Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Και θυμάμαι τη βροχή απαλή, αργή, να γρατζουνάει τα τζάμια όπως γρατζουνάω το δέρμα σου, με τον ίδιο τρόπο που ο χρόνος μας γρατζουνάει κάποτε αποκαλύπτοντας ότι είναι επίσης όμορφος ο έρωτας στην ανάκληση μνήμης και τη συνενοχή.


Στις μέρες της βροχής

Στη Mari Carmen

Θα ξέρεις δια της παρούσης ότι θα επιδεινωθεί η ζωή.
Mariano Maresca

Αρκετά περίεργα
η ζωή είχε περάσει χλιαρά
μέσα απ' το κορμί σου στο δικό μου.

Ακούω την κρύα βροχή να μαζεύεται
πάνω στις τσίγκινες στέγες
και η νύχτα με παγιδεύει
στον αιώνιο ιδρώτα της ησυχίας της.
Ίσως
θα έπρεπε να σε ξυπνήσω, να σε κάνω να μοιραστείς
αυτό το προαίσθημα
της μακρινής ομορφιάς
με το οποίο μπερδεύτηκα μόλις μια στιγμή
πριν επιστρέψω σε σένα
που εγκαταλείπεσαι
στην υπέροχη παρουσία
της αναπνοής σου.

Περνούν αργά τ' αυτοκίνητα.
Ακούω επίσης
την καρδιά σου μακρινή
να περνά χαράματα μέσα απ' τη βροχή
και με φοβίζει η σκιά
της τόσης οικειότητας.

Είναι αργά.
Ένας γράφει τη ζωή του σ' ένα ποίημα,
αναλύει τον έρωτα
και προσαρμόζεται
να συνεχίσει ως έχει, μαζί με το κορμί σου
που ίσως με θυμάται ακόμα
γυμνό μέσα στα σεντόνια,

ή τις βροχερές νύχτες, που μας επιβεβαιώνουν
ότι η ζωή, ενδεχομένως υπέροχη,
δεν είναι πάντα διαθέσιμη
και ότι μερικές φορές προκύπτει ακόμη και μεγάλη,
φοβερή όπως τώρα,
εν τω μεταξύ, να φοβάμαι να σε φιλήσω τυχαία.

Το ξέρω. Γίναμε ξένοι
μας μιλούν σημάδια πολύ οικεία,
αγχωμένοι στους δρόμους
μιας νέας πόλης,
ελπίζοντας ότι ίσως να μας φωτογραφίσουν
μπροστά σ' αυτό τον έρωτα και τις ουλές του,
αυτό που συγχέουμε με τα δικά μας αισθήματα
ή ίσως
-τις νύχτες της τρέλας-
με μια αίσθηση υγρασίας στα μάτια.

Ωστόσο με λίγα λόγια συνοψίζονται
σχεδόν όλες οι μέρες,
των συλλαβών τους συμπεριλαμβανομένων
στους στίχους μου και στην ευτυχία.
Χλιαρά τα χρόνια
μας αποκαλύπτουν
ότι τίποτα πια δεν υπάρχει χωρίς τον ιδρώτα σου και τον δικό μου,
ότι είμαστε ακόμη πολύ σεμνότυφοι
όταν εκπλησσόμεθα
φοβούμενοι το πάθος,
γεμάτοι άσχημα, ανομολόγητα ένστικτα.

Γι αυτό, ενώ βρέχει,
ευχαριστώ το κορμί σου μες στα σεντόνια
κι αυτό το μελαγχολικό πάθος
να χαϊδεύω τους μηρούς σου,
αρκετά παράξενους
και υπέροχους σαν ένα όνειρο
που μόλις φτάνει.



II


Ο Νοέμβριος
μπορεί να είναι μια κατάκτηση,
γιατί επιστρέφει πάλι
πάνω στις τέντες,
στις καρφίτσες από μίμηση μαργάρου,
στα φτηνά ντεμισεζόν παλτά
όπου εσύ κρυβόσουν
ξαφνικά και ο πόθος μου.

