Εμείς Με ποιήματα ξορκίζουμε στα μέρη μας την θλίψη- Στρατής Παρέλης... ή ποταμός που ρέει ασταμάτητα ! :)

(Τι να πω που απίθανη μουσική έχει η γύρω μου νύχτα..)

145.

Τι να πω που απίθανη μουσική έχει η γύρω μου νύχτα..

Σπάζει την σιωπή των μετέωρων ωρών.

Ως τα χαράματα βροντάν οι νότες της.

Ασήμι αγρύπνιας τρώει το φεγγάρι.


Τ’ ουρανού σκύλε που αλυχτάς, φύγε τώρα.

Σε άλλες γειτονιές των άστρων άμε..

Εμείς
Με ποιήματα ξορκίζουμε στα μέρη μας την θλίψη-

Τους δράκοντες της νύχτας!

***


(Ποιός είν’ αυτός..)

144.

Ποιός είν’ αυτός που γυρεύει τύχες στον άνεμο και στης νύχτας φυσά την φλογέρα;

Άγιος ή τρελός;

Ή λυπημένος είτε ποιητής;

Των άστρων δείχνει πορείες..

Στα χέρια του κρατά πουλιά

Και τα μαθαίνει τις ελευθερίες της ψυχής και του ανέμου.

***

(Δεν θα με βοηθήσει το μυαλό..)

Δεν θα με βοηθήσει το μυαλό, θα με προδώσει..

Δεν θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος, κανείς δεν θα είναι..

Θα με φάει ο σαρκοφάγος καιρός.


Δεν θα μπορώ να θυμάμαι, να κρατώ εικόνες
Μες την μοναδική οθόνη του μυαλού.

Θέλοντας να ζήσω με λιγότερης σκέψης εγκαύματα..


Θαυμάζοντας τα δέντρα του τοπίου και εκείνα των πουλιών
Τα τραγούδια
Που ως τα ποιήματα πετάνε.

***

60.

Τόσα βιβλία ο κόσμος μου και πουθενά μια πόρτα
Διαφυγής!

Θεέ μου πού είμαι;

«είκοσι χρόνια παίζοντας, αντί χαρτιά βιβλία
Είκοσι χρόνια παίζοντας, έχασα την ζωή…»

Α, ποιητή πως τόξερες ότι θα σφάλλουμε εν τέλει!

Γυρεύοντας το πράσινο στο κόκκινο για τ’ άσπρο
Που μες το μαύρο δεν χωρά γιατί θα γίνουν κίτρινα όλα…

23.7.2008

Στρατής Παρέλης