαστε, τώρα το θυμηθήκατε;
**********************************

Ε όχι κι όλο το καλοκαίρι καθόμαστε!!!

Από τις 21 Ιουνίου που έκλεισαν τα σχολεία ετοιμαζόμουν για μετακόμιση.

Μετά ήρθα αρχές Ιουλίου, δεν πρόλαβα να ξεφορτώσω, με πιάσανε οι ξεμπουρίστρες οι φιλενάδες και το παίξαμε γοργόνες... Το τί φάγαμε και ήπιαμε στο ένα νησί ειδικά, δε λέγεται! Όχι σαν εσάς τους πλούσιους που τρώτε τα ξενέρωτα. Κανονικό φαΐ λέμε... χλίδα! Και μετά τα παρφέ, αιγινίτικα ως τις 5 το πρωΐ στη φεγγαράδα και μετά σιροπιαστά! Τί άλλο να σου πω...

Ε, τώρα ευκαιρώ για Πινακοθήκες και θεάματα! Τέλεια εποχή δεν είναι;

Το συνδυάζεις και με καφεδιά και με βιβλιότσαρκα... μια χαρά το βρίσκω. Σωστή; :)))))

Ανώνυμος είπε...

Τα συγχαρητήρια μου για τη συνέντευξη του κυρίου Μποσκοΐτη. Επιτέλους κάποιος έπρεπε να πει πολλά πράγματα με το όνομα τους. Τον διαβάζουμε από το "Δίφωνο" και έχω αγοράσει αρκετά CD κατόπιν κριτικής του. Του εύχομαι καλή επιτυχία με το νέο του φιλμ και τον περιμένουμε στην πόλη μας. Νομίζω, άλλωστε, πως πρόκειται να τιμηθεί για το σύνολο του έργου του. Ξέρει εκείνος και εάν το επιθυμεί ας κάνει ανάρτηση από το αξιόλογο ιστολόγιο του.
Σας ευχαριστώ
με τιμή
Κώστας από Βόλο

μαριάννα είπε...

βολιώτης

Να είστε καλά αγαπητέ Κώστα. Χαίρομαι που γνωρίζετε τόσα πολλά για τον Αντώνη και εύχομαι να έθει στον Βόλο με τη νέα του βράβευση! Ευκαιρία να έρθω κι εγώ για να δω τον πανέμορφο Βόλο και αγαπημένους φίλους.

Την καλησπέρα μου

BOSKO είπε...

κώστας από βόλο...
Κώστα, εισ' εσύ μήπως που σου είχα στείλει τη Φλέρυ τότε σε βιντεοκασέτα; Αν είσαι εσύ, χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε μέσω διαδικτύου αυτή τη φορά! Ακόμη έχω εκείνον τον ξυλόγλυπτο καθέφτη- δώρο σου! Με τον Βόλο έχω ιδιαίτερη σχέση, καθώς από κει κατάγεται η μάνα μου. Ναι, όντως, ήταν να γίνει μια προβολή της Φλέρυς και του Κύτταρου στην πόλη σας, αλλά η κόπια της μιας ταινίας επρόκειτο να ταξιδέψει σε φεστιβάλ στο εξωτερικό τον ίδιο καιρό. Του χρόνου να' μαστε καλά!
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου.

Ανώνυμος είπε...

Αντώνη δεν το πιστεύω!!! Η Γιάννα είμαι από το δημοσιογραφικό εργαστήριο! Για θυμίσου! Τα κατάφερες, όλοι το λέγαμε από τότε. Μπράβο Αντώνη μου χαίρομαι για σένα!!! Ο Βλάχος μου είχε πεί ότι σχίζεις παντού!!! Θα τα πούμε η δε μας καταδέχεσαι πια;

BOSKO είπε...

ανώνυμος...
Αν εσύ δεν το πιστεύεις, εγώ τι να πω...Τι γίνεσαι, ρε κοριτσάρα; Είχα μάθει ό,τι ζούσες Κύπρο. Παντρεύτηκες, έχεις παιδάκια ή αραχτή και μόνη; Δώσε πολλούς χαιρετισμούς στον κο Βλάχο! Την Κυριακή αυτή κερνάω καφέ στου Ψυρρή προ ή μετά της εκπομπής μου, ξέρεις που θα με βρεις!
Σε φιλώ πολύ

(τι έγινε, ρε Μαριάννα, τι σουξέ ειν' αυτό! Ούτε η Αγγελική Νικολούλη να' σουν)...

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

γητ.
Ενώ Πινακοθήκη, καφές και βιβλιότσαρκα δεν είναι ξενέρωμα - είναι πολύ χάι, καλοκαιριάτικα...

Λες και προτείνεις δισκοθήκη (ντισκοτέκ), εντριβές και μπαρότσαρκα. Υπενθυμίζω: στην Ελλάδα πια ζεις και υπάρχει ελπίς. Δεν είσαι στην Ελβετία, γλίτωσες!