Κι επιστρέφει
με την αδέξια υπομονή της πίστης,
όπως η μελωδία
από ένα παλιό τραγούδι που θυμόμαστε.
Ξέρεις πια ότι το φθινόπωρο,
παραπάνω από το μουσκεμένο
φτέρωμα των δένδρων,
παραπάνω απ' το φως κι απ' τη γη την ίδια,
ήταν ένα ακυρωμένο ραντεβού, χαμένο ανάμεσά μας.

Τώρα
μας αγκαλιάζει ο χρόνος ασθενικά στα πόδια,
σπάζοντάς μας το βήμα, απομακρύνοντας τα φύλλα
των αναρρηχητικών,
ενώ όλα είναι ίδια και μας αναγγέλει
εκείνη την παλιά ανάμνηση μπερδεμένη από τις ώρες,
εκείνα τα καραβάνια
των ημερών χωρίς αίσθηση
που περνούσαν βουίζοντας μπροστά από τα μάτια,
που έφερναν μαζί τους
μονάχα δυο κορμιά ερωτευμένα ή φοβισμένα.

Και δεν είναι πια η συνήθεια να με πλησιάζεις,
παίρνοντάς μου τη ζώνη, ποθώντας σε
μ' έναν πόθο γαλάζιο σαν ένας άνεμος ήσυχος
ή να περνάς αργά
όταν βαραίνουν τα φύλλα κάτω απ' τα πόδια
και οι καμπάνες τρίζουν
σκαλωμένες στα δέντρα.

Και δεν είναι η συνήθεια να σ' ακολουθήσω,
να μάθω να σταματώ στις βιτρίνες
και να ακούω τη φωνή σου να φτάνει, κατρακυλώντας στο αυτί
σώζοντας την απόσταση
που ταιριάζει ανάμεσα σε δυο κορμιά.
Ήταν η ζωή λοιπόν
εκείνη που μας θύμιζε,
με τις ξεκάθαρες σειρήνες των καραβιών της
και τα κοσμήματά της,
ότι ακολουθούσε σφύζοντας ανάμεσά μας,
κατεστραμμένη,
νεφελώδης και εφήμερη
όπως το ξηρό σπέρμα
πάνω στο κρύο πια δέρμα
ότι τόσο έxουμε αγαπηθεί και σχεδόν πάντα.
Ή ίσως προτιμάμε
μια γιορτή έρωτα όπου συναντιόμαστε
για να καταφέρουμε να δούμε
αυτό που δεν ιδώθηκε ποτέ..

Δεν γνωρίζεις ότι το σώμα σου
τις νύχτες χωρίς καιρό όπως αυτή,
συγχέεται ξαφνικά με το χάραμα,
που το κρατά κοιμισμένο δίπλα μου.

Αλλά ο Νοέμβρης επιστρέφει
με την αδέξια υπομονή της πίστης
(τα ίχνη του έρωτα πάνω στους ώμους
όπως ένα καραβάνι με ανάκατες λεπτομέρειες),
και ίσως μπορεί να είναι μια κατάκτηση,
γιατί όλα είναι πιο σαφή.


Θυμάμαι
τις πρώτες αγκαλιές, μόνοι,
κολλημένοι στον τοίχο,
δραπετεύοντας από τη βροχή
μιας παλιάς πόλης,
φρεσκοερωτευμένοι ακόμη,
ευτυχισμένοι και νευρικοί.
Ή την ξαφνική υγρασία των μαλλιών σου
μουσκεμένα από έρωτα κι από την καταιγίδα
στους ανοιχτούς κάμπους
ίδια με τα κορμιά μας στην έξαψη του Αυγούστου.
Και τις νύχτες της κακόκεφης ειρήνης
όπου αγωνίζεται ο έρωτας ενάντια στο κρύο,
τουρτουρίζοντας κάτω από τα σύννεφα
πάνω στο κρεβάτι της παγωνιάς.
Και θυμάμαι
τη βροχή απαλή, αργή, να γρατζουνάει τα τζάμια
όπως γρατζουνάω τη σάρκα σου,
με τον ίδιο τρόπο που ο χρόνος μας γρατζουνάει
κάποτε αποκαλύπτοντας
ότι είναι επίσης όμορφος ο έρωτας στην ανάκληση μνήμης
και τη συνενοχή.

