Και θυμάμαι τη βροχή απαλή, αργή, να γρατζουνάει τα τζάμια όπως γρατζουνάω το δέρμα σου, με τον ίδιο τρόπο που ο χρόνος μας γρατζουνάει κάποτε αποκαλύπτοντας ότι είναι επίσης όμορφος ο έρωτας στην ανάκληση μνήμης και τη συνενοχή.

Στις μέρες της βροχής

Στη Mari Carmen

Θα ξέρεις δια της παρούσης ότι θα επιδεινωθεί η ζωή.
Mariano Maresca

Αρκετά περίεργα
η ζωή είχε περάσει χλιαρά
μέσα απ' το κορμί σου στο δικό μου.

Ακούω την κρύα βροχή να μαζεύεται
πάνω στις τσίγκινες στέγες
και η νύχτα με παγιδεύει
στον αιώνιο ιδρώτα της ησυχίας της.
Ίσως
θα έπρεπε να σε ξυπνήσω, να σε κάνω να μοιραστείς
αυτό το προαίσθημα
της μακρινής ομορφιάς
με το οποίο μπερδεύτηκα μόλις μια στιγμή
πριν επιστρέψω σε σένα
που εγκαταλείπεσαι
στην υπέροχη παρουσία
της αναπνοής σου.

Περνούν αργά τ' αυτοκίνητα.
Ακούω επίσης
την καρδιά σου μακρινή
να περνά χαράματα μέσα απ' τη βροχή
και με φοβίζει η σκιά
της τόσης οικειότητας.

Είναι αργά.
Ένας γράφει τη ζωή του σ' ένα ποίημα,
αναλύει τον έρωτα
και προσαρμόζεται
να συνεχίσει ως έχει, μαζί με το κορμί σου
που ίσως με θυμάται ακόμα
γυμνό μέσα στα σεντόνια,

ή τις βροχερές νύχτες, που μας επιβεβαιώνουν
ότι η ζωή, ενδεχομένως υπέροχη,
δεν είναι πάντα διαθέσιμη
και ότι μερικές φορές προκύπτει ακόμη και μεγάλη,
φοβερή όπως τώρα,
εν τω μεταξύ, να φοβάμαι να σε φιλήσω τυχαία.

Το ξέρω. Γίναμε ξένοι
μας μιλούν σημάδια πολύ οικεία,
αγχωμένοι στους δρόμους
μιας νέας πόλης,
ελπίζοντας ότι ίσως να μας φωτογραφίσουν
μπροστά σ' αυτό τον έρωτα και τις ουλές του,
αυτό που συγχέουμε με τα δικά μας αισθήματα
ή ίσως
-τις νύχτες της τρέλας-
με μια αίσθηση υγρασίας στα μάτια.

Ωστόσο με λίγα λόγια συνοψίζονται
σχεδόν όλες οι μέρες,
των συλλαβών τους συμπεριλαμβανομένων
στους στίχους μου και στην ευτυχία.
Χλιαρά τα χρόνια
μας αποκαλύπτουν
ότι τίποτα πια δεν υπάρχει χωρίς τον ιδρώτα σου και τον δικό μου,
ότι είμαστε ακόμη πολύ σεμνότυφοι
όταν εκπλησσόμεθα
φοβούμενοι το πάθος,
γεμάτοι άσχημα, ανομολόγητα ένστικτα.

Γι αυτό, ενώ βρέχει,
ευχαριστώ το κορμί σου μες στα σεντόνια
κι αυτό το μελαγχολικό πάθος
να χαϊδεύω τους μηρούς σου,
αρκετά παράξενους
και υπέροχους σαν ένα όνειρο
που μόλις φτάνει.



II


Ο Νοέμβριος
μπορεί να είναι μια κατάκτηση,
γιατί επιστρέφει πάλι
πάνω στις τέντες,
στις καρφίτσες από μίμηση μαργάρου,
στα φτηνά ντεμισεζόν παλτά
όπου εσύ κρυβόσουν
ξαφνικά και ο πόθος μου.

Κι επιστρέφει
με την αδέξια υπομονή της πίστης,
όπως η μελωδία
από ένα παλιό τραγούδι που θυμόμαστε.
Ξέρεις πια ότι το φθινόπωρο,
παραπάνω από το μουσκεμένο
φτέρωμα των δένδρων,
παραπάνω απ' το φως κι απ' τη γη την ίδια,
ήταν ένα ακυρωμένο ραντεβού, χαμένο ανάμεσά μας.

Τώρα
μας αγκαλιάζει ο χρόνος ασθενικά στα πόδια,
σπάζοντάς μας το βήμα, απομακρύνοντας τα φύλλα
των αναρρηχητικών,
ενώ όλα είναι ίδια και μας αναγγέλει
εκείνη την παλιά ανάμνηση μπερδεμένη από τις ώρες,
εκείνα τα καραβάνια
των ημερών χωρίς αίσθηση
που περνούσαν βουίζοντας μπροστά από τα μάτια,
που έφερναν μαζί τους
μονάχα δυο κορμιά ερωτευμένα ή φοβισμένα.

Και δεν είναι πια η συνήθεια να με πλησιάζεις,
παίρνοντάς μου τη ζώνη, ποθώντας σε
μ' έναν πόθο γαλάζιο σαν ένας άνεμος ήσυχος
ή να περνάς αργά
όταν βαραίνουν τα φύλλα κάτω απ' τα πόδια
και οι καμπάνες τρίζουν
σκαλωμένες στα δέντρα.

