Και να που φτάσαμε να μας απασχολεί πια στα σοβαρά η Μονογονεϊκή Οικογένεια. Το βλέπαμε να έρχεται εδώ και χρόνια, αλλά ελπίζαμε ότι θα το ελέγξουμε... ως κοινωνία. Δυστυχώς έχει πάρει μορφή πανδημίας το φαινόμενο να μεγαλώνουν τα παιδιά με τον έναν γονιό και θεωρώ ότι το Συνέδριο που γίνεται στη Θράκη θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο.
Εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες όλων τους!
Εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες όλων τους!
%20(1).png)
.jpg)
6 σχόλια:
Μακάρι να αρχίσει να αντιμετωπίζει με σοβαρότητα και οργάνωση την σύγχρονη πραγματικότητα η Ελληνική κοινωνία και το Κράτος.
Ο πατέρας μου ήταν παιδίατρος και συνταξιοδοτήθηκε το 2000. Ήδη τα τελευταία 10 χρόνια της καριέρας του μας ανέφερε πολύ μεγάλα ποσοστά παιδιών που μεγάλωναν σε χωρισμένες οικογένειες, από τον ένα γονιό, με την βοήθεια συνήθως -τότε- των παπούδων. Υποθέτω ότι το ποσοστό θα έχει κατακόρυφα αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.
Juanita La Quejica
Εμείς το βιώνουμε καθημερινά και γι αυτό άλλωστε δημιουργήθηκε και το Ολοήμερο Σχολείο, κυρίως. Τα περισσότερα παιδιά που μένουν ως αργά είναι μονογονεϊκών οικογενειών.
Και για να είμαι πιο ακριβής, είναι παιδιά που ζουν με τη μαμά τους, η οποία και σηκώνει όλο το φορτίο της ανατροφής τους.
Στα χρόνια που δουλεύω, μονογονεϊκή οικογένεια με πατέρα, ελάχιστες φορές είδα και μόνο σε περιπτώσεις χηρείας.
Κι επίσης σπάνια βλέπω την ύπαρξη πατριού ή δεύτερης οικογένειας των μητέρων, ενός οι πατέρες είναι σχεδόν όλοι ξαναπαντρεμένοι με καινούργια παιδιά.
Και καθόλου γλυκά δεν το παίρνουν τα παιδιά, το υπογράφω, κι ας το έχουν ως άλλοθι για τον εαυτό τους οι ξαναπαντρεμένοι μπαμπάδες, οι οποίοι απαιτούν από τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα με τον γάμο τους και την ευτυχία τους και να αγαπούν τα καινούργια αδερφάκια τους, αυτά της "άλλης" μαμάς.
Θέματα που τα παίρνουν όλοι ελαφρά και κατά το συμφέρον, αλλά θέματα καυτά που ταλανίζουν τη σύγχρονη ελληνική οικογένεια και κυρίως τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, οι επιπτώσεις το ίδιο σοβαρές.
Χα.
Θυμάμαι την (ετεροθαλή εκ πατρός) αδελφούλα μου στο Βερολίνο,
όταν πήγαινε στο Δημοτικό κι ένοιωθε
"διαφορετική" που οι γονείς της ήταν ακόμη μαζί.
Αυτή και δύο τρία
παιδάκια ζούσαν και με τους δύο γονείς.
Βέβαια, δεν άργησε να ενταχθεί μετά από λίγο καιρό με τα παιδάκια που μεγαλώνουν μόνο με τη
μαμά.
Ο πατέρας μου, μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες δεν επιχείρησε να βρει εκ νέου σύντροφο ενώ έψαξε και βρήκε σπίτι πολύ κοντά στη μικρή και στη μαμάς της.
Ούτε και η μητέρα της επιχείρησε σοβαρά να βρει νέο σύντροφο.
The Hawk
Ναι είναι παράξενο πια να είναι και οι δυο γονείς μαζί. Δίκιο είχε η αδερφούλα σου.
Τα παιδιά μου, εδώ και χρόνια, μου έλεγαν, ότι όταν κάποιος στην παρέα τους έλεγε ότι οι γονείς του ήταν μαζί, όλοι τον χειροκροτούσαν. Έλα ρε... σοβαρά; μπράβο! μπράβο! του έλεγαν!!!!!!
Όσο για το ότι εν τέλει ο πατέρας σου χώρισε και έμεινε μόνος και η γυναίκα του μόνη, αντίστοιχα, κι αυτό κατανοητό.
Όσο πιο μεγάλος χωρίζεις, τόσο πιο δύσκολο να επαναδιαπραγματευτείς την ανεξαρτησία σου.
Αν όμως σε χτυπήσει κατακούτελα ο έρωτας, τότε όλα γίνονται απλά, αυτονόητα, μαγικά... και η ανεξαρτησία σου και η ελευθερία σου και ούλα χαλάλιν του! :)
Αλλά πούντος ο ρημάδης; Πού στον κόρακα κρύβεται τόσο καλά τελευταία; ;)
Ύστερα από μία συζήτηση που είχα μετά από χρόνια γι' αυτό το θέμα μαζί του, μου εκμυστηρεύτηκε ότι δεν ήταν για οικογένεια.
Ερωτευμένος ήταν και πολύ μάλιστα με τη μαμά της μικρής, αλλά επηρεασμένος από εμένα και την αδερφή του, αποφάσισε να ξαναπρσπαθήσει ύστερα από 19 χρόνια.
Τελικά δεν τα κατάφερε.
Δεν είναι για οικογένεια. Θέλει μόνος του. Έτσι μου είπε.
Η μητέρα της μικρής, δεν ήθελε
επ΄ ουδενί να βάλει άλλον άντρα στο σπίτι λόγω του κοριτσιού.
Τελικά, νομίζω, ότι η ευτυχία δεν είναι να κάνεις με το στανιό ξανά
οικογένεια, μόνο και μόνο για να μη
ψωφήσεις σαν το σκυλί.
Ενώ δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταπίεση όταν είσαι ακόμη μικρός, ένας από τους
γονιούς σου ξαναπαντρεύεται και 'συ θα πρέπει να χεστείς από τη χαρά σου.
Γιατί; Είναι υποχρεωτικό; Κάτι τέτοιο απαιτεί ώριμη σκέψη και ώριμα συναισθήματα
τα οποία δεν έχεις αλλά θα πρέπει σώνει και καλά να αποκτήσεις.
Μεγάλη καταπίεση, ακόμη κι αν δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο.
Όλα αυτά συμβαίνουν The Hawk γιατί κανένας μας, τουλάχιστον ως τώρα, δεν έκανε παιδιά έχοντας πλήρη γνώση της ευθύνης, του να φέρνεις μια ζωή στον κόσμο. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα και το μέγεθος ή το βάρος της ευθύνης. Κάποιοι το αντιλαμβανόμαστε κάποια στιγμή ή λειτουργήσαμε σωστά από ένστικτο. Μας είχαν περάσει το μοντέλο γάμος-παιδιά-δουλειά και μ' αυτό πορευτήκαμε.
Εύχομαι να μη συμβεί και στις επόμενες γενιές...
Δημοσίευση σχολίου