Ανοίγουμε το μπαλκόνι
αλυχτώντας στο φεγγάρι
με το κορμί τεντωμένο ψηλά,
όμορφοι σαν λύκοι
που τώρα καταλαβαίνουν την κατεύθυνση απ΄την οποία έρχονται,
που τώρα γνωρίζουν την εποχή στην οποία ζουν.

Είναι ένα φως διαφορετικό
από τα περιβάλλοντα.

Πάνω στο δέρμα σου συνθλίβονται
οι σταγόνες της βροχής
και η γη εκτείνεται κηλιδωμένη σαν μια τίγρη.



III
Μας επισκέπτεται ο έρωτας. Έχει το σπίτι
μια ανάμνηση τυφλή
του ήλιου πάνω στα μπράτσα
και το μελαγχολικό πάθος των βοτάνων στο δέρμα.

Θα πρέπει ν' αγκαλιάσουμε σοβαρά
αυτό το γκρίζο πρωινό όλων των νοσταλγιών
και να συμβιβαστούμε με το φως
το οποίο αρχίζει να μας εκνευρίζει
κάτω από τις πόρτες
σαν ένας μυστικός θεατής τον οποίον πρέπει να ανεχτούμε.

Είναι πάρα πολλά πράγματα.
Φαίνεται ότι ο χρόνος κυλά αδιάφορα,
ξένος ανάμεσά μας
που έχουμε μιλήσει τόσο πολύ για τη ζωή
για να φτάσουμε έγκαιρα στ' ανοιχτά της μάτια,
στη ροζ θηλή της
στην υπέροχη πια καμπύλη των κορμιών
που ψάχναμε μαζί,
βιαστικά,
ανοίγοντας φερμουάρ
μ' αυτήν την ανυπομονησία των ερωτευμένων.

Ο ήλιος
που δείχνει την αβέβαιη σάρκα των χειλιών σου
πλησιάζει έρποντας και μου θυμίζει
πως είναι δυνατόν να ξανατρέξουμε
ενώ σβήνονται αργά τα τελευταία αστέρια.
Πριν να γεννηθείς και να γεννηθώ
κάποιος έπρεπε να ζήσει σ' αυτά τα δωμάτια
να τα υποφέρει ακριβώς μόνο τις βδομάδες,
που κατοικήθηκαν από πόθους μισοπραγματοποιημένους.

Οι άνθρωποι της μοναξιάς.

Ίσως όλα να αξίζουν
αν μια μέρα...

Εμείς
που τίποτα δεν κάναμε, ούτε καν ένα σπίτι.

Είναι πιο σοφός ο έρωτας όταν ξημερώνει,
όταν πια αρχίζει να ακούγεται το πρωί,
στον μακρύ δρόμο, τον έρημο απ' τη σάρκα σου.

Luis García Montero
Mετ. Μαριάννα Τζανάκη

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

31 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Montero, Montero για πάντα, αγαπητή Γητεύτρια!

μαριάννα είπε...

Για πάντα και όλες τις ώρες! Και χουχουλιάζοντας κι όταν λιαζόμαστε.
Να 'ναι καλά! Ερωτεύσιμη γραφή...

Πολύ καλησπέρα σας! ;)

mitos είπε...

