Soneto de la dulce queja, Federico García Lorca... τραγουδάει ο Miguel Poveda

Miguel Poveda, Soneto de la dulce queja

Του γλυκού παράπονου

Φοβάμαι να το χάσω αυτό το θαύμα

των αγαλμάτινων ματιών σου και τον τρόπο

που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλό μου

το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.

Πονάω να βρίσκομαι σ’ αυτή την όχθη

κορμός χωρίς κλαδιά, και ότι πιο πολύ πονάει

είναι που δεν έχω το λουλούδι, λάσπη ή άργιλο

για το σαράκι του πόνου μου.

Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου,

αν είσαι ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,

αν είμαι το σκυλί της επικράτειάς σου

Μη με αφήσεις να χάσω αυτό που έχω κερδίσει

και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου

με φύλλα απ’ το Φθινόπωρό μου το χαμένο.

Sonetos de amor oscuro

Federico García Lorca

Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

SONETO DE LA DULCE QUEJA

Tengo miedo a perder la maravilla

de tus ojos de estatua y el acento

que me pone de noche en la mejilla

la solitaria rosa de tu aliento.

Tengo pena de ser en esta orilla

tronco sin ramas, y lo que más siento

es no tener la flor, pulpa o arcilla,

para el gusano de mi sufrimiento.

Si tú eres el tesoro oculto mío,

si eres mi cruz y mi dolor mojado,

si soy el perro de tu señorío.

No me dejes perder lo que he ganado

y decora las aguas de tu río

con hojas de mi Otoño enajenado.