Αντώνης Μποσκοΐτης! Εκ βαθέων... στους Διόσκουρους! Αποκλειστικώς αποκλειστικός κι ιδιαιτέρως απολαυστικός! Τόσο νωρίς... τόσα πολλά!

Ο Αντώνης συνομιλεί με Λουδοβίκο! Φωτό: Γητ ;)

Εδώ και πολλούς μήνες εκκρεμούσε μια συνάντηση με τον αγαπημένο κι εκλεκτό συνιστολόγο και φίλο, Μπόσκο. Επιτέλους καταφέραμε πριν λίγες μέρες και ήπιαμε έναν απολαυστικό καφέ στους Διόσκουρους. Η συζήτηση ήταν τόσο ενδιαφέρουσα μαζί του, που σκέφτηκα να την κάνω ποστ γιατί σίγουρα θα ενδιαφέρει κι άλλους φίλους ιστολόγους. Αφαιρώ τις απαντήσεις μου και παραθέτω τις απόψεις του Αντώνη, αφού πρώτα γράψω ένα σύντομο :) βιογραφικό σημείωμα για όσους δεν ξέρουν πολλά για τον Αντώνη Μποσκοΐτη, τον κατά κόσμον, δικό μας... BOSKO!

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1974.
Εγγονός του Χρήστου Μποσκοΐτη, περίφημου τραγουδιστή αμανέδων στην παρέα των ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, ΜΑΡΚΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ, που ο ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ αναφέρει στο βιβλίο του για τα ρεμπέτικα ως "ΜΠΟΣΚΙΟΥ" (τουρκική λέξη).

Σπούδασε Κινηματογράφο και Δημοσιογραφία στην Αθήνα. Σε ηλικία 6 ετών ξεκίνησε μαθήματα Ελεύθερου Σχεδίου. Το 1986 σε ηλικία 12 ετών κερδίζει το Β΄ΒΡΑΒΕΙΟ στον ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ με κριτική επιτροπή τους ΦΑΣΙΑΝΟ και ΜΥΤΑΡΑ, μεταξύ άλλων!!! Το Βραβείο ήταν ο Γύρος της πρώην Ανατολικής Ευρώπης για 22 ημέρες.Έκτοτε δεν ασχολήθηκε ξανά με τη Ζωγραφική αλλά παραμένει ερασιτέχνης ζωγράφος.(Έτσι έλεγαν οι εφημερίδες της εποχής).

Στη συνέχεια σπούδασε ηθοποιός για ένα φεγγάρι παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στον "ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΗ" του Μολιέρου, παράσταση που σε τοπικό πλαίσιο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και παρουσιάστηκε σε διάφορες φεστιβαλικές οργανώσεις.

Στις αρχές του '90 σπούδασε Κινηματογράφο και Δημοσιογραφία παράλληλα! Τόσο διαφορετικές Σχολές...

Εργάστηκε ως Βοηθός Σκηνοθέτης στην Τηλεόραση και τον Κινηματογράφο, ενώ από πολύ νωρίς γύρισε με τις φοιτητικές ταινίες του πολλά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Το 2000 σε συνεργασία με τον συνθέτη ηλεκτροακουστικής μουσικής, ΜΗΝΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, σκηνοθέτησε το μονόπρακτο του «Το απρόοπτο στο Οχάιο» του Σάμουελ Μπέκετ, το οποίο παρουσιάστηκε στις εκδηλώσεις του Ιονίου πανεπιστημίου στην Κέρκυρα (Τμήμα Μουσικών Σπουδών) και στο μικρό μουσικό θέατρο στο Κουκάκι, απ' ότι λέει το Αθηνόραμα της εποχής.
Παράλληλα σκηνοθετούσε βίντεο-κλιπς του ΠΑΝΟΥ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ, του ΠΑΝΤΕΛΗ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗ και άλλων καλλιτεχνών.

Το 1999 ξεκίνησε να γράφει δισκοκριτικές στον "ΗΧΟ". Ακολούθησαν συνεργασίες με τα έντυπα "ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ", "Η ΕΠΟΧΗ" και μέχρι σήμερα με το "ΔΙΦΩΝΟ", στο οποίο παραμένει βασικός συντάκτης και κριτικός. Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 100 συνεντεύξεις με καλλιτέχνες από την ελληνική μουσική και τον κινηματογράφο. Νωρίτερα, το 1998 ένα κείμενό του είχε βραβευτεί από το περιοδικό "ΠΟΠ+ΡΟΚ".

