Madre! Montero!...στο πλευρό σου αναζητώ αυτή την παλιά νοσταλγία να είμαι καλός, να μην είμαι εγώ, να γνωρίσεις το γιο που αξίζεις

Joaquin Sorolla (1863 - 1923) Madre e hijo en la playa

ΜΗΤΕΡΑ

Ανάμεσα στο τίποτα,
όταν μου το επιτρέψουν
οι ανόητοι δαίμονες του χρόνου μου
θα τηρήσω ένα λόγο που ποτέ δεν μου ζήτησες.
Θα σε πάω στο Παρίσι.
Γιατί ίσως, τότε,
στα Ηλύσια Πεδία
ή στα νερά του Σηκουάνα,
με τη Notre Dame στο βάθος ή με τον πύργο του Eiffel,
θα δω πάλι τη λάμψη
την νεανική στα μάτια σου,
το εφηβικό φως
να κατεβαίνει απ' το τραμ
με σακούλες και ψώνια και χαιρετισμούς
και λίγο παραπάνω από είκοσι χρόνων.

Σήμερα σε θυμάμαι έτσι,
όπως τις μέρες χωρίς σχολείο,
σημαία όμορφη μιας χώρας δύσκολης,
λεπτή βροχή τα Σάββατα.

Ποτέ δεν κράτησες πολλά για σένα.
Ούτε καν θέλησες μια νύχτα,
μία πόλη ή ένα ταξίδι.
Ο χρόνος σου καθόταν στο τραπέζι μας
και έπρεπε να τον μοιράσεις σαν το ψωμί,
μεταξύ των παιδιών σου και του φόβου σου.
Έξι φορές ήταν ο φόβος
που η αρρώστια, η ανημποριά ή η δυστυχία
θέλησαν να καθίσουν στο τραπέζι μας.

Να μη βγαίνεις έξω, πού πας τώρα,
πρέπει να είσαι προσεκτικός
με τους έρωτες και τους δρόμους
παράτα πια την πολιτική
ή τη φωλιά του λύκου.
Και χωρίς αμφιβολία
αυτό που δεν τολμούσες να ζητήσεις
κοιμάται στην καρδιά του καθενός.

Επειδή η αγάπη κληρονομείται
σαν ένα παλτό χωρίς κουμπιά,
και θα μου άρεσε να σε συνοδεύσω
σε αίθουσες μουσείων,
πιο υπάκουος και φρεσκοχτενισμένος,
για να συναντήσω στη Μόνα Λίζα
το όνειρο και το χαμόγελο
της ταυτότητας μιας πολυάριθμης φαμίλιας.

Θα σε πάω στο Παρίσι
ή στην πόλη που κοιμάμαι
στο φλιτζάνι του απογευματινού τσαγιού σου,
με τα κρύσταλλά σου
μιας αστικής οικογένειας
περισσότερες προσδοκίες παρά χρήματα,
με τα δόντια σου λεκιασμένα απ' το άλικο χρώμα,
με τις σπουδές σου στη Φιλοσοφική
και στη Λογοτεχνία, je m`apelle
Elisa, j' ai cherché
la lune, la mer, la vie,
la pluie, mon coeur,
και τα πάντα διακόπηκαν.

Όμως είμαστε πραγματικά άδικοι
όταν ξέρουμε πως η αγάπη
δεν θα χρεώσει λογαριασμό.
Αλλά η ξερή κοίτη του ποταμού
επίσης, μπορεί να ξεχειλίσει,
όπως τα ποτάμια της Γρανάδας,
και στο πλευρό σου αναζητώ
αυτή την παλιά νοσταλγία να είμαι καλός,
να μην είμαι εγώ,
να γνωρίσεις το γιο που αξίζεις.

Θα σε πάω στο Παρίσι. Στη μνήμη μου
έχεις χαράξει κάτι,
το ότι λησμονήθηκες στη ζωή·
ζητώντας σε, ταξιδεύω στις πόλεις σου.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη