ΩΡΑ ΚΑΛΗ
Ώρα καλή συνταξιδιώτες, ώρα σας καλή
Που φεύγετε απ’ την άβυσσο και για τον ήλιο πάτε
Την αλυσίδα μου κρατώ μη σέρνεται και κρουταλεί
Ν’ ακούσω το τραγούδι σας, καθώς περνάτε.
Βάλτε ρυθμό στο βήμα σας και στο τραγούδι σας θυμό
Ξυπόλυτοι περάσαμε της δυστυχίας τον ποταμό
Κι ήταν το ρέμα δυνατό κι η θυμωμένη λάμια
Είχε ριγμένα στο βυθό κοπανισμένα τζάμια
Ώρα καλή συνταξιδιώτες, ώρα σας καλή.
Κεντώ στο μισοσκόταδο έναν ήλιο για κονκάρδα,
Την αλυσίδα μου κρατώ μη σέρνεται και κρουταλεί
Απόψε που σταυρώνεται σαν το Χριστό η Ελλάδα.
Φώτης Αγγουλές
Πηγή: Σελίδες Νίκου Σαραντάκου: Φώτης Αγγουλές
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
Ώρα καλή συνταξιδιώτη, ώρα σου καλή...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg)
10 σχόλια:
Τώρα τι να πω...;
Ακόμη ένα όμορφο ποίημα του Φώτη Αγγουλέ, αφιερωμένο σ' έναν μεγάλο αγωνιστή, και κυρίως σ'έναν άνθρωπο που δίδαξε ήθος στην πολιτική.
Καλό ταξίδι, στον σύντροφο Μιχάλη, θα τον έχουμε πάντα στην σκέψη μας και στην καρδιά μας.
Μαριάννα με συγκίνησες.
Την αγάπη μου!
Μαριάννα μου σήμερα δε γίναμε απλά φτωχότεροι όπως οι περισσότεροι θα πουν. Σήμερα μείναμε ορφανοί.
Χάθηκε και το τελευταίο άλλοθι για να δηλώση κανείς συνενοχή με την ψήφο του στους κοινοβουλευτικούς γκάνγκστερ, τους κατά συρροήν και εξ επαγγέλματος εξαπατούντες τον ευήθη λαό.
skoinovatis
Είναι συγκινητική η αγάπη, ο σεβασμός και η συγκίνηση, που έδειξε το σύνολο των πολιτών στο άκουσμα της θλιβερής είδησης. Ο Παπαγιαννάκης υπήρξε ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς της πολιτικής. Από αυτούς που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως δεν χάθηκαν όλα...
Επειδή σκοινοβάτη μου, είχα την τύχη να έχω γνωρίσει και ζήσει από κοντά μερικούς τέτοιους ρομαντικούς της πολιτικής και να τους έχουμε χάσει όλους πολύ πρόωρα, με τον επίσης πρόωρο θάνατο του Παπαγιαννάκη, ένιωσα να ξεριζώνεται άλλο ένα κομμάτι της νιότης μου. Φύγαν όλοι ένας ένας, κυριολεκτικά τώρα που η Ελλάδα σταυρώνεται... όπως γράφει ο αγαπημένος Αγγουλές.
Να 'σαι καλά!
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
Αχ Νίκο... είδα το αφιέρωμά σου και συγκινήθηκα. Πράγματι όλοι έτσι νιώθουμε, ορφανοί. Και ο κόσμος όλος το έδειξε πραγματικά σπαραχτικά. Απίστευτο το πόσο τον εκτιμούσαν όλοι, ακόμα και άνθρωποι που δεν ασχολούνταν με την πολιτική ενεργά. Απόδειξη ότι το κριτήριο των απλών ανθρώπων είναι αλάνθαστο. Ο λαός καταλαβαίνει και γνωρίζει, θυμάται και ξέρει να τιμά.
Ας αναπαυτεί ειρηνικά η ψυχή του... Πολλοί αγαπημένοι σύντροφοι θα του κάνουν παρέα στη γειτονιά των αγγέλων και θα τον προσέχουν.
Για μας θα είναι όλοι αθάνατοι...
Αναμοχλευτης
Είδα την ανάρτησή σου σήμερα και συμφωνώ, αλλά δεν είχα χρόνο το πρωί να σου γράψω. Το ίδιο σκέφτομαι να πράξω κι εγώ. Αν και τα τελευταία χρόνια, ομολογώ, ψήφιζα πια μόνο πρόσωπα και όχι κόμματα. Παράδειγμα τρανό ο Παπαγιαννάκης. Πολιτικούς τέτοιου ήθους δεν αξίζει να τους τιμάς, σε όποιον χώρο κι αν βρίσκονται; Δεν αξίζει να αγωνίζεσαι μαζί τους και δίπλα τους; Ακόμα κι αν ξέρεις πως είναι ουτοπικός κάθε αγώνας, σήμερα που τα πάντα είναι ξεπουλημένα και που σταυρωνόμαστε καθημερινά όλοι μας, από πολιτικούς τυχοδιώκτες και καιροσκόπους.
Αυτή λοιπόν ήταν μία άποψη με την οποία διαφωνούσα συχνά με διάφορους φίλους που ήταν εγκλωβισμένοι σε κόμματα. Το ότι δηλαδή ψήφιζα ένα κόμμα για να τιμήσω και να προωθήσω συγκεκριμένα άτομα που ήξερα ότι θα βοηθήσουν τον τόπο και τον λαό, από κάθε μετερίζι, με εντιμότητα και συνέπεια.
λόγω δουλειάς έτυχε να τον γνωρίσω. Νομίζω ότι έφυγε ένας από τους τελευταίους πολιτικούς που μπορούσε να εμπνεύσει ακόμη και τους μη αριστερούς.
Πράος, συνεπής, ενθουσιώδης, ειλικρινής
...και σε προσωπικό επίπεδο βασανισμένος.
Τον σέβομαι!
Giannis Kafatos
Το σημαντικό είναι ότι τους καλούς πολιτικούς, τους συνεπείς και τους έντιμους, ο κόσμος τους εκτιμά και τους σέβεται, ανεξαρτήτως χώρου στον οποίον δραστηριοποιούνται. Αυτό συνέβη με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη κι αυτό θα έπρεπε να το σκεφτούν καλά οι εν ενεργεία πολιτικοί. Θα μου πεις ποιός νοιάζεται τώρα για υστεροφημία και αξιοπρέπεια, όταν κάποιοι μπαίνουν στον πολιτικό στίβο, για οποιοδήποτε άλλο λόγο, εκτός από το να δουλέψουν για τη χώρα. ;)
Ο Παπαγιαννάκης έλεγε λίγα (και αυτά με το ζόρι) και έκανε πολλά.
Ήταν αυτός που με έκανε να βλέπω με κάποια συμπάθεια τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα τι;
Αλαβάνος;(Μπρρ)
Τσίπρας; (ΤσαΜπρρρρρρρ)
Παπαδημούλης; (Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ανατριχίλα μου)
Λαφαζάνης; (Μου θυμίζει το: "Είμαι Αριστερός και έχω ευαισθησίες")
Όσον αφορά τα υπόλοιπα,
με κάλυψαν οι προλαλλήσαντες.
Από τους πλέον σοβαρούς πολιτικούς μας.
Τι κρίμα...
Δημοσίευση σχολίου