Το 2002 το πρώτο ντοκιμαντέρ του για την ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ σαρώνει τα Βραβεία στο 25ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ. Ακολουθεί άλλο ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μέχρι που το 2005 το σενάριό του για ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για το θρυλικό ΚΥΤΤΑΡΟ, εγκρίνεται παμψηφεί από το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.

Η ταινία εγκαινιάζει πανηγυρικά το FILMCENTER του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ και κάνει πρεμιέρα στις Αθηναϊκές αίθουσες τον Οκτώβριο του 2005 όπου και παραμένει για πέντε εβδομάδες.
Ο δύσκολος ΔΑΝΙΚΑΣ τη χαραχτηρίζει στα ΝΕΑ ως το "ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΔΕΚΑ ΕΤΩΝ"!

Την επόμενη χρονιά , το 2006 στο 47ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝ/ΦΟΥ ΤΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ κερδίζει το Β΄ ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ του ΥΠΠΟ στην κατηγορία ταινίας τεκμηρίωσης. Συμμετέχει ακόμη στο επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του σημαντικού ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ MOFFOM (MUSIC ON FILM- FILM ON MUSIC) της Πράγας, ενώ διοργανώνεται και ρετροσπεκτίβα στα μουσικά ντοκιμαντέρ του από την ελληνική κινηματογραφική λέσχη του Λουξεμβούργου.

Η νέα του ταινία- και πάλι μουσικό ντοκιμαντέρ- για τον Ιάπωνα τραγουδιστή DAMO SUZUKI των Γερμανών Ροκάδων CAN, διαγωνίζεται σε λίγες βδομάδες στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ, στην κατηγορία ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ.

Παράλληλα ετοιμάζει και το δεύτερο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του με παραγωγό τον εκδότη ΓΙΑΝΝΗ ΣΟΛΔΑΤΟ και θέμα την εικαστική αξία των ταινιών του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΥ (Τίτλος "ΟΔΥΣΣΕΙΕΣ ΣΩΜΑΤΩΝ" από το ομώνυμο βιβλίο του ΓΙΑΝΝΗ ΣΟΛΔΑΤΟΥ, που ο BOSKO μετέτρεψε σε κινηματογραφικό σενάριο).

Τον έχουν εμπιστευθεί σημαντικοί καλλιτέχνες, χαρίζοντάς του το Αρχείο τους: Η ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ και ο ίδιος ο ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ.

Ακόμα και τώρα συνεργάζεται με τον ΣΕΙΡΙΟ, το δισκογραφικό σπίτι του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, υπό την εποπτεία του θετού γιου του, ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ενώ επιμελείται δύο επικείμενες δισκογραφικές εκδόσεις με κινηματογραφικές μουσικές του Μάνου. Έχει επιμεληθεί δισκογραφικές εδόσεις καλλιτεχνών όπως η ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ, η ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ, ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ κ.ά.

Αντώνη, ευκαιρία τώρα που σε πέτυχα επιτέλους από κοντά να μιλήσουμε για τα blogs και το μέλλον του blogging στην Ελλάδα. Θα ήθελα τη γνώμη σου για ένα σοβαρό ζήτημα που με απασχολεί τελευταία. Ξέρεις από τα διάφορα θέματα που ανεβάζω και από τις «παρέες» μου, ότι υποστηρίζω φανατικά το λεγόμενο «πάναγνο ιστολογείν». Αυτό που αγαπήσαμε ως τώρα. Το ιστολογείν που οι bloggers ή ιστολόγοι να λέω καλύτερα, υπηρέτησαν ως τώρα με συνέπεια και αγάπη περισσή. Ανεξάρτητα αν ήταν δημοσιογράφοι ή όχι. Ποιητές και λογοτέχνες, διανοούμενοι κι επαγγελματίες, φοιτητές ή μαθητές, καλλιτέχνες ή πολιτικοί, νοικοκυρές ή αγρότισσες, συνταξιούχοι ή μάχιμοι. Όσοι έγραφαν, το έκαναν από μεράκι και από αγάπη. Τελευταία όμως παρατηρείται μία τάση να «αλωθεί ΚΑΙ το δίκτυο» από τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα και τον ελεγχόμενο τύπο. Ειδησεογραφία κλασική και συνεπώς βαρετή, και όχι η ψυχούλα του καθενός μας που έβγαινε στα θέματά μας, αυθόρμητα κι ανυστερόβουλα. Τί λες γι αυτό; Και τί προβλέπεις; Είσαι άνθρωπος με πείρα, αλλά και με μια αισθητική εκλεκτή και θα ήθελα να μιλήσεις με το χέρι στην καρδιά.