Και δεν είναι η συνήθεια να σ' ακολουθήσω,
να μάθω να σταματώ στις βιτρίνες
και να ακούω τη φωνή σου να φτάνει, κατρακυλώντας στο αυτί
σώζοντας την απόσταση
που ταιριάζει ανάμεσα σε δυο κορμιά.
Ήταν η ζωή λοιπόν
εκείνη που μας θύμιζε,
με τις ξεκάθαρες σειρήνες των καραβιών της
και τα κοσμήματά της,
ότι ακολουθούσε σφύζοντας ανάμεσά μας,
κατεστραμμένη,
νεφελώδης και εφήμερη
όπως το ξηρό σπέρμα
πάνω στο κρύο πια δέρμα
ότι τόσο έxουμε αγαπηθεί και σχεδόν πάντα.
Ή ίσως προτιμάμε
μια γιορτή έρωτα όπου συναντιόμαστε
για να καταφέρουμε να δούμε
αυτό που δεν ιδώθηκε ποτέ..

Δεν γνωρίζεις ότι το σώμα σου
τις νύχτες χωρίς καιρό όπως αυτή,
συγχέεται ξαφνικά με το χάραμα,
που το κρατά κοιμισμένο δίπλα μου.

Αλλά ο Νοέμβρης επιστρέφει
με την αδέξια υπομονή της πίστης
(τα ίχνη του έρωτα πάνω στους ώμους
όπως ένα καραβάνι με ανάκατες λεπτομέρειες),
και ίσως μπορεί να είναι μια κατάκτηση,
γιατί όλα είναι πιο σαφή.


Θυμάμαι
τις πρώτες αγκαλιές, μόνοι,
κολλημένοι στον τοίχο,
δραπετεύοντας από τη βροχή
μιας παλιάς πόλης,
φρεσκοερωτευμένοι ακόμη,
ευτυχισμένοι και νευρικοί.
Ή την ξαφνική υγρασία των μαλλιών σου
μουσκεμένα από έρωτα κι από την καταιγίδα
στους ανοιχτούς κάμπους
ίδια με τα κορμιά μας στην έξαψη του Αυγούστου.
Και τις νύχτες της κακόκεφης ειρήνης
όπου αγωνίζεται ο έρωτας ενάντια στο κρύο,
τουρτουρίζοντας κάτω από τα σύννεφα
πάνω στο κρεβάτι της παγωνιάς.
Και θυμάμαι
τη βροχή απαλή, αργή, να γρατζουνάει τα τζάμια
όπως γρατζουνάω τη σάρκα σου,
με τον ίδιο τρόπο που ο χρόνος μας γρατζουνάει
κάποτε αποκαλύπτοντας
ότι είναι επίσης όμορφος ο έρωτας στην ανάκληση μνήμης
και τη συνενοχή.

Ανοίγουμε το μπαλκόνι
αλυχτώντας στο φεγγάρι
με το κορμί τεντωμένο ψηλά,
όμορφοι σαν λύκοι
που τώρα καταλαβαίνουν την κατεύθυνση απ΄την οποία έρχονται,
που τώρα γνωρίζουν την εποχή στην οποία ζουν.

Είναι ένα φως διαφορετικό
από τα περιβάλλοντα.

Πάνω στο δέρμα σου συνθλίβονται
οι σταγόνες της βροχής
και η γη εκτείνεται κηλιδωμένη σαν μια τίγρη.



III
Μας επισκέπτεται ο έρωτας. Έχει το σπίτι
μια ανάμνηση τυφλή
του ήλιου πάνω στα μπράτσα
και το μελαγχολικό πάθος των βοτάνων στο δέρμα.

Θα πρέπει ν' αγκαλιάσουμε σοβαρά
αυτό το γκρίζο πρωινό όλων των νοσταλγιών
και να συμβιβαστούμε με το φως
το οποίο αρχίζει να μας εκνευρίζει
κάτω από τις πόρτες
σαν ένας μυστικός θεατής τον οποίον πρέπει να ανεχτούμε.

Είναι πάρα πολλά πράγματα.
Φαίνεται ότι ο χρόνος κυλά αδιάφορα,
ξένος ανάμεσά μας
που έχουμε μιλήσει τόσο πολύ για τη ζωή
για να φτάσουμε έγκαιρα στ' ανοιχτά της μάτια,
στη ροζ θηλή της
στην υπέροχη πια καμπύλη των κορμιών
που ψάχναμε μαζί,
βιαστικά,
ανοίγοντας φερμουάρ
μ' αυτήν την ανυπομονησία των ερωτευμένων.

Ο ήλιος
που δείχνει την αβέβαιη σάρκα των χειλιών σου
πλησιάζει έρποντας και μου θυμίζει
πως είναι δυνατόν να ξανατρέξουμε
ενώ σβήνονται αργά τα τελευταία αστέρια.
Πριν να γεννηθείς και να γεννηθώ
κάποιος έπρεπε να ζήσει σ' αυτά τα δωμάτια
να τα υποφέρει ακριβώς μόνο τις βδομάδες,
που κατοικήθηκαν από πόθους μισοπραγματοποιημένους.

Οι άνθρωποι της μοναξιάς.

Ίσως όλα να αξίζουν
αν μια μέρα...

Εμείς
που τίποτα δεν κάναμε, ούτε καν ένα σπίτι.

Είναι πιο σοφός ο έρωτας όταν ξημερώνει,
όταν πια αρχίζει να ακούγεται το πρωί,
στον μακρύ δρόμο, τον έρημο απ' τη σάρκα σου.

Luis García Montero
Mετ. Μαριάννα Τζανάκη

Αφιερωμένο εξαιρετικά...