Ελευθερία δε γνωρίζω άλλη από την ελευθερία του να είμαι κοντά σε κάποιον Του οποίου το όνομα δεν μπορώ ν' ακούσω χωρίς ανατριχίλα· Luis Cernuda

Si el hombre pudiera decir lo que ama
Si el hombre pudiera decir lo que ama,
si el hombre pudiera levantar su amor por el cielo
como una nube en la luz;
si como muros que se derrumban,
para saludar la verdad erguida en medio,
pudiera derrumbar su cuerpo,
dejando sólo la verdad de su amor,
la verdad de sí mismo,
que no se llama gloria, fortuna o ambición,
sino amor o deseo,
yo sería aquel que imaginaba;
aquel que con su lengua, sus ojos y sus manos
proclama ante los hombres la verdad ignorada,
la verdad de su amor verdadero.
Libertad no conozco sino la libertad de estar preso en alguien
cuyo nombre no puedo oír sin escalofrío;
alguien por quien me olvido de esta existencia mezquina
por quien el día y la noche son para mí lo que quiera,
y mi cuerpo y espíritu flotan en su cuerpo y espíritu
como leños perdidos que el mar anega o levanta
libremente, con la libertad del amor,
la única libertad que me exalta,
la única libertad por que muero.

Tú justificas mi existencia:
si no te conozco, no he vivido;
si muero sin conocerte, no muero, porque no he vivido.


Αν ο άνθρωπος μπορούσε να πει

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να πει αυτό που αγαπά,
Αν ο άνθρωπος μπορούσε να σηκώσει τον έρωτά του στον ουρανό
Σαν ένα σύννεφο στο φως
Αν όπως τείχη που γκρεμίζονται,
Για να χαιρετήσει την αλήθεια ορθή στη μέση,
Θα μπορούσε να γκρεμίσει το σώμα του,
αφήνοντας μόνο την αλήθεια του έρωτά του,
Την αλήθεια του εαυτού του,
Που δε λέγεται δόξα, τύχη ή φιλοδοξία,
Αλλά έρωτας ή επιθυμία,
Εγώ θα ήμουν εκείνος που φανταζόταν·
Εκείνος που με τη γλώσσα του, τα μάτια του και τα χέρια του
Δηλώνει δημόσια μπροστά στους ανθρώπους την άγνωστη αλήθεια,
Την αλήθεια του αληθινού έρωτά του.

Ελευθερία δε γνωρίζω άλλη από την ελευθερία του να είμαι κοντά σε κάποιον
Του οποίου το όνομα δεν μπορώ ν' ακούσω χωρίς ανατριχίλα·
Κάποιον για τον οποίο ξεχνιέμαι από αυτή την άθλια ύπαρξη.
Για τον οποίο η μέρα και η νύχτα είναι για μένα αυτό που θέλει,
Και το κορμί και το πνεύμα μου πλέουν στο κορμί και το πνεύμα του
Σαν ξύλα χαμένα που η θάλασσα βυθίζει ή ανυψώνει
Ελεύθερα, με την ελευθερία του έρωτα,
Τη μοναδική ελευθερία που με διεγείρει,
Τη μοναδική ελευθερία που γι αυτήν πεθαίνω.
Εσύ δικαιώνεις την ύπαρξή μου:
Αν δε σε γνωρίσω, δεν έχω ζήσει·
Αν πεθάνω χωρίς να σε γνωρίσω, δεν πεθαίνω γιατί δεν έχω ζήσει.

Μετ. Μαριάννα Τζανάκη


Εδώ η απαγγελία του ποιήματος

Dedicado...