Εδώ θα σε στενοχωρήσω, καλή μου Μαριάννα, όμως από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, αυτό που ήθελα να πολεμήσω ήταν ακριβώς οι…νοικοκύρηδες. Δε νομίζω ό, τι εμένα προσωπικά με αφορά η γνώμη του συνταξιούχου ή της νοικοκυράς, πόσω μάλλον όταν αυτοί έχουν και λογοτεχνικές ανησυχίες. «Μακριά από βλάχο με άποψη» είχε πει κάποτε η Αρλέτα και με είχε καλύψει απόλυτα. Όλοι αυτοί που λες, απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις, συνήθως γλιτώνουν τα φράγκα από μια συνεδρία με τον ψυχίατρο, αντικαθιστώντας τον με τους ιντερνετικούς αναγνώστες – επισκέπτες τους. Πίστεψε με, η ειδησεογραφία είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να παρέχεται μέσω διαδικτύου φιλτραρισμένη μέσα από το ψώνιο ή την οπτική του κάθε καραάσχετου. Αν θες και τον αντίποδα, όμως, προτιμώ τις ειδήσεις, σερβιρισμένες από bloggers, παρά αυτές της ιδιωτικής τηλεόρασης που θα έπρεπε να μας είχαν βγάλει όλους στο δρόμο με το κατώτατο φρικώδες επίπεδο τους. Για να το κλείσουμε το θέμα, διαφωνώ κάθετα με τη μετατροπή των blogs σε στεγνά και στυγνά ΜΜΕ από μέσο έκφρασης και ελευθερίας, αλλά ταυτόχρονα διαφωνώ με την τακτική του «κάνουμε δημοσιογραφία», αγνοώντας τι είναι πραγματικά η δημοσιογραφία. Με εκνευρίζουν αφάνταστα κάτι ψώνια που νομίζουν ό, τι διαμορφώνουν κοινή γνώμη απ’ τα blogs, βρίζοντας τον ημερήσιο ή περιοδικό Τύπο και που παρ’ όλα αυτά θα το έκλειναν την επόμενη μέρα το μαγαζάκι τους, αν τους δινόταν βήμα στο οποιοδήποτε life – style και μη, έντυπο.

Επιδιώκεις να γνωριστείς με τους bloggers που σου γράφουν;

Κοίταξε, όταν συνομιλείς καθημερινά, επί μήνες, ακόμη και χρόνια, με πέντε- δέκα ανθρώπους είναι λογικό να θες κάποια στιγμή να γνωριστείτε κι από κοντά. Στην αρχή, το ήθελα πολύ κι εγώ, σήμερα δεν με ενδιαφέρει και τόσο, εφόσον σέβομαι το δικαίωμα του άλλου στην ανωνυμία. Δεν ξέρω πως θ’ ακουστεί αυτό, μα όσο πιο υγιής ψυχικά είσαι, τόσο λιγότερες επαφές θες να έχεις στην ιδιωτική σου ζωή με τους bloggers που σου γράφουν.

Σερφάροντας καθημερινά στο ίντερνετ, ποιά είναι η γνώμη σου για τα blogs και την «ιδιοσυγκρασία» τους;

Ο καθένας στο blog του βάζει κάτι από την προσωπικότητα του. Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά blogs: άλλοι γράφουν ποίηση, άλλοι ασχολούνται με το πώς τον παίρνουν ή πως τον δίνουν οι συνάνθρωποι τους, άλλοι εκφράζουν απλά βαθύτερες σκέψεις με το δικό τους τρόπο και κάποιοι άλλοι κρατούν κανονικές εφημερίδες με μια ευρεία θεματική που ξεκινάει από τα της τέχνης μέχρι τα της πολιτικής. Καλό είναι να υπάρχουν τα πάντα, δημοκρατία έχουμε, ο καθένας ας εκφράζεται ελεύθερα με το δικό του ύφος. Η επιλογή είναι δική μας και καθορίζεται από ένα απλό κλικ.