Και αν στο νησί που πήγατε, δεν φάγατε σουτζουκάκια και δεν ήπιατε το παραδοσιακό νερό με γυαλάκια αντί με παγάκια, δεν μάθατε ακόμα τι θα πει χλιδή.

(Σουξέ, πράγματι το ποστ σου. Και να σκεφτείς ότι είναι η πιο "νεκρή" βδομάδα του Αυγούστου και τα περισσότερα πληκτρολόγια έχουν πάει διακοπές.)

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Tο πόσο μου αρέσουν τέτοιες εποχές δε λέγεται... Λατρεύω την άδεια Αθήνα, την άδεια πολυκατοικία, την άδεια πιλοτή, τους άδειους δρόμους, τα άδεια μαγαζιά. :)

Φυσικά και φάγαμε υπέροχα σουτζουκάκια και όχι μόνο και ήπιαμε το νερό το... κάπως στολισμένο. Τί μας περάσατε κυρία μου τίποτα άσχετες;

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

Πέρασα να πω ένα γεια. Κορφιάτικο. Ξαναπέφτω στην αυγουστιάτικη ραστώνη. Χαίρε!

μαριάννα είπε...

γιώργος κεντρωτής

Να περνάτε υπέροχα Γιώργο μου! Εύχομαι τις πιο όμορφες διακοπές να έχετε!
Η δικτυακή απουσία σου αισθητή και κάτι παραπάνω.

Την αγάπη μου

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαι ο Κώστας που του είχατε στείλει την ταινία σας, κύριε Μποσκοΐτη, αλλά θα ήθελα να ήμουν...
Την καλησπέρα μου!

BOSKO είπε...

βολιώτης...
δεν πειράζει, όπως και να' χει ευχαριστώ για τα σχόλια σας! Κι όταν έρθω στο Βόλο, να έρθετε κι εσείς να μου μιλήσετε!

Juanita La Quejica είπε...

Έτσι μπράβο, να μαθαίνουμε να χαιρόμαστε και εμείς με τις επιτυχίες νέων ανθρώπων!

BOSKO είπε...

κι εμείς οι "νέοι άνθρωποι" να χαιρόμαστε που κάνουμε νέες γνωριμίες! Να' σαι καλά, Χουανίτα!

μαριάννα είπε...

Juanita La Quejica

Καλώς το κορίτσι! Τέλος οι διακοπές Χουανιτάκι ή έχει και δεύτερο μέρος; Να τηλεφωνηθούμε αν δεν φύγεις. Χαίρομαι που γνωριστήκατε με τον Αντώνη. Έχετε πολλά κοινά πάνω στις μουσικές που αγαπάτε.

Φιλιά!

igkros είπε...

Μπράβο γητεύτρια! Ήρθες Θεσσαλονίκη και δεν το πήραμε πρέφα! Δεν ήξερα ότι το καφεδάκι με τον Μπόσκο ήταν κανονικότατη μπλογκο-συνεντευξη!

μαριάννα είπε...

alps

Καλώς το!
Ειλικρινά νόμιζα πως είσαι σε διακοπές και μάλιστα στην Κέρκυρα όπως μου είπες στο τηλέφωνο.

Και πραγματικά ήθελα να δω πολλά παιδιά από τη Θεσσαλονίκη, όπως τον Μίλτο(Μαύρο Γάτο) την ΑΤΠ την Κατερίνα και γενικά όλους τους Θεσσαλονικείς μπλόγκερς, καθώς και να περάσω από Βόλο.

Αλλά ήξερα πως όλοι έλειπαν. Όμως μη σε νοιάζει. Τώρα που μάθαμε το δρόμο... Θα πάρω τον μπόσκο και μερικούς τρελάρες και θα έρθουμε κάποιο ΣΚ.

Η συνέντευξη προέκυψε γιατί χάρηκα την κουβέντα μας με τον Αντώνη. :)

Φιλιά πολλά!

Juanita La Quejica είπε...

Με την πρώτη ευκαιρία, να κανονίσουμε να τα πούμε και από κοντά παιδιά.
Δυστυχώς Μαριάννα μου ακυρώθηκαν οι διακοπές. Πάει και η συναυλία του Diego.
Εξακολουθούμε να είμαστε στο νοσοκομείο, σε μία αργή και βασανιστική πορεία προς... δεν ξέρω ακριβώς πού πάμε, για να πω την αλήθεια.

μαριάννα είπε...

Juanita La Quejica

Περαστικά εύχομαι Χουανίτα μου! Και καλή δύναμη! Ξέρω πόσο δύσκολο είναι.
Όταν με το καλό χαλαρώσεις τα λέμε.
Εμείς εδώ θα είμαστε...

Πολλά φιλιά!