"Μη μου μιλάς για τη βροχή και για των αστεριών τη σκόνη
είναι σκληρή η εποχή ρομαντισμούς δεν τους σηκώνει
φεύγω γιατί έχω ψυχή κι η αγάπη σου με ταπεινώνει

Σου ‘χα πει πως πέφτεις έξω
άμα νομίζεις πως θ’ αντέξω
στο περιθώριο να μένω
πότε θαρθείς να περιμένω

Μη μου μιλάς για μοναξιά γιατί είναι κάτι που δεν ξέρεις
όλα σου ήρθαν δεξιά κι ας κάνεις ότι υποφέρεις
φεύγω γιατί έχω καρδιά και πίσω πια δε θα με φέρεις"

Χρήστος Νικολόπουλος - Λευτέρης Παπαδόπουλος

μαριάννα είπε...

mitos

Συνειρμός;
Ενδιαφέρον το τί προκαλεί ένα ποίημα. ;)

Καλησπέρες!

Ανώνυμος είπε...

ΦΥΓΕ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ...

"Φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει
απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη.
Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια δε μένει,
κι είμαι άνθος που φυλλοροεί στο χέρι σου και πάει

Φύγε καθώς τα χρόνια κείνα εφύγανε, που μόνον
μια λέξη σου ήταν, στη ζωή, για μένα σαν παιάνας.
Τώρα τα χείλη μου διψούν το φίλημα της μάνας,
της μάνας γης, και ανοίγοντας στο γέλιο των αιώνων

Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλήνη!
Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός
νερά, που με πηγαίνουν, όπως είμαι ναυαγός,
εκεί, στο απόλυτο Μηδέν, στην Απεραντοσύνη."

μαριάννα είπε...

Gaspard de la nuit

Και Καρυωτάκη ανακάλεσε ο Μοντέρο;
Πολύ ενδιαφέρον... θα το αναλύσουμε εν καιρώ. :)

Καλησπέρα!

lakis είπε...

Υπέροχη ποιητική κι επίκαιρη ανάρτηση. Μ' αρέσουν πολύ ετούτα τα φανταστικά ταξίδια με τους στίχους. Καλό απόγευμα

μαριάννα είπε...

Λακης Φουρουκλας - Lakis Fourouklas

Έτσι το απολαμβάνω κι εγώ. :) Σαν να διαβάζω μυθιστόρημα, που φυσικά με συγκινεί πολύ περισσότερο. Θαυμάζω πολύ την ικανότητα των ποιητών να δίνουν μέσα από ελάχιστες, αλλά εύστοχα διαλεγμένες λέξεις, ολόκληρες ιστορίες.

Να 'σαι καλά! Καλησπέρα!

Weaver είπε...

αναλογίζομαι τον κόπο , αλλά και την εσωτερική ευχαρίστηση που δίνει η προσπάθεια για την απόδοση στη γλώσσα μας μεγάλων ποιητών , όπως ο Montero. Να σαι καλά και να σμιλεύεις τέτοια κομψοτεχνήματα για όλους μας

nikitas είπε...

το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και τούτο μόνο θα σου πω, να είσαι καλά που μας το χάρισες

να περνάς καλά

μαριάννα είπε...

Weaver

Εκλεκτέ φίλε, τα λόγια σου είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή. Σ' ευχαριστώ από καρδιάς. Πραγματικά Γιώργο μεταφράζοντας ποιητές σαν τον Μοντέρο, είναι τόση η ικανοποίηση στο κυνήγι της σωστής λέξης, ώστε να αποδοθεί ακριβώς αυτό που λέει ο ποιητής, χωρίς εκπτώσεις για τη μουσικότητα και το μέτρο, που συχνά χαμογελάω μόνη μου, χαμένη μέσα στον ωκεανό των λέξεων, αναλογιζόμενη τη σκληρότητα του Zbigniew Herbert για τους μεταφραστές της ποίησης.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

Ωσάν αδέξια μέλισσα εφορμά
επάνω στο λουλούδι
λυγίζει το ντελικάτο στήμονα
ανοίγει δρόμο μεσ' από τα πέταλα καθώς
μέσα από σελίδες λεξικού
πασκίζει να χωθεί
εκεί που βρίσκονται το άρωμα κι η γλύκα
και μολονότι συναχωμένος
δίχως γεύση
επιμένει
ωσότου κουτουλήσει
σε κάποιο κίτρινο ύπερο

εδώ τελειώνουν όλα
είναι απλώς αδύνατο
να φθάσει κανείς τη ρίζα του λουλουδιού
απ' το κεφάλι

περήφανη πολύ
η μέλισσα μας η καλή
ξαναβγαίνει
βουίζοντας θορυβωδώς :
χώθηκα μέσα!