Πιστεύεις ότι οι bloggers φιλοδοξούν να είναι και λίγο Δημοσιογράφοι;

Σαφώς κάποιοι θα το ήθελαν ασυναίσθητα ενδεχομένως από τη στιγμή που δημοσιοποιούν τη γνώμη τους για το οτιδήποτε. Εδώ οι απόψεις διίστανται: διαβάζω κατά καιρούς πολλά κείμενα, τα οποία υπερτερούν αυτών που συνήθως διαβάζουμε στον επίσημο Τύπο. Προσωπικά χαίρομαι που ό, τι γράφω στο blog αποτελεί συχνά μια πιο επιμηκυμένη εκδοχή της ύλης που έχω να παραδώσω για κάποιο έντυπο. Πιστεύω όμως ό, τι φαίνεται ποιος ειν’ αυτός που γράφει επαγγελματικά, αυτός που γράφει για να δηλώσει κάτι αναφορικά με την ημιτελή του προσωπικότητα ή αυτός που γράφει για να καταθέσει απλά μια υποκειμενική άποψη. Και πάλι θα σου πω, ας κάνει ο καθένας ό, τι θέλει. Το μ’ αρέσει – δε μ’ αρέσει ισχύει και σ’ αυτή την περίπτωση.

Έχεις δεχτεί επιθέσεις από bloggers που διαφωνούν με τα κατά καιρούς γραφόμενά σου;

Α, εδώ υπάρχει η άλλη λούμπα: ξέρεις, όταν τη σπας σε κάποιον μ’ αυτά που γράφεις χωρίς να το θέλεις κι αυτός δεν έχει τ’ αρχίδια να στο πει μ’ ένα σχόλιο ή μ’ ένα mail, αλλά κάθεται κι εφευρίσκει ολόκληρες ποιητικίζουσες παπαριές, επιτιθέμενος υποτίθεται από το δικό του blog. Το έχω δει σε πολλά blogs. Όχι, δε θα έλεγα ό, τι μου έχουν επιτεθεί άλλοι bloggers, εκτός από μια – δυο περιπτώσεις «ανώνυμων» σχολιαστών που μου έχουν σύρει τα εξ αμάξης κατά καιρούς. Φυσικά, αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για μουσικοσυνθέτες που τους είχα κάνει κακή κριτική από τις σελίδες κάποιου περιοδικού κι απλώς τώρα βρίσκουν ευκαιρία για μια πιο προσωπική επίθεση. Τι να κάνουμε, μεσ’ στο παιχνίδι είναι κι αυτό, θα τ’ αντέξουμε!



Θα χαραχτηριζόσουν ως άνθρωπος ΕΓΩΠΑΘΗΣ ή ΧΑΜΗΛΩΝ ΤΟΝΩΝ;

