Ángel González: Αν ήμουν Θεός και είχα το μυστικό, θα έφτιαχνα ένα πλάσμα ίδιο με σένα· θα το δοκίμαζα (με τον τρόπο των αρτοποιών...

Μου φτάνει έτσι

Αν ήμουν Θεός
και είχα το μυστικό,
θα έφτιαχνα ένα πλάσμα ίδιο με σένα·
θα το δοκίμαζα
(με τον τρόπο των αρτοποιών
όταν δοκιμάζουν το ψωμί, και συγκεκριμένα:
με το στόμα),
κι αν αυτή η γεύση ήταν
ίδια με τη δική σου, ή ήταν
η δική σου μυρωδιά, και ο τρόπος σου
να χαμογελάς,
και να σιωπάς,
και να κρατάς το χέρι μου σφιχτά,
και να φιλιόμαστε χωρίς να πληγωνόμαστε
- γι αυτό ναι είμαι σίγουρος: βάζω
μεγάλη προσοχή όταν σε φιλώ -
τότε,

αν ήμουν Θεός,
θα μπορούσα να σε επαναλάβω και να σε επαναλάβω,
πάντα την ίδια και πάντα διαφορετική,
χωρίς να κουραστώ ποτέ απ' το ίδιο ακριβώς παιχνίδι,
χωρίς να παραμελήσω αυτή που ήσουν,
γι αυτήν που θα γινόσουν άμεσα·
Δεν ξέρω πια αν γίνομαι κατανοητός, αλλά θέλω
να διευκρινίσω ότι αν ήμουν Θεός,
θα έκανα ότι είναι δυνατόν για να είμαι ο Ángel González
για να σ' αγαπώ τόσο όσο σ 'αγαπώ,
να αναμένω με ηρεμία
ότι σκέφτεσαι κάθε μέρα
ότι σε αιφνιδιάζει όλα τα πρωινά
το φως που μόλις γεννήθηκε απ' το δικό σου φως,
και τραβάς την ανεπαίσθητη κουρτίνα που χωρίζει
το όνειρο από τη ζωή,
ανασταίνοντάς με, με τα λόγια σου
Λάζαρος χαρούμενος,
εγώ, μουσκεμένος ακόμα
από σκιές και νωθρότητα,
αιφνιδιασμένος και συνεπαρμένος
στην παρατήρηση όλου εκείνου
που, μαζί με 'μένα,
ανακτάς και διασώζεις, μετακινείς, αφήνεις
εγκαταλελειμμένο όταν -κατόπιν- σιωπάς...
(Ακούω τη σιωπή σου.
Ακούω
αστερισμούς: υπάρχεις.
Πιστεύω σε σένα.
Βρίσκεσαι.
Μου φτάνει).


Ángel González
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη



"TANGO DE LA SEMANA NEGRA", DE JOAQUIN SABINA.

Carvalho y Philippe Marlowe primos hermanos,
que malinches tan cine made in aqui,
que pinches gachupines tan mejicanos,
cuanto republicano sin pedigri,
que hueste tan ilustre de trashumantes,
que arciprestes sin fe ni sombra de luz,
que nietos de sor Juana Ines de Cervantes,
que mapa del reves, que caras, que cruz.

Que noches de callejon sin salida,
derroche, Tenampa patria querida,
mi coche vuela en direccion prohibida
rumba a la Semana Negra
que le alegra el corazon a Gijon.

Que cura Jose Alfredo pa’las heridas,
quien dijo non plus ultra, se equivoco,
que vuelo de panuelos de despedida,
que tren de Agathas Crhisties de Benidorm,
que escoces en las rocas tan insurgente,
cuanta boca con dientes que amortizar,
perdi mi pasaporte, senor agente,
el norte no es tan norte, cerca del mar.

Que noches de callejon sin salida,
derroche, Tenampa patria querida,
mi coche vuela en direccion prohibida
rumba a la Semana Negra
que le alegra el corazon a Gijon.

Los begin the begin, cuando terminan
estilo Lauren Bacall, dicen que no,
que putas son las musas de las esquinas,
siempre acaban con otro mejor que yo.
Que zocalo en el alma, viva Chavela
elemental dear Watson, traduzca usted,
crimen en Maracaibo, nueva novela
de Paco Ignacio Taibo, sale este mes.

Que noches de callejon sin salida,
derroche, Tenampa patria querida,
mi coche vuela en direccion prohibida
rumba a la Semana Negra
que le alegra el corazon a Gijon.