σ' αυτούς
που δεν πολυπιστεύουν
δείχνει μια μύτη κίτρινη
απ' τη γύρη.

Zbigniew Herbert
Μετ. Σπύρος Τσακνιάς


Καλησπέρες πολλές Γιώργο! Να 'σαι καλά!

μαριάννα είπε...

nikitas

Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που το μοιράζομαι μαζί σας!!!
Μεγάλο πράγμα η συμμετοχική απόλαυση Νικήτα. Είναι η απόλυτη ικανοποίηση.
Κι έτσι όπως κατάντησε η ζωή των ανθρώπων τελευταία, ευτυχώς που μας έμεινε η ποίηση!!!
:)))))))
Να 'σαι καλά Νικήτα μου! Καλησπέρες πολλές!

Unknown είπε...

ΟΡΜΗΝΕΙΕΣ

Βρες ένα βουνό
Με δροσερά χρώματα
Να τραγουδάει και να χαίρεται
Ελεύθερα η ψυχή σου.

Βρες, παραλία με την παρθένα ομορφιά
Γλυκιά στη συννεφιά,
Και πλανταγμένη με Ηλιο,
Να πελαγίζει κρύφια φλόγα,
Ζωσμένη με υγρά μουρμουρητά, πελαγινά.

Βγες απ’ τη μαύρη άβυσσο
Να σε χορέψει η βροχή
Και να σε τρέξει ο άνεμος
Όπου εποπτεύει η αλήθεια.

Βρες ποιος είσαι και που πας
Τότε θα σπάσει της αναλγησίας η σιωπή,
Θα σου μιλούν τα όνειρα.


Ευγενία Γερολυμάτου

Αστοριανή είπε...

...Δεν είναι η πρώτη φορά που σας επισκέπτομαι, λόγω... χιονιού ανυπέρβλητου στην αυλή μας, σας καλημερίζω...
αισθαντική ανάρτηση,
Υιώτα (Αστοριανή),
ΝΥ

μαριάννα είπε...

Αστοριανή

Καλό μήνα και καλή Σαρακοστή αγαπητή Αστοριανή! Ομολογώ πως πολύ τα ζηλεύω τα χιόνια σας και πολύ τα πεθύμησα, φέτος, που πια δεν τα έχω.
Χαίρομαι που σας άρεσε η ανάρτηση. Είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου ποιήματα, αφού συνδυάζει γραφή Μοντέρο και βροχή.
Να 'στε καλά και να περνάτε όμορφα ντυμένοι στα κατάλευκα!

elena είπε...

Είναι ό,τι πιο όμορφο εχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

flamencologio είπε...

Έσπευσα να αναρτήσω το πολύ αισθαντικό ποίημα που μού έστειλες, όταν όμως άνοιξα το μπλογκ σου είδα πως ήδη το είχες αναρτήσει εσύ, γι αυτό και το διέγραψα/
Δεν έχω έμπνευση για κάτι άλλο πέραν του Υπερσιβηρικού. Επιπλέον, έχω άγχος για την απαγγελία την Κυριακή.
Σε φιλώ
Νικος

μαριάννα είπε...

elena

Ομολογώ πως κι εγώ, έτσι νιώθω ακριβώς, κάθε φορά που το διαβάζω. Είναι ότι καλύτερο έχω μεταφράσει του Μοντέρο, ως τώρα.

Φιλιά κοριτσάρα μου!

μαριάννα είπε...

flamencologio

Κακώς το διέγραψες. Να το αναρτήσεις φυσικά. Εγώ απλά το ανέσυρα για να το χαρούμε πάλι και να το γνωρίσουν όσοι δεν το είχαν διαβάσει πριν.

Αν και είναι δύσκολο ποίημα και δεν πάει με την εποχή και τα λαμπόνια της χριστουγεννιάτικης γιορτής. Η εποχή θέλει πιο εύπεπτα κι εγώ μια αδυναμία στα δύσπεπτα την έχω. ;)

Στον Υπερσιβηρικό κάνεις θαύματα! Είναι αριστούργημα το ποίημα. Είναι και κάτι παραπάνω από εξαιρετική η μετάφρασή σου!

Όπως και το μυθιστόρημά σου, που διαβάζω μετ' εμποδίων, που μου αρέσει τόσο, ώστε δύσκολα το αφήνω για να κάνω τα επείγοντα, κυρίως του σχολείου που με πιέζουν πολύ αυτές τις μέρες. Απίστευτη δουλειά... βαθμοί, τεστ, διορθώματα, κατασκευές, φτιάξαμε κι ένα βιβλιαράκι με τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια μας, που έγραψε το κάθε παιδί μόνο του, οπότε καταλαβαίνεις τι χαμός.

Γι αυτό θα το διαβάσω με την ησυχία μου την περίοδο των διακοπών. Που νομίζω δεν θα έρθει ποτέ... τόση ένταση και πίεση νιώθω.

Άγχος με την απαγγελία; Γιατί; Αποστήθιση είναι; ;)

Κανένα άγχος να μην έχεις. Με το που θα πάρεις μπρος θα ξεχαστείς και θα χαλαρώσεις. Το άγχος του τελειομανούς είναι λογικό και φυσικό, αλλά τώρα εσύ δεν είσαι άπειρος από τέτοια...

Πάω στοίχημα ότι όλοι θα κρέμονται από τα χείλη σου.
Και δυστυχώς θα το χάσω γιατί δεν θα καταφέρω να έρθω.
Αλλά θα είμαι εκεί νοερά για καλή τύχη. :)

Σε φιλώ!

xrysoula_ v είπε...

Πώς κόβει το
γυαλί πάνω
σε βιβλικές
χλαμύδες.

'Σαν από πριν,
σαν από πάντα,
θα είμαι εδώ'
σ' ακούω να
λες -καθώς
γλιστράς από
τα χέρια μου.

Σαν από πάντα.

Ανύπαρκτο το
όνομα των
δυνατών,
ασκητικών

ερώτων.

Ζήλεψα, Μαριάνα τούτη την ανάρτηση (*ζήλια = δες τη θετική έννοια του όρου) και αντί άλλου σχολιασμού, έγραψα κάτι απ' τους καινούριους μου στίχους.

Καλό Σαββατοκύριακο!

flamencologio είπε...

Marianna μου
σ ευχαριστώ που θάσαι νοερά εκεί
Σού έστειλα όλον τον συρμό του Υπερσιβηρικού και θα τον ξαναδουλέψω στις γιορτές

xrysoula_v

εντυπωσιάστηκα με το στίχο σου!

μαριάννα είπε...

Χρυσούλα, δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι για τους καινούργιους σου στίχους! Τους βρίσκω εξαιρετικούς, πολύ ώριμους, πολύ δυνατούς. Ξέρεις ότι εκτιμώ απεριόριστα την ποίησή σου, την οποία κάθε φορά βρίσκω ακόμα καλύτερη.
Ανυπομονώ για περισσότερα... γράψε μου νέα σου.

Φιλιά και με το καλό!

μαριάννα είπε...