Νομίζω πως κλίνω προς το πρώτο, αν και προσπαθώ να το περιορίσω. Διαβάζοντας κανείς το blog μου, θα νομίζει πως είμαι αφενός ένας άνθρωπος με κοινωνική ματιά και αφετέρου μεσ’ στην καλή χαρά. Με τις γνωριμίες του, τη φιλία των καλλιτεχνών κλπ. Το’ χω υπ’ όψη μου, αλλά σε διαβεβαιώνω πως αυτή είναι η καθημερινότητα μου και ό, τι γράφω μου βγαίνει τελείως αυθόρμητα, χωρίς να προσχεδιάζω τίποτα: ούτε το περιεχόμενο των κειμένων, αλλά ούτε και τις αντιδράσεις αυτών που με διαβάζουν. Απ’ την άλλη, δεν ανήκω στους bloggers που βγάζουν φόρα – παρτίδα την ιδιωτική τους ζωή, τα ερωτικά τους ή τα οικογενειακά τους. Ποιον ενδιαφέρει αλήθεια εάν ο bosko ή η Γητεύτρια είναι στρέιτ ή γκέι και αν έχουν εξοχικό στην Ελβετία ή από πέντε παιδιά ο καθένας; Όσες φορές συνέβη κάτι τέτοιο, να γράψω δηλαδή πιο προσωπικά μου πράγματα, αν δεν είχε χιούμορ μέσα, να είσαι σίγουρη ό, τι το μετάνιωσα κι ό, τι ακόμη είμαι έτοιμος να εξαφανίσω ανά πάσα στιγμή τέτοιου είδους αναρτήσεις. Κι επειδή με ρωτάς, δεν είμαι καθόλου χαμηλών τόνων. Δε μου πάνε δίπλα μου άνθρωποι χαμηλών τόνων! Παλιότερα τους θαύμαζα κάτι τέτοιους τύπους, σήμερα έχουμε γεμίσει από σεμνούς και ταπεινούς μόνο για το θεαθήναι, όμως. Γεμάτο και το διαδίκτυο από δαύτους. Ανέκαθεν προτιμούσα τους εριστικούς ανθρώπους, αυτούς με το θάρρος της γνώμης τους, ακόμη και με το θράσος τους. Και παρ’ όλο που στη ζωή μου άντε να’ χω καυγαδίσει το πολύ δυο – τρεις φορές, δεν μου αρέσει να χαρίζομαι σε κανέναν σαν κοινός μαλθακός. Τέλος, το τι ζόρια τραβάω στην ιδιωτική μου ζωή, τα κρατάω για ανθρώπους που νιώθω ό, τι με νιώθουν και σε καμία περίπτωση βέβαια για τους ιντερνετικούς επισκέπτες μου.

Έχεις κάνει φίλους μπλόγκερς με διάρκεια στη φιλία ή απλά ήταν γνωριμίες παρεΐστικες;

Ούτε το ένα, ούτε τ’ άλλο. Είμαι εννιά μήνες μόνο στη μπλογκόσφαιρα. Βέβαια ως κοινωνικός άνθρωπος χαίρομαι να γνωρίζω άλλα άτομα, εξ ου και στην πρεμιέρα του θεατρικού που σκηνοθέτησα στο Κύτταρο κάλεσα αρκετούς bloggers, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους ανταπεξήλθαν στην πρόσκληση. Έχω όμως τόσο πολλούς καλούς φίλους στην ιδιωτική μου ζωή, ώστε δεν έχω καμία ιδιαίτερη καούρα να κάνω παρέες απ’ το ίντερνετ.

Πιστεύεις ότι μπορούν να δημιουργηθούν μέσα από τα ιστολόγια σχέσεις φιλίας με διάρκεια ζωής; Ίσως και έρωτες; Θα αφηνόσουν να ερωτευθείς μία μπλόγκερ;

Όχι, δεν θα αφηνόμουν σε τίποτα στο ίντερνετ. Ούτε στις φιλίες εξ αποστάσεως, ούτε στο πλακομόνιτορ που λέει ευφυώς και ο Πανούσης. Το πολύ – πολύ να έπαιζα με κάποιο άτομο, με σκοπό να μελετήσω τη συμπεριφορά του σε διάφορες φάσεις. Μετά θα βαριόμουν και θα λέγαμε μοιραία «άντε γεια». Σε όλους νομίζω συμβαίνει αυτό, ειδικά όταν πρωτομπαίνουν στο μαγικό κόσμο του ίντερνετ και νομίζουν πως οι προκάτοχοι – γείτονες τους είναι αλλόκοτα υπερφυσικά πλάσματα. Σιγά τα ωά, θα σου’ λεγα σήμερα. Εντούτοις, εκτός από σένα που μιλάμε αυτή τη στιγμή, φιλία ανάπτυξα με έναν blogger από Θεσσαλονίκη, με τον οποίο κατά σύμπτωση είχαμε κοινούς γνωστούς. Μιλάω για τον rena fan, Αποστόλη κατά κόσμον, ένα εξαιρετικό παιδί και φοβερό γνώστη του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού. Συναντηθήκαμε μια – δυο φορές σα φυσιολογικοί άνθρωποι, ανταλλάσσουμε ακόμη υλικό, τραγούδια κλπ. και μάλιστα εντυπωσιασμένος από το blog του, μεσολάβησα ώστε να δημοσιευθεί κείμενο του σε ένα καινούργιο μουσικό περιοδικό. Οι περισσότεροι πάντως απ’ αυτούς που θα δεις στα links του blog μου είναι άνθρωποι που τους γνωρίζω προσωπικά πολύ πριν από την εποχή του διαδικτύου. Κάποιους τους διέγραψα, μια και η επικοινωνία μας είναι πολύ αραιή έως σπάνια πια.

Θα μπορούσες ποτέ να «ερωτευθείς» μια γραφή πριν δεις το πρόσωπο που κρύβεται από κάτω;

Όχι, ειλικρινά. Δε μασάω από την υφή των κειμένων του καθενός και χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες έχω γνωρίσει από κοντά bloggers που ενώ βγάζουν ένα δυναμισμό ή έναν ακτιβισμό- ξέρω γω- στη γραφή τους, από κοντά είναι ολότελα αδιάφοροι. Κατανοώ όμως κι αυτούς που ερωτεύονται μία γραφή και το πρόσωπο που κρύβεται κάτω απ’ αυτή, δίχως να το’ χουν δει ποτέ τους. Τους συμπονάω και αν ήμουν ο ψυχίατρος τους θα τους συμβούλευα να ξεκινήσουν επειγόντως συνεδρίες «κοινωνικοποίησης».

Θα παραμείνεις ρομαντικός μπλόγκερ και πάντα έτσι συνεπής όπως ως τώρα; Ή το θεωρείς μια πρόσκαιρη διαφυγή;

Δε μπορώ να ξέρω τι θα συμβεί με το blog μου. Ένας άνθρωπος εν αγνοία του με έβαλε στη φάση αυτή και μέχρι σήμερα το χρησιμοποιώ καθαρά για να μοιράζομαι θέματα μουσικολογικής υφής με συνανθρώπους μου που πιστεύω ό, τι έχουν ένα επίπεδο και μία ποιότητα. Γράφω συχνά επίσης ιστορίες του περιθωρίου, όπως το βίωσα κατά τα φοιτητικά μου χρόνια και νιώθω πολύ τυχερός γι’ αυτό. Να ξέρεις, όμως, αν κάποια στιγμή το παρατήσω το blogging, δε θα αφήσω το blog να «αιωρείται» στη μπλογκόσφαιρα, θα πατήσω ένα απλό κλικ και θα διαγράψω τα πάντα.

Ποιά μπλογκς αγαπάς; Ή καλύτερα... ποιά διαβάζεις ανυπερθέτως;

Δεν έχω κάποια συγκεκριμένα. Σερφάρω καθημερινά, όποτε δεν είμαι έξω και βλέπω τι γράφει και πως εκφράζεται ο καθένας. Εννοώ πως υπάρχουν μέρες που μπορεί να διαβάζω Γητεύτρια φανατικά και άλλες που περνούν χωρίς να μπαίνω καν στο blog σου. Σα να περιμένεις να μαζευτούν αναρτήσεις για να’ χεις να διαβάζεις. Μου αρέσει επίσης απ’ το ένα blog να οδηγούμαι σε κάποιο άλλο, άγνωστο. Δεν αφήνω πάντως συχνά σχόλια σε «αγνώστους», αν μ’ αρέσει κάποιο blog το παρακολουθώ από απόσταση.

Πως θα αντιδρούσες αν έβλεπες αλλού δημοσιευμένο, κείμενο απ’ το blog σου;

Δεν την έχω πατήσει, νομίζεις; Πρόσφατα σε ένα σερφάρισμα μου σε διαδικτυακό μουσικό περιοδικό, ανακάλυψα αυτούσιες φράσεις μου από δισκοκριτική που είχα αναρτήσει τον περασμένο Μάρτιο. Δε μου αρέσει να ξενυχτάω για να γράφω και να μου βγαίνει η πίστη κι ο άλλος να τα παίρνει έτοιμα, καλύπτοντας την ημιμάθεια και την έλλειψη παιδείας του. Χωρίς καν να σε ενημερώνει κιόλας. Αν συνέβαινε αυτό με κάποιον απλό blogger που εκτιμούσα – διότι έγινε πρόσφατα κι αυτό – δε θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα! Αντίθετα μ' ευχαριστεί αυτό το συνταξίδεμα των λέξεων από ανθρώπους με κοινή αισθητική! Επιπλέον θα πρέπει να ξέρουν οι τύποι αυτοί, οι άλλοι, ό,τι τα συγκεκριμένα κείμενα μου, έτσι ακριβώς δημοσιεύονται αυτούσια ή μικρότερα σε έκταση, στο μεγαλύτερο ελληνικό μουσικό περιοδικό, απ’ το οποίο πληρώνομαι αξιοπρεπέστατα. Δεν πρόκειται δικά μου κείμενα να γεμίσουν καμιά περιθωριακή, ιντερνετική ή μη, φυλλάδα. Το έκανα στα είκοσι μου, συνειδητά αυτό! Γι’ αυτό και ήδη επικοινώνησα με τη δικηγόρο μου, αρμόδια στα πνευματικά δικαιώματα, η ίδια που με βοηθά και στις κατοχυρώσεις των σεναρίων μου προτού κατατεθούν σε κάποιο χρηματοδοτικό πρόγραμμα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Σε κάθε επόμενη παρατυπία που θα πέσει στην αντίληψη μου, δε θα φανώ καθόλου επιεικής.