Νίκο,

Δεν έχω λόγια...
Συγκινήθηκα, ανατρίχιασα, μού 'ρθε ν' ανάψω τσιγάρο, ενώ το έχω κόψει 3 χρόνια, έχω έναν κόμπο στο λαιμό και σκέφτομαι αν μπορεί ο Σαντράρ να βλέπει τί συγκίνηση προκαλεί εκεί στα νότια, κοντά στη θάλασσα, ενός μουντού δεκεμβριάτικου Σάββατου.

Συγχαρητήρια θερμά! Είσαι απίστευτος. Ταχύτατος, αποτελεσματικός, συνεπής, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ! ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ! :) Σσσσστ! Λίγα λέω.

Όμως εκτός από όλα αυτά τα καλά, το σημαντικότερο είναι πως ακόμα κι αν η μετάφρασή σου είναι αχτένιστη, το ντουέντε ξεχύνεται, ξεχειλίζει, συνεπαίρνει, γητεύει...

Να 'σαι καλά πάντα και να έχεις το ίδιο πάθος για γράψιμο και τόση έμπνευση όση διακρίνεται τώρα στα γραπτά σου.

Μια αγκαλιά σφιχτή σφιχτή! Ευχαριστώ... από καρδιάς!

ΥΓ.

1. Δεν πιστεύω να σου περνάει απ' το μυαλό να μην εκδοθεί ε; ;)

2. Με συγκινείς που εντόπισες με την πρώτη ματιά την εξαιρετική ποίηση της Χρυσούλας Βακιρτζή!

xrysoula_ v είπε...

Προς flamencologio:

Ευχαριστώ που διάβασες τους στίχους μου!

Η γνώμη σου μετράει για μένα, Μαριάνα. Και αυτό, γιατί ξέρω ότι δεν χαρίζεσαι, δεν κολακεύεις, αλλά και δεν αγνοείς όσα εκτιμάς.

Γι' αυτό θέλησα το πρώτο δείγμα της νέας μου ποιητικής συλλογής, να είναι στο δικό σου μπλογκ.

θα σου γράψω τα νέα μου σύντομα.

Ας έχουμε όλοι μόνο δημιουργικό άγχος και συγκινήσεις.

flamencologio είπε...

Χρυσούλα Βακιρτζή,
θάθελα την άδειά σας να αναρτήσω στίχους σας
σάς ευχαριστώ, είτε συγκατατίθεσθε είτε όχι

xrysoula_ v είπε...

Προς flamencologio:

Φυσικά έχεις την άδειά μου, να αναρτήσεις ποιήματά μου!

Αλλωστε, η ποίηση, όπως και κάθε τι όμορφο κι αληθινό, ανήκει σε όλους μας. Τουλάχιστον, σε όσους από εμάς, μπορούμε ν' "αντέξουμε" τούτο το μοίρασμα.

Θα χαρώ να μάθω πού και πώς μπορώ να δω κάποια στιγμή τις αναρτήσεις στο ιστολόγιό σου.

flamencologio είπε...

Xrysoula Vakirtzi.
αρκεί να πληκτρολογήσεις flamencologio.blogspot.com

Θερμές ευχαριστίες

μαριάννα είπε...

Καλή επιτυχία γι απόψε Νίκο μας! Περιμένουμε νέα σας...

xrysoula_ v είπε...

flamencologio:

Εγώ ευχαριστώ, για τις ποιοτικές αναρτήσεις σου!

Χαίρομαι που συναντιόμαστε.

Καλή συνέχεια εύχομαι, για όλους μας.

flamencologio είπε...

Πήγε καλα η βραδιά ποίησης και μουσικής, αλλά ήμασταν τρεις και ο κούκκος!

μαριάννα είπε...

Είδες που είχες άγχος; :)
Πάντως η Κυριακή είναι δύσκολη μέρα και οι ποιητικές βραδιές ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον με ποιητές όπως ο Χατζόπουλος που αν κάνεις μια πρόχειρη δημοσκόπηση, θα διαπιστώσεις ότι τον γνωρίζουν μόνο ποιητές και φιλόλογοι.
Σημασία έχει ότι εσείς που βρεθήκατε εκεί το χαρήκατε...