Γιαννάτου-Φαραντούρη-Μποσκοΐτης. Φωτό: Χρήστος Κισατζεκιάν

Και κάτι άσχετο λόγω της ημέρας. Σου άρεσε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων;

Λες και δε με ξέρεις, ρε Γητεύτρια! Δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω να δω καμία τελετή έναρξης, μια και μου είναι ολότελα αδιάφορα και οι Ολυμπιάδες, τα ποδόσφαιρα, οι Γιουροβιζιονιστές, οι ενθρονίσεις νέων Αρχιεπισκόπων, τα λαϊκοπόπ σούργελα και οι τηλεπαρουσιαστές – μαριονέτες! Δε θα ξεχάσω τη βραδιά που πήραμε το γαμημένο το Euro – κύπελλο, που είχαμε πάει να δούμε τάχα μου τον αγώνα στο σπίτι του Κούνδουρου με την Κωχ. Μόλις τέλος πάντων έληξε το ματς και η ψωροκώσταινα χρίστηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Μαρίζα άνοιξε το παράθυρο, έριξε ένα πελώριο κιούπι από ψιλά και άρχισε να ξεφωνίζει το Στο’ πα και στο ξαναλέω! Ο δε Κούνδουρος που τον είχε πάρει ο ύπνος, ξύπνησε απότομα απ’ τον κρότο του κιουπιού που έσπαγε στο έδαφος, έγινε έξαλλος και παραλίγο να μας πετάξει έξω! Πολύ τρελή φάση εκείνο το βράδυ! Όταν αργότερα επιχείρησα να επιστρέψω σπίτι μου με ταξί, η Συγγρού είχε κλείσει από θεοπάλαβους που είχαν καβαλήσει αυτοκίνητα και φορτηγά, ντυμένοι με αρχαιοελληνικές χλαμύδες και που κρατούσαν λερωμένες αλβανικές σημαίες, γελώντας τρομακτικά και υστερικά. Τότε ήταν που προέβην στο πρώτο μου γκράφιτι, γράφοντας σε κεντρικό τοίχο της Συγγρού «με τρομάζει η χαρά των ηλιθίων»! Γι’ αυτό σου λέω μη με ρωτάς για τελετές λήξης ή έναρξης.
Ακούγοντας σε να μιλάς για τον Κούνδουρο και την Κωχ, έχεις απομυθοποιήσει μέσα σου κάποιους καλλιτέχνες που έχεις γνωρίσει ή αντίθετα τους μυθοποιείς καθημερινά ολοένα και περισσότερο;
Δεν έχεις άδικο, υπάρχουν περιπτώσεις καλλιτεχνών που θαύμαζα και που γνώρισα πολύ καλά σε προσωπικό επίπεδο τα επόμενα χρόνια. Πολλούς απ’ αυτούς, θα ήθελα να μην τους είχα γνωρίσει, να έμεναν μέσα μου με ό, τι καλό έχουν αφήσει στον πολιτισμό αυτού του τόπου. Όταν βέβαια αναφέρομαι στην Κωχ και τον Κούνδουρο είναι σα να σου μιλάω για την οικογένεια μου, μην πιάνεσαι απ’ αυτό. Ούτε υπάρχει λόγος να σου παραθέτω ονόματα καλλιτεχνών που αγαπώ και θαυμάζω και οι οποίοι με τιμούν με τη φιλία τους. Θα τους δει όλους να παρελαύνουν κανονικά και πανηγυρικά από το blog μου με όλες τις τιμές που οφείλει να τους αποδώσει ένας νεότερος άνθρωπος που τους σέβεται και τους εκτιμάει. Αν θες όμως μια αναφορά μου σε καλλιτέχνες συνομήλικες μου, με τους οποίους μας δένει μεγάλη φιλία και μια καθημερινότητα πλέον, θα σου έλεγα τον τραγουδοποιό Νίκο Χαλβατζή από την Κοζάνη, τον Θεσσαλονικιό ερμηνευτή Παντελή Θεοχαρίδη και τον Βασίλη Γισδάκη, τον τελευταίο ορίτζιναλ τραγουδιστή του Χατζιδάκι.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω πως βλέπεις τη σημερινή ελληνική μουσική και αν υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που θα ξεχώριζες.

Σε μία περίοδο που ακούγεται ότι η δισκογραφία περνάει κρίση, κάθε μήνα φτάνουν στα χέρια μου περίπου 10 με 15 CDs. Και δεν εννοώ σκυλάδικα ή λαϊκοπόπ, που σου έλεγα προηγουμένως. Αλήθεια είναι πως το έντεχνο έχει κουράσει, αν και μέσα σ’ αυτή την κατηγορία βάζουμε τα πάντα πλέον. Μεγάλο λάθος! Έντεχνη είναι ας πούμε η Νένα Βενετσάνου, έτσι όπως μάθαμε τον όρο από τους μεγάλους συνθέτες του ΄50 και του ΄60. Έντεχνος είναι ο Μαραμής, ο μόνος που μελοποιεί σήμερα με το ίδιο τρόπο που κάποτε το έκαναν ο Λεοντής ή ο Μούτσης. Δεν είναι έντεχνοι η Τσαλιγοπούλου, ο Μάλαμας και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι χρησιμοποιούν λαϊκότροπες και παραδοσιακές φόρμες στα τραγούδια τους. Επιπλέον, παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μεγάλη άνοδος της ελληνικής αγγλόφωνης εναλλακτικής σκηνής, το myspace βρίθει από φοβερά γκρουπάκια. Εδώ βρίσκεται το μέλλον κατά τη γνώμη μου. Από νέα παιδιά που η τεχνολογία πλέον τα βοηθάει να κάνουν τη δουλειά τους έξω από δισκογραφικά κυκλώματα και μαγειρέματα. Παρ’ όλα αυτά, χαίρομαι ιδιαίτερα όταν κάποιοι νέοι εκδίδουν κανονικά το έργο τους – όχι τόσο γι’ αυτούς που ούτως ή άλλως θα έβρισκαν το δρόμο τους, όσο για την κατάσταση που πάει να διαμορφωθεί στη δισκογραφία. Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν το cd των Your Hand In Mine από τη Θεσσαλονίκη, εκτός βέβαια από τα Ημερολόγια της αγαπημένης Λένας Πλάτωνος που κυκλοφόρησαν από εκδοτικό οίκο! Βγαίνουν πολλά καλά νέα πράγματα, που μας γεμίζουν αισιοδοξία! Κι απ’ την άλλη, υπάρχουν και οι σταθερές αξίες – παρουσίες ανθρώπων σαν τον Ευάγγελο Μπουντούνη με τη νέα δουλειά του, τη Μαρία Βουμβάκη, τον Μιχάλη Σιγανίδη, τον Κ. Βήτα, τον Ξυδάκη, τη Γιαννάτου κ.ά. που βαδίζουν στον ίδιο μοναχικό δρόμο τους!

Αντώνη, πολλά ευχαριστώ για την όμορφη συζήτηση! Πέρασα υπέροχα μαζί σου και χαίρομαι πολύ γιατί φαντάζομαι από τώρα έναν υπέροχο χειμώνα στο Κύτταρο! Θα στο χρωστάμε! Και πολλά άλλα... αλλά στα φιλαράκια δε λέμε πολλά λόγια. Τους κλείνουμε μάτι κι εκείνοι ξέρουν πόσο πολύτιμη είναι η φιλία σήμερα... στους καιρούς τους χαλεπούς. ;)